Με φόρα μπήκε στη νέα χρονιά ο Ορειβατικός Αγίου Νικολάου. Στη δεύτερη πεζοπορία της χρονιάς, την Κυριακή 15-1ου περίπου 50 πεζοπόροι, μέλη και φίλοι του Συλλόγου, έδωσαν το "παρών". Ήταν κι η μέρα ξεχωριστή: επίσημη μάζωξη για κοπή της βασιλόπιτας. Βοήθησε κι ο καιρός μ’ ένα ηλιόλουστο πρωινό μετά από μέρες. Ήταν και η επιλογή του παραμυθένιου δάσους του Καθαρού, τόσο κοντά στην πόλη μας.
Πορεία μες στο δάσος
Κατά τις 9.15 ξεκινά η πεζοπορία μας από το Αστιβιδωπό της Κριτσάς, τον χώρο, όπου γιορτάζεται τα καλοκαίρια η φεγγαροβραδιά. Εδώ παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας και μέχρι να χαιρετηθούμε, οι πρώτοι έχουν ήδη φύγει. Η ανηφορική πορεία μέσα από το φρεσκοβρεγμένο δάσος είναι μαγευτική. Το βαθυκόκκινο χώμα είναι στρωμένο με τα πεσμένα φύλλα των κρητικών ασφενδάμων, ενώ καταπράσινα βρύα έχουν καλύψει τους κορμούς των δέντρων, τους βράχους και την ξερολιθιά, που στηρίζει το παλιό πλακόστρωτο μινωικό μονοπάτι. Η μυρωδιά του ξύλου, που αποσυντίθεται από την υγρασία, απλωμένη παντού κι ο ήχος του, που σπάζει κάτω απ’ τις αρβύλες μας, συνοδεύει τα βήματά μας. Που και που σκόρπια κόκαλα κάποιου άτυχου ζώου, αφήνουν την υποψία μιας άγριας φύσης. Πέτρες διαφόρων σχημάτων, πολλές τρύπιες (ντοντόνες, όπως τις έλεγαν παλιά, γιατί χρησίμευαν σαν αντίβαρο στο ανέβασμα του κουβά απ’ το πηγάδι), άλλες φτενές σαν να τις έχει κόψει μηχάνημα -μια τέτοια εντοπίζει η Ελένη, έργο τέχνης με νερά από πανάρχαια απολιθωμένα φυτά.
Κάτω απ’ τον ίσκιο των πανύψηλων δέντρων ξεμυτούν σιγά-σιγά τα φυτά, απ’ όπου θα μας ξεπηδήσουν σε λίγο καιρό τα κυκλάμινα και τα άγρια ενδημικά κρίνα, τα arum creticum. Εδώ ο φίλος μας, ο Χριστόφορος, θα μας δώσει πολλές πληροφορίες για πετρώματα, φυτά και δέντρα κι επειδή το μάτι του ‘κόβει’ θα ανακαλύψει κι ένα σπάνιο κουκλίστικο μοβ μανιτάρι (μπλαβομανίταρο), που οι φίλοι μας, οι Μανιταρόφιλοι Κρήτης ταυτοποίησαν ως το είδος lepista nuda.
Προς Ανεφαλάκους
Φτάνουμε κάποτε σε μια ‘ανοιχτωσά’, ένα πλάτωμα στη ράχη του βουνού. Ένα ‘Ωωωω!!!’ διακόπτει τις συζητήσεις: ανοίγεται μπροστά μας εντυπωσιακή η χιονισμένη οροσειρά της Δίκτης, έργο των τελευταίων ημερών κι ακριβώς από κάτω, το οροπέδιο του Καθαρού με τα λιβάδια του και τις σκόρπιες αγροικίες! Πέφτουν πολλές αναμνηστικές φωτογραφίες κι η ομαδική μας! Ευτυχώς, γιατί στη συνέχεια ομίχλη θα καλύψει την περιοχή.
Κόβουμε από μονοπάτι ανατολικά προς την κορυφή Ανεφαλάκοι (1.512 μ.). Εδώ τα δέντρα είναι πιο αραιά και μας προσφέρεται η δυνατότητα να χαζέψουμε τα απομεινάρια ερειπωμένων αγροικιών με στάνες. Στενοί χώροι με μικροσκοπικά παράθυρα και στιβαρούς τοίχους. Χτισμένα από πέτρα της περιοχής, σχεδόν καμουφλαρισμένα, δύσκολα ξεχωρίζουν απ’ τα βράχια. Πηγάδες πετρόκτιστες στο κέντρο της ανηφοριάς με σκοπό τη συλλογή νερού, ξέχειλες, ακόμα και σήμερα. Φτάνουμε στην κορυφή. Το κρύο αεράκι δεν είναι πολύ φιλόξενο. Τα σύννεφα έχουν χαμηλώσει και μας κρύβουν τη θέα. Ανασυντάσσεται η ομάδα μετά από 1-2 ρακές και παίρνει το δρόμο της επιστροφής.
Η επιστροφή
Κατηφορίζουμε προς το Δάμακα, την είσοδο του οροπεδίου. Θα πάρουμε κατηφορική πορεία προς το Αστιβιδωπό αρχικά απ’ τον ασφαλτοστρωμένο επαρχιακό δρόμο κι έπειτα κόβοντας μέσα από το δάσος. Θα φτάσουμε στην αφετηρία μας μετά από 4 περίπου ώρες κι 8 χιλιόμετρα πορείας. Ευχαριστούμε πολύ τον αρχηγό μας και Πρόεδρο του Συλλόγου, Λεωνίδα Κλώντζα για την όμορφη αυτή εμπειρία!
Η κοπή της βασιλόπιτας
Η ώρα της ανταμοιβής για την πεζοπορία φτάνει. Στην παραδοσιακή ταβέρνα του Καθαρού τα ξύλα στο τζάκι τριζοβολούν και τα τραπέζια μας περιμένουν. Απολαμβάνουμε τη θαλπωρή στις μικροπαρέες μας, ενώ έξω έχει αρχίσει να ψιλοβρέχει. Ίσα που προλάβαμε! Ντόπιες παραδοσιακές λιχουδιές, κρασί, ρακί, ευχές, τσουγκρίσματα. Ώσπου έρχεται η ώρα της πίτας. Στολισμένη με το σήμα του Συλλόγου και με το ‘2023’! Τίγκα στην άχνη, όπως επιβάλλει η παράδοση! Ακολουθεί παραδοσιακά μικρός λόγος του Προέδρου μας, που, όπως πάντα συγκινημένος, μας ευχαριστεί, που στηρίζουμε αυτήν την ομάδα, χρόνια τώρα με την παρουσία, την καλή διάθεση και τη συμμετοχή μας! Εδώ ο φίλος μας, ο μαντιναδολόγος έχει γράψει μια αυτοσχέδια μαντινάδα και θέλει να την πει:
«Την πίτα κόβουν σήμερο στ’ αόρη ορειβάτες,
αφού επροπατήξανε στου Καθαρού τσι στράτες»
Η τύχη φέτος έδειξε προτίμηση στα νιάτα και την Ιεράπετρα, καθώς τα φλουριά έπεσαν σε δυο νεαρές κι όμορφες Γεραπετρίτισσες εκπαιδευτικούς, τη Βαγγελιώ και τη Σοφία!
Αναμνηστική πλακέτα σ’ ένα απ’ τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου, την Ελένη Λάμπρου
Οι εορταστικές μαζώξεις είναι πάντα μια καλή ευκαιρία ο Σύλλογος να πει τα ‘ευχαριστώ’ του στους ανθρώπους, που τον βοήθησαν στην πορεία του. Εκείνους, που μόχθησαν αφιλοκερδώς, αφιερώνοντας άπειρο χρόνο, πολλές φορές κλεμμένο από την οικογένεια, από την καθημερινή ζωή, από τη διασκέδαση. Που δημιούργησαν, που οργάνωσαν, που διαφύλαξαν και φρόντισαν να παραδώσουν νοικοκυρεμένα στους επόμενους. Ένας απ’ αυτούς υπήρξε η απερχόμενη γραμματέας κι ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου, η Ελένη Λάμπρου. Ακούραστη εργάτρια κι αφανής ηρωίδα, που φρόντισε για τα άχαρα μεν, απαραίτητα δε, γραφειοκρατικά θέματα, ανάλαβε την ενημέρωση των μελών, ξεκίνησε κι οργάνωσε το blog, ένα ηλεκτρονικό αρχείο με όλες μας τις πορείες αλφαβητικά, τα βίντεο, τις φωτογραφίες και τους χάρτες των διαδρομών μας, πολύτιμο υλικό έτοιμο για χρήση και προσιτό σε όποιον το επιθυμεί. Ευχαριστούμε, Ελένη, για όσα έκανες κι εξακολουθείς να κάνεις για μας! Σου οφείλουμε πολλά!
