Κάθε κόσμος δικαιούται μια μυθολογία. Και σε κάθε μυθολογία υπάρχουν τέρατα. Το μετρό είναι ένας κόσμος ολόκληρος. Πολύ περισσότερο, το μετρό της Νέας Υόρκης. Και ο Ben Rubin «γέννησε» τα «τέρατα» του.
Ξέρουμε ότι όταν βρεθούμε σε βαγόνι του μετρό κλεινόμαστε στον «κόσμο» μας. Ειδικά αν η διαδρομή είναι μεγάλη. Μακροβούτι σε smart phone, σε τάμπλετ, σε μουσική από ακουστικά, σε βιβλίο. Ο κόσμος γύρω απλά δεν υπάρχει. Προτιμάμε να μην «υπάρχει».
Υπάρχουν, όμως, «τέρατα». Κάθονται δίπλα μας και μας κοιτούν. Με ποιες διαθέσεις, άγνωστο.
Αυτά τα «τέρατα» δημιούργησε, στο iPad του, ο Ben Rubin. Που κοιτάνε πάνω απ' τον ώμο μας την ώρα που βυθιζόμαστε στις σελίδες ενός βιβλίου, μας νταχτιρντίζουν καθώς παίρνουμε έναν υπνάκο, καραδοκούν, απόκοσμα, κι εμείς χαζεύουμε από το παράθυρο του βαγονιού.
