Αγαπητό Cretalive,
Χθες το πρωί χρειάστηκε να πάω στο ΙΚΑ στον Εσταυρωμένο, στο Ηράκλειο Κρήτης. Θα μπορούσε το πρωινό εκεί να κυλήσει ομαλά. Θα μοιραστώ μια σύντομη προσωπική εμπειρία μαζί σας και αυτό γιατί οφείλω στον εαυτό μου να μιλήσω γι΄ αυτό έστω και ετεροχρονισμένα. Δεν είμαι άνθρωπος της υπερβολής, οπότε αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω είναι η συζήτηση όπως ακριβώς εξελίχθηκε.
Περιγραφή περιστατικού:
Περίμενα την σειρά μου για το παραπεμπτικό πριν επισκεφτώ τον γιατρό, ενώ μπροστά μου εξυπηρετούνταν ένας ηλικιωμένος άνδρας (χωρίς συνοδό). Ο κυρία πίσω από τον γκισέ ωρυόταν γιατί ο άνθρωπος δεν άκουγε.
- Να σας κλείσω ραντεβού για τις 11 το πρωί; (ούρλιαζε)
- καμία απάντηση
- Μα με ακούτε κύριέ μου; 11 το πρωί είναι καλά; (ούρλιαζε)
- Δεν ακούω τι μου λέτε κυρία μου.
- Μα δεν μπορώ άνθρωπέ μου να φωνάζω, με έχει ακούσει όλο το ΙΚΑ. Τι να κάνω; (πράγματι τραντάζονταν οι κολώνες του κτιρίου από τις φωνές της).
- Με συγχωρείτε, έβγαλα το ακουστικό μου και το έχω στην τσέπη. Να, δείτε! Ο γιατρός μου έβαλε στο αυτί ένα φάρμακο σας λέω και δεν ακούω τι μου λέτε κυρία μου, συγγνώμη.
- Μα τι δεν καταλαβαίνετε; 11 το πρωί είναι καλά; Στις 11; EΕΕNTEΕΕΕKAAAAΑΑ
Τις φωνές ακολουθούσαν γροθιές στον γκισέ. Επίσης, αν και προφανές, να αναφέρω ότι η υπάλληλος φορούσε μάσκα. Και να ήθελε ο άνθρωπος να διαβάσει τα χείλη της, δεν θα μπορούσε.
Ο κόσμος τριγύρω είχε ακινητοποιηθεί και την κοιτούσε. Δεν μίλησε κανείς. Εγώ σαστισμένη, παρακολουθούσα τη συζήτηση (που μόνο συζήτηση δεν ήταν), χωρίς να παίρνω θέση. Μέσα μου αναρωτιόμουν πόσο παράλογα είναι όλα τούτα. Και όμως δεν έπαιρνα θέση. Να την προσβάλω; Να ζητήσω από τον άνθρωπο συγγνώμη εκ μέρους της; Να φωνάξω την προϊσταμένη για να κάνω παράπονα;
Το μόνο που έκανα ήταν να πάω και να σταθώ δίπλα στον ηλικιωμένο άνθρωπο, μπροστά στο γκισέ και να της πω να του γράψει την ώρα σε ένα χαρτί και να επαναλάβω ότι ο άνθρωπος δεν άκουγε. Έτσι και έγινε, το ραντεβού κλείστηκε για τις 11 το πρωί. Ο άνθρωπος ευχαρίστησε την υπάλληλο και έφυγε.
Αφότου πήρα το παραπεμπτικό, βγήκα στους διαδρόμους, στην αυλή, στο πάρκινγκ, στον δρόμο, μπας και βρω τον άνθρωπο. Να δω αν είναι καλά, να του ζητήσω να αποφεύγει τέτοιους ανθρώπους, να τους αγνοεί, να μην τα παίρνει προσωπικά (γιατί προφανώς και η κυρία είχε άλυτα αρκετά θέματα με τον εαυτό της), να τους λυπάται τέτοιους ανθρώπους, να του ζητήσω συγγνώμη που δεν μίλησα, που δεν τον υπερασπίστηκα. Δεν τον βρήκα. Δεν θα μάθει ποτέ ότι πίσω του ένας άνθρωπος τον κρατούσε από το χέρι σφιχτά και του ζητούσε συγγνώμη για την αγένεια κάποιων φτηνών ανθρώπων.
Πήγα στο ραντεβού μου με την γιατρό, άσκοπο να αναφέρω αν εκεί έκλαψα ή είχα τάσεις λιποθυμίας και ξάπλωσα για να ηρεμήσω και να συνέλθω.
Οι λόγοι που μοιράζομαι αυτή την ιστορία σήμερα.
Οι τύψεις που με κυρίευσαν διότι όφειλα να πάρω θέση και δεν πήρα (τη στιγμή εκείνη).
Θα ήθελα να ζητήσω να θυμάστε να:
ανατρέφετε τα παιδιά σας με γνώμονα την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και την υπομονή.
εσείς οι δάσκαλοι, να διδάσκετε τα παιδιά τον σεβασμό προς κάθε ηλικία.
εσείς οι διάφοροι φορείς δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, να εκπαιδεύετε το προσωπικό σας να μπορεί να διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις όπως η σημερινή.
Αναγνωρίζω ότι η υπάλληλος του ΙΚΑ κάνει πιθανώς μια δουλειά που δεν την γεμίζει, είναι ίσως κουρασμένη από τη ζωή ή η ανατροφή που της δόθηκε ήταν ελλιπής. Κανένας λόγος δεν είναι αποδεκτός. Κανένας άνθρωπος, όποιας ηλικίας, δεν θα πρέπει να βιώνει την ψυχολογική κακοποίηση.
Η ιστορία μου αυτή ίσως θεωρηθεί μηδαμινής σημασίας, συνήθης ή ότι άλλο. Είναι σίγουρα διαφορετικό να ζεις μια ένταση τη δεδομένη στιγμή και διαφορετικό να προσπαθείς να την μετουσιώσεις στο χαρτί. Αναλογιστείτε πόσες φορές δεν βρεθήκατε σε μια παρόμοια κατάσταση, ως παρατηρητές.
Σας ζητώ να διορθώνετε με ευγένεια και σεβασμό, τέτοιες συμπεριφορές όπου τις βλέπετε. Είναι συνηθισμένες συμπεριφορές γιατί εμείς τις αφήνουμε στο έλεος τους. Να μην ντρέπεστε, να μην σαστίζετε, να μην φοβάστε. Μην είστε παθητικοί όπως ήμουν εγώ το πρωί ή οι άνθρωποι γύρω μου. ΔΡΑΣΤΕ! Όπως εγώ έστω και καθυστερημένα γράφοντας αυτό εδώ το γράμμα, αποβλέποντας στο ότι 10 άνθρωποι θα το διαβάσουν, 5 θα το κατανοήσουν και 1 θα αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται και συμπεριφέρεται.
Ο γλυκός, ευγενικός και ήσυχος άνθρωπος που συνάντησα χθες το πρωί στο ΙΚΑ Ηρακλείου, θα μπορούσε να ήταν ο αγαπημένος μας πατέρας, παππούς, θείος. Ο αγαπημένος μας φίλος ή γείτονας.
Ντροπιασμένη κάτοικος Ηρακλείου Κρήτης, Ελλάδα
Π.Γ.
