Με αισθήματα βαθιάς ευγνωμοσύνης και συγκίνησης η πρωταθλήτρια Στέλλα Πιλάτου θυμάται τις στιγμές που έζησε στο κέντρο της πόλης κατά την διαδρομή της ως λαμπηδηδρόμος που μετέφερε την Ολυμπιακή φλόγα από το «σταυρό» του Ηρακλείου μέχρι την πλατεία του Αγίου Τίτου όπου και άναψε το βωμό.
«Από τη στιγμή που πήρα τη δάδα μέχρι που άναψα το βωμό ήταν πολύ συγκινητικό που άκουγα συνεχώς το όνομα μου "Στέλλα, Στέλλα". Τόσος κόσμος με φώναζε με το μικρό μου όνομα και αυτή η οικειότητα με τιμά πάρα πολύ, για τους περισσότερους είμαι η Στέλλα και όχι η Πιλάτου και αυτό έχει τη σημασία του» εξηγεί η ίδια στο Cretalive. Όπως είναι φυσικό και εύλογο όμως στο δικό της μυαλό εκείνη τη στιγμή κυριαρχούσαν οι γονείς και τα παιδιά της. «Οι γονείς και τα παιδιά μου ήταν στη σκέψη μου αλλά ο κόσμος ήταν υπέροχος!» λέει ενώ νιώθει την ανάγκη να εκφράσει και ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους γονείς της γιατί «δίχως τη δική τους υποστήριξη δεν θα είχα καταφέρει τίποτα».
Η Ηρακλειώτισσα πρωταθλήματος στίβου στο άλμα εις μήκος συμμετείχε σε πέντε λαμπαδηδρομίες μέχρι σήμερα. Η πρώτη ήταν στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων στο Σίδνεϋ το 2000 όπου έτρεξε έξω από το Καλλιμάρμαρο στάδιο της Αθήνας. Η δεύτερη ήταν για το «Αθήνα 2004» όπου είχε ανάψει και πάλι τον βωμό ως λαμπαδηδρόμος, αυτή τη φορά στην πλατεία Ελευθερίας. Στην ιδιαίτερη πατρίδα της έτρεξε ξανά με την Ολυμπιακή φλόγα ψηλά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες «Λονδίνο 2012». Ουσιαστικά επρόκειτο να συμμετάσχει και στη λαμπαδηδρομία για το «Τόκυο 2020» όμως οι Αγώνες μεταφέρθηκαν λόγω της πανδημίας (πραγματοποιήθηκαν το 2021 υπό αυστηρά μέτρα προστασίας).
«Η πέμπτη λαμπαδηδρομία που συμμετείχα ήταν η πιο συγκινητική, ήταν η καλύτερη που έχω συμμετάσχει, ακόμα και από το 2004. Τότε ήμουν πολύ μικρή και δε μπορούσα να αντιληφθώ το μεγαλείο της κατάστασης. 20 και 24 χρονών δεν είχα αντίληψη του τί έχω κάνει και τί γίνεται εκείνη τη στιγμή. Τώρα το βίωσα πολύ διαφορετικά» λέει με χειμαρρώδη ικανοποίηση.
Τα πρώτα της βήματα στον αθλητισμό και το μήνυμα ζωής που έχει λάβει
Η Στέλλα Πιλάτου ξεκίνησε τον αθλητισμό 9-10 χρονών στο στίβο όπου έκανε μικρές αποστάσεις 800 και 1000 μέτρα, στο Στάδιο Ελευθερίας, στο Ηράκλειο. Στο γυμνάσιο έκανε μία μικρή παύση «γιατί ήταν πολλές οι υποχρεώσεις» και επέστρεψε πιο δυναμικά στη Β’ λυκείου «με τη λογική να κάνω μήκος και όχι μεγάλες αποστάσεις» λέει.
Το 1997, στην Γ’ λυκείου, ήταν η πρώτη της αγωνιστική χρονιά οπότε και κέρδισε το Παγκρήτιο πρωτάθλημα, προκρίθηκε στο Πανελλήνιο και «ήταν η πρώτη χρονιά που κατέρριψα τα 6 μέτρα που είναι σημείο σταθμός για έναν αθλητή» θυμάται με νοσταλγία.
Δείτε από το 2:30 και μετά:
Κατά την πορεία της στον αθλητισμό έχει συμμετάσχει σε περισσότερα από 20 πανελλήνια πρωταθλήματα, σε Μεσογειακούς, Παγκόσμιους, Βαλκανικούς και Ολυμπιακούς Αγώνες καθώς και στο Bruno Zauli (κύπελλο Ευρώπης).
Όλα αυτά τα χρόνια κατέκτησε περίπου 40 μετάλλια, ίσως και παραπάνω μέχρι το 2010 οπότε σταμάτησε οριστικά τον πρωταθλητισμό. «Θεώρησα ότι όσα είχα κάνει ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να δώσω. Ήθελα να με θυμάται ο κόσμος με τις αξιοπρεπείς εμφανίσεις και όχι να αναλώνομαι χωρίς να είμαι αποδοτική. Έκλεισε ένας πολύ μεγάλος κύκλος της ζωής μου και αποφάσισε να κρεμάσω τα spikes μου!».
Το μεγάλο μάθημα ζωής που πήρε από τον αθλητισμό είναι ότι «συμβάλλει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός αθλητή, να έχει πειθαρχία, να έχει υπομονή και επιμονή και να μην εγκαταλείπει την προσπάθεια του. Αυτά με έχουν βοηθήσει και στη μετέπειτα επαγγελματική πορεία με δόσιμο και αφοσίωση σε ό,τι κάνω. Μέσα από αθλητισμό έχω να αποκτήσει αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα που δίνομαι ολοκληρωτικά σε ό,τι κάνω. Το κομμάτι του πρωταθλητισμού που άφησα πίσω μου είμαι ευτυχής που το αναπληρώνω μέσα από τη δουλειά μου. Συνεχίζω να προσπαθώ να είμαι κι εκεί η καλύτερη» καταλήγει.
Δείτε από το 1:20 και μετά:
