Του Παναγιώτη Αναστασάκου
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το πόσιμο νερό είναι ένα δημόσιο αγαθό.
Αποτελεί βασική ανθρώπινη ανάγκη και η πρόσβαση σε αυτό αναγνωρίζεται ως πρωταρχικό δικαίωμα των καταναλωτών. Η πρόσβαση σε επαρκές και ασφαλές νερό είναι σημαντική για τη ζωή, ως βασικός συντελεστής της δημόσιας υγείας και της προσωπικής μας αξιοπρέπειας.
Αποτελεί επομένως υποχρέωση όλων των υπεύθυνων αρχών, δημοτικών και μη, να ικανοποιούν πλήρως το δικαίωμα των πολιτών στο νερό.
Το πρόβλημα με το πόσιμο νερό στο Ηράκλειο - το γνωρίζουμε όλοι - είναι διαχρονικό και τεράστιο, αφού είναι τόσο πρόβλημα ποσότητας, όσο και όσο και πρόβλημα ποιότητας.
Το πρόβλημα στην ποσότητα, το διαπιστώνουμε κάθε χρόνο με τη λειψυδρία τη θερινή περίοδο και με το Δήμο και τη ΔΕΥΑΗ, εκτός από «αστείες» δικαιολογίες και υποσχέσεις, να περιορίζονται σε απλές «συγνώμες»…
Αλλά το …πληρώνουμε και αδρά, αφού οι «νερουλάδες» με τις υδροφόρες π.χ στο Μασταμπά όπου έχω προσωπική άποψη, καθημερινά «οργιάζουν» τους θερινούς μήνες γεμίζοντας τα ντεπόζιτα των πολυκατοικιών με σημαντικό κόστος στα πορτοφόλια μας.
Αλλά και από την ποιοτική πλευρά, κάτι που ίσως δεν είναι αρκετά γνωστό, το νερό μας έχει με το ζόρι αποδεκτή ποιότητα, αφού το πλείστο προέρχεται από γεωτρήσεις από τα 500 και πλέον μέτρα. Σε μία παράμετρο, τα χλωριόντα, οι τιμές είναι διπλάσιες ή σε άλλη, την αγωγιμότητα (αλατότητα), λίγο πιο κάτω από τα μέγιστα επιτρεπόμενα μέγιστα όρια.
Σύμφωνα με τις μετρήσεις ποιότητας του νερού του Μάιου 2018, οι οποίες είναι αναρτημένες στην ιστοσελίδα της ΔΕΥΑΗ( https://www.deyah.gr/poiotita-... ), η Χημική ανάλυση του νερού στις δεξαμενές των δικτύων της πόλης Ηρακλείου εμφανίζει την ακόλουθη εικόνα:
Στη Ζώνη 6Χ (Περιοχή :Εντός Τειχών, Πατέλες, Πόρος, Χρυσοπηγή) & 6Υ (Περιοχή: Αϊ Γιάννης) - (Περιοχή : Δεξαμενή Παπά Τίτου & Δ3Α), το νερό διαθέτει:
- Αγωγιμότητα (μS/cm) 2190 μS/cm, έναντι μεγίστου επιτρεπόμενου 2.500 μS/cm και
- Χλωριόντα (mg/L Cl-) 568 mg/L Cl-, έναντι μεγίστου επιτρεπόμενου 250 mg/L Cl-.
Στις Ζώνες 4.1 (Θέρισσος), 4.2 (Ατσαλένιο) 4.3 (Μασταμπάς) 11.1 (Ερυθραίας), 11.2 (Πιτσουλάκη), 11.3 (Μνησικλή) από δεξαμενή Δ4 (Δεξαμενή Δ4 & αγωγό Τυλίσου), το νερό διαθέτει:
- Αγωγιμότητα (μS/cm) 2320 μS/cm, έναντι μεγίστου επιτρεπόμενου 2.500 μS/cm και
- Χλωριόντα (mg/L Cl-) 589,5 mg/L Cl-, έναντι μεγίστου επιτρεπόμενου 250 mg/L Cl-.
Με λίγα λόγια, το νερό που εισέρχεται στις δεξαμενές της ΔΕΥΑΗ είναι οριακά κατάλληλο, σε αλατότητα και υπερβολικά ακατάλληλο σε χλωριόντα, ενώ αν σε αυτήν την υποβάθμιση της ποιότητας νερού των δεξαμενών, προσθέσουμε και την επίδραση από τα παλαιά δίκτυα διανομής και από τα «ακάθαρτα» οικιακά μας ντεπόζιτα, τότε το συμπέρασμα είναι απλό:
Το πόσιμο νερό που φτάνει στις βρύσες μας είναι τόσο απαράδεκτο, ώστε κανείς δεν το πίνει.
Οι αντίστοιχες παράμετροι για το νερό των Χανίων π.χ. είναι η μεν αγωγιμότητα στα 280 μS/cm, ενώ τα χλωριόντα δεν υπερβαίνουν τα …11 mg/L Cl-.(Οι διαφορές είναι εντυπωσιακές)!
Έτσι, οι περισσότεροι χρησιμοποιούμε στο Ηράκλειο εμφιαλωμένο νερό ακόμα και για μαγείρεμα με αποτέλεσμα η πρόσβαση στο πόσιμο νερό, από θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα να έχει μετατραπεί σε μία κοστοβόρα διαδικασία!
Αλλά δεν είναι μόνον αυτό.
Το νερό μας με την απαράδεκτη αγωγιμότητα σε άλατα και τα διπλάσια από το μέγιστο επιτρεπόμενο χλωριόντα, καταστρέφει με το χρόνο, μηχανήματα, σωληνώσεις και κάθε μορφής εγκατάσταση οικιακή ή βιομηχανική.
Πριν από λίγα χρόνια, οι ΜΙΝΩΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ πληροφόρησαν τη ΔΕΥΑΗ ότι το νερό του Ηρακλείου είναι τόσο ακατάλληλο, που η επιχείρηση, αναγκάστηκε κατόπιν σχετικής οδηγίας ποιότητας και ελέγχου, να λαμβάνει νερό στα πλοία της αποκλειστικά απ τον Πειραιά, μιας και το νερό του Ηρακλείου ήταν τόσο "βαρύ" που απειλούσε να καταστρέψει τις σωληνώσεις των πλοίων και τα λοιπά εξαρτήματα.
Η ΔΕΥΑΗ τότε, διαβεβαίωσε ότι ναι με το νερό της έχει αυξημένη αλατότητα, αλλά σε καμία περίπτωση όμως η αυξημένη αυτή αλατότητα, δεν επηρεάζει δυσμενώς την ανθρώπινη υγεία αλλά μόνο τα υδραυλικά συστήματα τα οποία πρέπει να συντηρούνται και να καθαρίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα όπως και οι δεξαμενές αποθήκευσης νερού.
Δηλαδή, αναγνώρισε το πρόβλημα!
Και από τότε και μετά;
Για τη βελτίωση της ποιότητας νερού, δεν έγινε απολύτως τίποτε!
Φανταστείτε λοιπόν την πρόσθετη …ζημιά που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια στα πορτοφόλια μας από τις επισκευές ή αντικαταστάσεις στις οικιακές συσκευές, στους ηλιακούς και στα εσωτερικά δίκτυα των σπιτιών μας.
Και μία ακόμη επισήμανση :
Το δίκτυο του Ηρακλείου, δυστυχώς σε αρκετή έκταση ακόμη έχει αμιαντοσωλήνες. Ο αμίαντος ως γνωστόν έχει απαγορευτεί εδώ και αρκετά χρόνια.
Είναι 100% καρκινογόνος.
Ένας ακόμη ρυπαντικός παράγοντας, είναι το παλιό δικτύο σωληνώσεων του σπιτιού μας και ένα παραπάνω αν αυτό αποτελείται από χαλκοσωλήνες.
Όλα αυτά τα υλικά έχουν σαν αποτέλεσμα με την πάροδο των χρόνων να φθείρονται και να προσθέτουν στο νερό διάφορους μολυντές, όπως είναι τα βαρέα μέταλλα, οι ίνες αμιάντου και άλλα πολλά.
Μετά από όλα αυτά, δεν νομίζετε πως το κακό με το πόσιμο νερό στην πόλη μας έχει παραγίνει και θα πρέπει να ληφθούν μέτρα;
Για τα μέτρα λοιπόν, που θα αφορούν τόσο στην ποσότητα όσο και στην ποιότητα του πόσιμου νερού, αλλά και σχετικά με τον τρόπο που μπορεί αυτά να γίνουν πράξη, θα τα αναφερθούμε σε επόμενα κείμενα.
