Ένα από τα πιο γνωστά αποφθέγματα της Αμερικανίδας συγγραφέως, Έλεν Κέλερ αναφέρει: «Ποτέ μη σκύβεις το κεφάλι. Κράτα το πάντα ψηλά. Κοίτα τον κόσμο στα μάτια». Ο Λευτέρης Κοκογιαννάκης αυτό έκανε. Από μικρό παιδί κοίταζε τους πάντες περήφανα. Κι αυτό γιατί με τη βοήθεια της οικογένειάς του αποδέχτηκε τη διαφορετικότητά του και δεν άφησε κανέναν να τον κάνει να πιστέψει ότι μειονεκτεί έναντι των άλλων, επειδή είναι ΑμεΑ.
Αυτό το παλικάρι από τα Χανιά, αν και δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός, έμελε να κλέψει την παράσταση στο μεταφυσικό νέο-γουέστερν φαντασίας του Θοδωρή Παπαδουλάκη «Κομάντα και Δράκοι».
Έτσι, ο Λευτέρης, ο οποίος αγαπήθηκε από το κοινό μέσα από τον ρόλο του «Ντόντου», έστειλε το καλύτερο μήνυμα για την αποδοχή της διαφορετικότητας.
Έκανε πολλούς να αλλάξουν την οπτική τους στα πράγματα, ενώ, όντας ο πρώτος ηθοποιός ΑμεΑ που πρωταγωνιστεί στην ελληνική τηλεόραση, άνοιξε νέους ορίζοντες, όσον αφορά τη συμμετοχή ατόμων με ειδικές ανάγκες σε σειρές, παραστάσεις και σε κάθε καλλιτεχνική και όχι μόνο παραγωγή.
Αυτόν τον χαρισματικό άνθρωπο, που έχει σπουδάσει Τεχνικός Εφαρμογών Πληροφορικής και ζει μόνιμα στα Χανιά, φιλοξένησε το allyou.gr σε μία συνέντευξη-κατάθεση ψυχής, στην οποία μίλησε για πολλά πράγματα: για τα παιδικά του χρόνια, για τα φαινόμενα ρατσισμού που έχει βιώσει στη ζωή του, για τον ρόλο του Ντόντου και το πώς προέκυψε η συμμετοχή του στα «Κομάντα και Δράκοι».
Μίλησε για την αγάπη που έχει εισπράξει από τον κόσμο, λόγω της συμμετοχής του στη σειρά του ΜEGA, μας εξομολογείται τα όνειρά του, ενώ στέλνει το δικό του μήνυμα στους συνανθρώπους μας που (θα έπρεπε αλλά) δεν σέβονται δυστυχώς τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Λευτέρη μίλησέ μας για το πώς προέκυψε ο ρόλος σου στη σειρά του MEGA «Κομάντα και Δράκοι»…
Προέκυψε μέσω της Αρχόντισσας Κοκοτσάκη η οποία έκανε το casting και με πήρε τηλέφωνο να πάω να με δουν για το ρόλο του Ντόντου. Έκανα δοκιμαστικά και μετά από λίγο καιρό μου είπαν ότι θα παίξω στη σειρά.
Κατάφερες να ξεχωρίσεις και να αγαπηθείς από το κοινό με το καλημέρα, μολονότι δεν είσαι επαγγελματίας ηθοποιός. Τι σου έλεγε ο κόσμος στον δρόμο;
Η αγάπη του κόσμου ήταν μεγάλη και αυτό με συγκινούσε. Πραγματικά ήταν μεγάλη η χαρά και η έκπληξη όταν με αναγνώριζαν στο δρόμο. Συνήθως μoυ έδιναν συγχαρητήρια για την συμμετοχή μου στην σειρά, ζητούσαν φωτογραφίες και με επικροτούσαν για το ήθος και τα μηνύματα που προέβαλα, μέσω του ρόλου μου, του Ντόντου.
Τα σχέδιά σου και τα όνειρά σου για το μέλλον ποια είναι;
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα φανταστεί τον εαυτό μου στη θέση του ηθοποιού, ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα από τις εμπειρίες που αποκόμισα και από την επίδοσή μου παρά την απειρία μου, συνεπώς θα ήμουν ανοιχτός σε οποιαδήποτε πρόταση στον συγκεκριμένο τομέα, αν προφανώς επρόκειτο για κάποιον ταιριαστό ρόλο. Επιπλέον, ένας από τους μελλοντικούς μου σκοπούς είναι η ενασχόληση μου με την πολιτική, καθώς πρόκειται για έναν τομέα που με εξιτάρει και με ενδιαφέρει σημαντικά. Τέλος, σε προσωπικό επίπεδο θέλω να αφοσιωθώ στην οικογένεια και τους φίλους μου, που με στηρίζουν ανιδιοτελώς.
Ως Λευτέρης έχεις περάσει την ταλαιπωρία του Ντόντου; Έχεις βιώσει τον ρατσισμό;
Σαφώς και έχω δεχτεί ρατσισμό, κυρίως στην παιδική μου ηλικία, παρ’ όλα αυτά σε πολύ μικρότερο βαθμό, οπότε δεν θα έλεγα πως έχω βιώσει την ίδια ταλαιπωρία με αυτή του Ντόντου. Ο κύριος παράγοντας που έχει συμβάλλει στη μικρότερη συγκριτικά ταλαιπωρία μου, θεωρώ πως είναι ο διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης. Από μικρός οι γονείς μου με έκαναν να συνειδητοποιήσω και να αποδεχτώ τη διαφορετικότητά μου, πράγμα που με βοήθησε να μη με επηρεάζουν τα όποια αρνητικά σχόλια. Χρόνια μετά, μάλιστα, έχω καταφέρει να δικαιολογώ τέτοιες συμπεριφορές από άτομα μικρής ηλικίας, μιας και το μυαλό ενός μικρού παιδιού αδυνατεί να συλλάβει το διαφορετικό. Ακόμη, έχω την τάση να μετατρέπω τα αρνητικά σχόλια σε θετικά, γεγονός που με κάνει πιο δυνατό.
Τι θα ήθελες να πεις στους συμπολίτες μας που δεν σέβονται τα άτομα ΑΜΕΑ, παρκάροντας φερ' ειπίν μπροστά σε ράμπες. Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να τους στείλεις;
Αυτό είναι ένα από τα πιο βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην Ελλάδα. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κρίνουμε αυτή τη συμπεριφορά όταν η ίδια η πολιτεία δεν μεριμνάει για το ζήτημα. Παρ’ όλα αυτά, θα παρότρυνα όλους αυτούς τους ανθρώπους να σκεφτούν πώς θα ένιωθαν, αν οι ίδιοι αντιμετώπιζαν τέτοια προβλήματα στην καθημερινότητα τους και πως θα ήταν η ζωή τους αν ένα αυτοκίνητο τους εμπόδιζε στην μετακίνηση τους. Το μήνυμα που θα ήθελα να τους στείλω είναι απλό. Σεβασμός. Σεβασμός από όλους σε όλους!
