Γ. Χατζηανέστης: «Το μέλλον δεν ανήκει στους τέλειους, αλλά στους επίμονους, ονειροπόλους και γενναίους»

Πριν μερικές δεκαετίες, η λέξη «δυσλεξία» προκαλούσε σιωπή και αμηχανία στις σχολικές αίθουσες και τις οικογενειακές κουβέντες. Οι γονείς αγνοούσαν τη σημασία της, οι εκπαιδευτικοί στερούνταν εργαλείων αναγνώρισης, και τα ίδια τα παιδιά ένιωθαν «διαφορετικά», χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν το γιατί. Σήμερα, όμως, η γνώση και η αποδοχή έχουν κάνει άλματα. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα υπάρχει σύγχυση, φόβος και προκατάληψη — ιδίως στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς.

Η δυσλεξία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη νοημοσύνη, εξηγεί στο Cretalive ο κ. Γιάννης Χατζηανέστης, επιστημονικά υπεύθυνος των Dyslexia Centers Pavlidis Method Ηρακλείου. «Παιδιά με δυσλεξία είναι συχνά εξαιρετικά ευφυή, εφευρετικά και με υψηλό βαθμό προσαρμοστικότητας. Ζουν καθημερινά σε κατάσταση ‘problem solving’», αναφέρει. Το θετικό είναι πως η επιστήμη, σε συνδυασμό με την τεχνητή νοημοσύνη, έχει δημιουργήσει πλέον νέα διαγνωστικά εργαλεία, όπως το eye tracking και οι αλγοριθμικές αναλύσεις, που επιτρέπουν την έγκαιρη και βαθύτερη κατανόηση των δυσκολιών.

Η στάση του γονέα παραμένει κρίσιμος παράγοντας. Η πίστη, η επιβράβευση και η ενθάρρυνση διαμορφώνουν την αυτοεικόνα του παιδιού. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά: «Αν το παιδί βλέπει στα μάτια του γονέα απογοήτευση, μαθαίνει να ντρέπεται. Αν βλέπει πίστη, μαθαίνει να ελπίζει».

Αν και η τεχνολογία προσφέρει δυνατότητες, ο κ. Χατζηανέστης τονίζει πως πρέπει να χρησιμοποιείται ως εργαλείο και όχι ως σκοπός. Οι οθόνες, όταν χρησιμοποιούνται με φροντίδα και καθοδήγηση, μπορούν να ενισχύσουν τη μάθηση, ειδικά για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Το ζητούμενο δεν είναι η αποστροφή, αλλά ο φιλτραρισμένος, δημιουργικός χειρισμός.

Ο ρόλος του σχολείου επίσης επαναπροσδιορίζεται. Στο ιδανικό σχολείο του 2025, «ο δάσκαλος δεν είναι αυθεντία, αλλά μέντορας. Δημιουργεί κίνητρο, όχι φόβο». Το μοντέλο εξατομικευμένης μάθησης, με χρήση τεχνητής νοημοσύνης, είναι ήδη παρόν — και προσφέρει στο κάθε παιδί τη δυνατότητα να προχωρά με τον δικό του ρυθμό.

Το κεντρικό μήνυμα της συζήτησης είναι ξεκάθαρο: «Το παιδί δεν χρειάζεται να γίνει τέλειο — χρειάζεται να γίνει ευτυχισμένο. Το μέλλον ανήκει στους επίμονους, ονειροπόλους και γενναίους».