Αγαπητό cretalive,
Αισθάνομαι την ανάγκη μέσα από το φιλόξενο χώρο σου να απαντήσω στην επιστολή του κυρίου Ζ. από τις 27 Οκτώβρη, παρότι ίσως η παγερή σιωπή όλων να είναι η ενδεδειγμένη απέναντι στις απόψεις που εκφράζει. Ο κύριος αυτός, θιασώτης της διαβόητης ρήσης «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό» και του δικαίου της κρατικής πυγμής, του συνθήματος «έξω τα κόμματα» της πολιτικής μαυρίλας, ορκίζεται στην Παιδεία, την οποία εικάζω πως επιθυμεί ως ένα νεκροταφείο μουχλιασμένων «σύγχρονων» δήθεν ιδεών, ως εργοστάσιο αναπαραγωγής πειθήνιων ανδρεικέλων έτοιμων για τη σύγχρονη σκλαβιά της ανεργίας και της φτώχειας που προαλείφεται για τον νέο άνθρωπο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εκπαιδευτικών και την προσπάθεια και θυσία των γονιών.
Κατά πρώτο επιθυμώ να πληροφορήσω τον κύριο Ζ. πως η κοινωνία δεν είναι ενιαία – δεν είναι το ίδιο ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο αυτοαπασχολούμενος βιοπαλαιστής με τον βιομήχανο και τον τραπεζίτη – ούτε η Πολιτεία, δηλαδή το Κράτος, Πολιτεία για όλους· μα πολιτεία που υπηρετεί τους τελευταίους. Εξού και η «πολιτεία» αυτή διαμορφώνει με συγκεκριμένο τρόπο τα εκπαιδευτικά συστήματα και προΐσταται αυτών προκειμένου να αναπαραχθεί αυτή ακριβώς η κοινωνία της εκμετάλλευσης και του πολέμου, χωρίς σκαμπανεβάσματα και αντιστάσεις.
Δυστυχώς για αυτούς που κάνουν κουμάντο στην κοινωνία αυτήν, μέσω του κράτους ΤΟΥΣ, είναι υποχρεωμένοι διαρκώς να παραδίδουν στην «πλέμπα» των ανταλλακτικών εξαρτημάτων της μηχανής τους (όπως εύστοχα τραγούδησε η Βιτάλη) κλειδιά γνώσης των νόμων κίνησης της φύσης και της κοινωνίας, όσο κι αν τα παραμορφώνουν, προκειμένου ο αυριανός εργαζόμενος να μπορεί να ενταχθεί στην κοινωνική παραγωγή των αυξημένων επιστημονικών και τεχνολογικών απαιτήσεων.
Δυστυχώς για αυτούς, όπως ωραία διατυπώνει ο Μπρεχτ στο «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου» που θα συνιστούσα στον κύριο Ζ. να διαβάσει, αν ενδιαφέρεται για την παιδεία αυτού του ίδιου πρωτίστως, «…ο άνθρωπος ξέρει να πετάει. Ξέρει και να σκοτώνει. Μόνο που έχει ένα ελάττωμα – ξέρει να σκέφτεται». Και οι μαθητές ξέρουν να σκέφτονται προς μεγάλη απογοήτευση του κυρίου Ζ.
Να σκέφτονται πως χρειάζονται και διεκδικούν σχολείο που θα μορφώνει: με εκπαιδευτικούς στην τάξη από την πρώτη μέρα, εκπαιδευτικούς που οι ίδιοι θα ζουν αξιοπρεπώς με το μισθό τους και δεν θα είναι «δάσκαλοι σκυφτοί» ώστε να μπορούν να εμπνεύσουν, με 15άρια κι όχι 30άρια τμήματα ώστε να μπορεί να υλοποιηθεί το παιδαγωγικό έργο, με σύγχρονες και ασφαλείς υποδομές και σχολικά κτίρια, με περιεχόμενο που θα εστιάζει ακριβώς στη γνώση κι όχι στις δεξιότητες, με ενισχυτική διδασκαλία και πρόσθετη διδακτική στήριξη, με φυσική και καλλιτεχνική αγωγή, ξένες γλώσσες που να οδηγούν σε πτυχίο ώστε να εξαλείφεται η παραπαιδεία για όσους γονιούς έχουν να πληρώσουν, κ.ά..
Να σκέφτονται πως χρειάζονται και διεκδικούν σχολείο που δεν θα εξοντώνει: μέσω εξετάσεων PISA, τράπεζας θεμάτων, αδιάκοπου τρεξίματος ανάμεσα σε σχολείο και φροντιστήριο για να τα βγάλουν πέρα με την εξαντλητική αφυδάτωση της ομορφιάς της γνώσης από την τυποποίηση και το κυνήγι της ύλης, που δεν θα τους διαχωρίζει με το διπλό ανισότιμο δίκτυο ΓΕΛ-ΕΠΑΛ, σε μεγάλο βαθμό ανάλογα με το βαλάντιο των γονιών, που δεν θα τους αποκλείει από την ανώτατη εκπαίδευση με την ΕΒΕ.
Τον κύριο Ζ. τον απασχολεί η παιδεία, ωστόσο δεν τον ενοχλεί τίποτα από τα παραπάνω. Εξού και προσβάλλει βάναυσα – και αρκούντως «παιδαγωγικά» – τους μαθητές που αποφασίζουν να κινητοποιηθούν με τον τρόπο που αποφασίζουν. Δεν τον ενδιαφέρει να βρεθεί στο πλάι τους, να τους δείξει πώς να οργανώνουν καλύτερα και πιο εύστοχα την κινητοποίησή τους, να συνειδητοποιούν τις αιτίες που τους κάνουν να νιώθουν «ξεκρέμαστοι» στο σημερινό σχολείο. Για τον κύριο Ζ. οι κινητοποιήσεις είναι ξεπερασμένες κοινωνικές αγκυλώσεις ίσως, ο Νόμος δίνει τη λύση, και η υποταγή σε αυτόν.
Για να μην έρθει αντιμέτωπος με το πρόβλημα, για να συκοφαντήσει, χρησιμοποιεί τη μέθοδο της… «μερίδας». «Μια μερίδα μαθητών» αποφασίζει (υπαινιγμός: κόντρα στην πλειοψηφία). «Μια μερίδα εκπαιδευτικών-συνδικαλιστών τάσσονται αναφανδόν» - αλήθεια, πού το βρήκε αυτό απορώ. «Μια μερίδα γονιών» είναι που αντιδρά (οι υπόλοιποι γονείς μάλλον επιθυμούν τα παιδιά τους στο κρατητήριο αν τολμήσουν να παραβούν το …γράμμα ή την κεραία του νόμου κατά την διεκδίκηση δίκαιων αιτημάτων).
Δεν υπάρχει άδικος νόμος κατά τον κύριο Ζ., ούτε δικαιούται ο λαός να αντιδρά σε έναν άδικο νόμο. Οφείλει να σκύβει το κεφάλι. Με την ίδια έννοια, καθόλα νόμιμα πάνω από 9/10 απεργίες βγαίνουν παράνομες, μα οι μισθοί πείνας είναι νομιμότατοι. Ο δημόσιος υπάλληλος δεν δικαιούται να απεργεί απέναντι σε ψηφισμένο νόμο, δηλαδή πρακτικά δεν δικαιούται να απεργεί. Αν εγώ σταματήσω έναν συνάδελφο έξω από την πόρτα του σχολείου την ημέρα της απεργίας στις 9 Νοέμβρη να του μιλήσω για την ανάγκη να απεργήσει, θα διωχθώ –νόμιμα– για άσκηση ψυχολογικής βίας ενάντια στο δικαίωμα στην εργασία ημέρα απεργίας. Ο μαθητής που τόλμησε έστω να ψηφίσει υπέρ της κατάληψης θα τιμωρηθεί με απουσίες και αποβολές. Ο κ. Πάτσης, πρώην βουλευτής της ΝΔ που απασχολεί αυτές τις μέρες την επικαιρότητα, καθόλα νόμιμα θησαύριζε πετώντας ανθρώπους στο δρόμο, ενώ ο συνδικαλιστής οικοδόμος, γενικός γραμματέας της ομοσπονδίας των οικοδόμων, Β. Συρίγος, καθόλα νόμιμα κι αυτός, διώκεται επειδή τόλμησε να σταθεί στο πλευρό αυτών των ανθρώπων. Διώκεται με το ίδιο άρθρο του Ποινικού Κώδικα που χρησιμοποιήθηκε και εναντίον των μαθητών! Η συνδικαλίστρια, πρόεδρος της ομοσπονδίας των νοσοκομειακών γιατρών, Α. Ρέντζιου, καθόλα νόμιμα διώκεται γιατί «δεν συμμορφώθηκε στις υποδείξεις των αστυνομικών» κατά τη διάρκεια κινητοποίησης στο υπουργείο υγείας για την υγεία του λαού.
Τέλος, οφείλει ο κύριος Ζ. να ρωτήσει και να μάθει πως αποτελεί πρακτική των οργανωμένων μαθητικών κοινοτήτων, όχι αδικαιολόγητα –ώστε να συζητήσουν ελεύθερα από τον όποιο ενδεχόμενο πειθαναγκασμό–, να διεξάγουν γενική συνέλευση των μαθητών κατά τις πρώτες ώρες του σχολικού ωραρίου, μέσα στον σχολικό χώρο χωρίς να διεξάγονται μαθήματα, και χωρίς άδεια από τον διευθυντή, προκειμένου να συζητήσουν και να αποφασίσουν αν θα προχωρήσουν ή όχι σε κατάληψη ή άλλης μορφής κινητοποίηση. Το 15μελές των μαθητών αποτελεί εντολοδόχο της μαθητικής κοινότητας για να οργανώνει αυτές τις διαδικασίες. Τηρείται πάντα η δημοκρατική διαδικασία, ο σεβασμός της πλειοψηφίας, ο διάλογος μεταξύ των μαθητών σε πνεύμα αλληλεγγύης προκειμένου να αποφασίζουν τις κινητοποιήσεις τους; Δεν θα βάλω το χέρι μου στη φωτιά. Θα πω μόνο πως αρκετές φορές τα παιδιά μας μας έχουν βάλει τα γυαλιά!
Ποιοι ευθύνονται αν όχι οι ίδιοι εμείς, γονείς και εκπαιδευτικοί, που όχι μόνο με το κήρυγμα μα κυρίως με την στάση μας, με την πράξη μας, με την δραστήρια συμμετοχή μας στον δημόσιο διάλογο, στην γενική συνέλευση του σωματείου μας, στις αρχαιρεσίες του, με την συμβολή μας στην οργάνωση αγώνων με βάση τις πραγματικές μας ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής οφείλουμε και όσο μπορούμε διδάσκουμε αξίες και ήθος; Πώς δίνει ο κύριος Ζ. παράδειγμα πριν κουνήσει το δάκτυλο στους μαθητές μας, στα παιδιά μας, πριν σκούξει και ξεφωνίσει για τήρηση του ιερού νόμου και εισαγγελείς; Πριν συγχαρεί τον αντιδραστικό, απαράδεκτο παιδαγωγικά και δημοκρατικά διευθυντή, για το πώς με ψηλά το κεφάλι με γνώση και ιδανικά θα ζητούν το σχολείο και τη ζωή που τους αξίζει; Πώς διδάσκει πώς τα παιδιά μας πιο αποτελεσματικά, πιο συνειδητά θα διεκδικήσουν και την πραγματική Παιδεία που το κράτος και ο Νόμος των εκμεταλλευτών τους στερεί;
“Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες ἔκαναν σύναξη μυστικὴ τὰ παιδιὰ καὶ λάβανε τὴν ἀπόφαση, ἐπειδὴ τὰ κακὰ μαντάτα πλήθαιναν στὴν πρωτεύουσα, νὰ βγοῦν ἔξω σὲ δρόμους καὶ σὲ πλατείες [...] Καὶ νωρὶς ἐβγήκανε καταμπροστὰ στὸν ἥλιο, μὲ πάνου ὡς κάτου ἀπλωμένη τὴν ἀφοβιὰ σὰν σημαία, οι νέοι μὲ τὰ πρησμένα πόδια ποὺ τους ἔλεγαν ἀλήτες...” (Οδυσσέας Ελύτης, από το Άξιον Εστί)
Ο κύριος Ζ., και μπράβο του για αυτό, παίρνει θέση, με τον αυταρχισμό και την καταστολή του Νόμου. Μόνο που δεν στέκεται απέναντι σε μειοψηφίες και «μερίδες» μα απέναντι στους πολλούς. Και οι πολλοί έχουν το δίκιο, και θα το βρουν, και θα είναι ντάλα μεσημέρι, και χωρίς κανείς να του δίνει πια σημασία, ο κύριος Ζ. θα σκάσει από το κακό του, αγκαζέ με τους διευθυντές που θαυμάζει.
Μάνος ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ
«εκπαιδευτικός-συνδικαλιστής»
ΥΓ: Το κείμενο αυτό γράφτηκε το πρωί της 28ης, ωστόσο από τότε ως σήμερα 1η Νοέμβρη προστέθηκε στον δημόσιο διάλογο και η επώνυμη επιστολή του εν λόγω διευθυντή (πρόκειται για τον κ. Τουτουδάκη, διευθυντή του 7ου Γυμνασίου), που θίχτηκε από το αυτονόητο περιεχόμενο της ανακοίνωσης της ΕΛΜΕ Ηρακλείου για το ζήτημα. Του φαίνεται ίσως παράξενο να τον εγκαλούν για τον ρόλο που αναλαμβάνει, ενεργητικά επιδιώκοντας να μετατρέψει τα σχολεία σε χώρους εμπέδωσης της σιδερένιας πυγμής του κράτους, του πάντα εχθρικού προς τον λαό. Κατρακυλά ανερυθρίαστα ως το σημείο του να καλεί τους υπόλοιπους διευθυντές να τον μιμηθούν, το δε κράτος του –βασιλικότερου του βασιλέως διευθυντή– να τον επιβραβεύσει που …πρωτοπορεί. Φαντάζομαι το σωματείο των εκπαιδευτικών θα απαντήσει κατάλληλα. Το ίδιο και όσοι άμεσα ή έμμεσα εμπλέκονται, νοιάζονται, συζητούν για το τι σχολείο θέλουν, έχουν ανάγκη, και τι σχολείο έχουν σήμερα. Υπάρχει πάντα εξάλλου το ωραίο σύνθημα «Εργάτη, κάνε υπόθεση δική σου το μέλλον και τη μόρφωση που θα ‘χει το παιδί σου». Σε μένα μένει να καθησυχάσω τον κ. Τουτουδάκη: Δεν είστε μόνος κ. διευθυντά, μην φοβάστε. Είναι μαζί σας, όχι μόνο οι διάφοροι κύριοι Ζ., μα και θεσμικά το κράτος, ο νόμος, οι Διευθυντές Εκπαίδευσης στο Ηράκλειο – κανείς δεν εξεπλάγη – που κατά τα δημοσιεύματα στον τύπο κάλυψαν πλήρως τις ενέργειές σας. Ωστόσο μην γελιέστε… δεν θα σας περάσει. Στην απεργία της Τετάρτης 9 Νοέμβρη, για το ψωμί του εργάτη, το μεροκάματό του, για το σχολείο που έχει ανάγκη το παιδί του, για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια, ο ωραίος αγώνας στον οποίο κι εμείς οι εκπαιδευτικοί έχουμε κρίσιμη θέση, θα δώσει και στους κυρίους Ζ. που τον μισούν μία πρώτη απάντηση.
Διαβάστε επίσης:
Η κατάληψη, ο διευθυντής του Γυμνασίου και οι δύο πλευρές του νομίσματος
