Το επί της ουσίας κλείσιμο της Ογκολογικής Μονάδας του νοσοκομείου Ρεθύμνου αναγκαστικά έχει στρέψει τους καρκινοπαθείς του νομού προς το Ηράκλειο και το ΠΑΓΝΗ, για την πραγματοποίηση των θεραπειών τους.
Η ταλαιπωρία τους είναι τεράστια, αφού – παρά την επιβαρυμένη κατάσταση της υγείας τους - μέσα στην εβδομάδα αναγκάζονται να διανύσουν το λιγότερο 160 χιλιόμετρα, στο “πήγαινε – έλα”. Τους ακολουθούν σταθερά και οι συνοδοί τους, οι οποίοι επίσης υποβάλλονται σε ένα παρόμοιο ψυχικό μαρτύριο με τους αγαπημένους τους.
Συμπολίτης μας, ο οποίος παλεύει τρία χρόνια με την ασθένεια, κι έχοντας ως μέτρο σύγκρισης το τί συνέβαινε στο πολύπαθο νοσηλευτικό ίδρυμα Ρεθύμνου προτού κατεβάσει ρολά η συγκεκριμένη πτέρυγα, καταθέτοντας την προσωπική του μαρτυρία στην “Κρητική Επιθεώρηση”, μας εκμυστηρεύτηκε πως σε ό,τι αφορά το Ηράκλειο και την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών που λαμβάνει ο ίδιος και αρκετοί ακόμη ασθενείς απ’ το νομό, τα πράγματα δεν βρίσκονται και στο καλύτερο επίπεδο. Ίσως ως αποτέλεσμα των γενικότερων παθογενειών του Εθνικού Συστήματος Υγείας, όπως θα εκτιμήσει.
Το αποτέλεσμα, όπως λέει, είναι να τίθεται εν αμφιβόλω ο διαρκής αγώνας τους να βρουν και να διατηρήσουν την υγεία τους, συνεχίζοντας τη ζωή τους με αξιοπρέπεια και αισιοδοξία.
Σύμφωνα με το goodnet.gr εν λόγω συνάνθρωπός μας εκφράζει την αγωνία του για το μέλλον του νοσοκομείου Ρεθύμνου, και τον φόβο του μήπως τελικά μετατραπεί “επίσημα”, όπως υποστηρίζει, σε “Κέντρο Υγείας”, υποβαθμίζοντας κι άλλο” τα όσα μπορεί – ακόμα – να προσφέρει στην τοπική κοινωνία και στους επισκέπτες του Ρεθύμνου.
“Οι αρμόδιοι πρέπει να μεριμνήσουν και για εμάς. Ξέρετε τι είναι να θες μιάμιση ώρα να πας και να γυρίσεις στο Ηράκλειο, να ζαλίζεσαι μετά τη θεραπεία και να πρέπει να είναι διαρκώς δίπλα σου ο/η συνοδός σου;” μας ανέφερε.
“Όσο λειτουργούσε η Ογκολογική πτέρυγα στο νοσοκομείο μας, εξυπηρετούμασταν μια χαρά. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές μας εδώ μας φρόντιζαν και με το παραπάνω. Και επίσης, σημαντικό ήταν ότι το νοσοκομείο μας βρισκόταν σε πολύ κοντινή απόσταση από τα σπίτια μας. Γλιτώναμε επομένως την (επιπλέον) ταλαιπωρία στο δρόμο. Πραγματικά πρέπει να γίνει κάτι για τη δημόσια Υγεία. Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Σήμερα είμαστε εμείς, αύριο ενδεχομένως να βρεθούν κι άλλοι συνάνθρωποί μας στη θέση μας”.
