Ήταν Σάββατο 24 Ιουνίου 2023. Παραμονή των επαναληπτικών εκλογών.
Κύριο θέμα στα μέσα η υποβάθμιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και διάχυτες παντού οι αλληλοκατηγορίες για την κατάντια του όπως και οι δεσμεύσεις εκατέρωθεν για την αναδιοργάνωση και εκσυγχρονισμό του…
Βρισκόμουν στο αυτοκίνητο, αργά το απόγευμα, σε χωριό της ενδοχώρας Ηρακλείου με κατεύθυνση τα Μάταλα, για το περίφημο φεστιβάλ, όπου ένα ξαφνικό τσίμπημα σβούρου που μπήκε απ’ το παράθυρο, άλλαξε την πορεία μου και την κοσμοθεωρία μου.
Σε λίγα μόλις λεπτά και ενώ οδηγούσα, άρχισα να νιώθω έντονη δυσφορία, κνησμό, ένιωθα να πρήζομαι, έβλεπα να κοκκινίζω και άρχισα ν’ αγχώνομαι αφού μόλις είχα συνειδητοποιήσει πως ήμουν αλλεργικός στο τσίμπημα…
Συνέχισα να οδηγώ γιατί ήξερα πως στο επόμενο χωριό υπήρχε φαρμακείο, για ν’ αναζητήσω πρώτες βοήθειες, οπότε κράτησα τη ψυχραιμία μου και τη ψυχραιμία της υπόλοιπης παρέας στο αυτοκίνητο. Φτάνοντας όμως εκεί, βρήκαμε το φαρμακείο κλειστό και εκείνη ήταν η στιγμή που άρχισα να εξασθενώ και να καταρρέω σωματικά και ψυχικά.
Κάποιοι κύριοι που μας είδαν να ψάχνουμε απεγνωσμένα το φαρμακοποιό, μας είπαν να τρέξουμε στο Κέντρο Υγείας Χάρακα, κάτι που άκουγα για πρώτη φορά ότι υπήρχε. Αμέσως το έψαξε ο γιος μου στο ίντερνετ, τους τηλεφώνησε, τους εξήγησε πανικόβλητος την κατάσταση και εκείνοι μας κατηύθυναν…
Στα επόμενα 12 λεπτά και στη θέση του συνοδηγού πλέον, βρισκόμουν στην είσοδο του Κέντρου Υγείας Χάρακα.
Δε μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τη συνέχεια αλλά θυμάμαι πολύ έντονα την αίσθηση ασφάλειας που ένιωσα, θυμάμαι να μου μιλάνε ευγενικά και ανθρώπινα, ν’ αστειεύονται μαζί μου, ένιωσα όμως και την αγωνία τους για μένα, είδα τις προσπάθειες που έκαναν για να συνέλθω, τη συμπαράσταση στους δικούς μου ανθρώπους που κρέμονταν απ’ τα χείλη τους.
Αργότερα έμαθα πόσο σοβαρά ήμουν και ότι η ζωή μου ουσιαστικά κρεμόταν από μια κλωστή αφού όλα έδειχναν πως ήμουν ένα βήμα πριν την ανακοπή…
Έχει τύχει να βρεθώ αρκετές φορές σε κέντρα υγείας και νοσοκομεία αλλά πραγματικά η φροντίδα που συνάντησα εκεί, το ενδιαφέρον όλων που ήταν στην εφημερία ήταν πρωτόγνωρα για μένα.
Τελικά, το πολύπαθο Εθνικό Σύστημα Υγείας μπορεί να αιμορραγεί, όπως συνηθίζεται να λέγεται, ευτυχώς όμως υπάρχουν άνθρωποι που το κρατούν σθεναρά ζωντανό και μπορείς να τους βρεις ακόμα και σ’ ένα περιφερειακό κέντρο υγείας σ’ ένα μικρό χωριό…
Οι άνθρωποι αυτοί δεν έκαναν απλώς τη δουλειά τους, μας φέρθηκαν σαν να ήταν οικογένεια μας και γι αυτό το λόγο θεωρώ ΧΡΕΟΣ μου αυτό ν’ ακουστεί προς τα έξω και να πω ένα τεράστιο και δημόσιο ΜΠΡΑΒΟ και ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους ανθρώπους που με έσωσαν εκείνο το βράδυ της 24ης Ιουνίου 2023 στο Κέντρο Υγείας Χάρακα Ηρακλείου.
Μ’ εκτίμηση και ευγνωμοσύνη
Μιχαήλ Π.
