Τα πράγματα στη χώρα μας όσον αφορά στη βία των γυναικών είναι τραγικά. Γιγαντώνονται. Η μία γυναικοκτονία διαδέχεται την άλλη και η κοινωνία παρακολουθεί άπραγη. Μια κοινωνία που θέλει πολλή δουλειά για ν’ αλλάξει η κουλτούρα των πατριαρχικών δομών. H κουλτούρα του βιασμού και της τοξικής αρρενωπότητας. Η 26χρονη Γαρυφαλλιά πηγαίνει διακοπές με τον φίλο της και χάνει τη ζωή της. Η Καρολάιν στα 20 της παύει ν’ ανανπνέει από τα χέρια του συζύγου της. Η Ερατώ στη Μυτιλήνη το ίδιο. Η Ελένη Τοπαλούδη πέφτει θύμα δυο αγοριών που απλά ήθελεαν να της “δείξουν” ότι εκείνοι μόνο επιβάλλονται. Η Αντζελίνα χάνει τη ζωή της, από τα χέρια του ίδιου της του πατέρα, επειδή παύει να είναι έρμαιό του. Και πόσες άλλες…
Τουλάχιστον που έχουν την ευκαιρία ν’ ακουστεί ο λόγος τους, μιλούν. Αντιδρούν. Σήμερα διαβάσαμε κι ένα αφοπλειστικά ειλικρινές post του ηθοποιού, Ζήση Ρούμπου. Η εξέλιξή του είναι αυτή που ονειρευόμαστε για κάθε άντρα που μεγάλωσε με αυτόν τον τρόπο: “Για χάρη τους, έκανα ψυχανάλυση. Να σπάσω το γαμημένο απόστημα, να χυθεί από μέσα όλη η σκατίλα του άντρα και από άντρας, να γίνω άνθρωπος.”
