Της Ελένης Μπετεινάκη**
Κι αφού περνάμε πρωτόγνωρες εποχές με πολλούς περιορισμούς και προσοχή μεγάλη, τα «Παραμύθια του Σαββάτου» θα σας κρατούν καθημερινά παρέα με πολλές αναρτήσεις και πολλά βιβλία που αξίζει να διαβάσουμε και να «παρηγορηθούμε».
Παλαιότερες εκδόσεις, βιβλία που έχουμε αγαπήσει, που διαβάζουμε δυνατά για όλη την οικογένεια. Που μπορεί να τα έχουμε στη βιβλιοθήκη μας και τα θυμόμαστε ξανά...
Ένα δάσος, ένα δέντρο, ένα πουλί, ένα ποτάμι, ένα βουνό, ένας ήλιος. Μια παιδική ζωγραφιά που τα ΄χει όλα εκτός το σπίτι. Το σπίτι που το παιδί δεν ξέρει να ζωγραφίσει. Ξέρει όμως να ζωγραφίζει τη φωτιά, την καμινάδα και τον χαρταετό που πετάει. Το τραπέζι, το κρεβάτι, την πόρτα του σπιτιού και τα λόγια που σαν γίνουν ζωγραφιστά τού κρατούν συντροφιά σαν παραμύθι τις νύχτες στο μαξιλάρι του. Αυτά τα ξέρει καλά να τα ζωγραφίζει, τα ζει. Το δρόμο, τα παιχνίδια, το γλυκό …της ζωής κι αυτά τα ξέρει κι έτσι ίσως να ΄ναι το σπίτι που δεν μπορεί από την αρχή να σχεδιάσει. Ξέρει να φτιάχνει και δυο κόκκινες ομπρέλες που το προστατεύουν από τη βροχή. Κι όταν καταλάβει πως αυτό είναι σπίτι, όταν επιτέλους το ανακαλύψει έρχεται μια μπόρα, μια θύελλα, κι όλα χαλούν, γκρεμίζονται. Ή μήπως όχι;
«Κι αν ξαφνικά ξεσπάσει βροχή και καταιγίδα,
τυφώνας, άγρια κύματα φοβερά,
κι όλα τα πάρει , μην απελπίζεσαι.
Κάτι ακριβό μένει και το κρατάς καλά.
Ποτέ δε φεύγει αυτό, μένει μαζί σου, σου κάνει συντροφιά.
Kι αν θέλεις με κάποιον να το μοιραστείς, όχι δεν θα σου πει.
Θα πάει , θα γυρίσει και…μ` αυτά που θα σου φέρει εσύ, θα ξαφνιαστείς! »*
Είναι το πρώτο πράγμα που ζωγραφίζουμε κάθε χρόνο στην αρχή της χρονιάς στο σχολείο. Η πρώτη ζωγραφιά. Το σπίτι μας, οι ρίζες μας, η ψυχή, η εικόνα του. Όλα τα σπίτια σχεδόν, στα παιδικά σχέδια, έχουν το κλασικό τετράγωνο σχήμα, δυο μικρότερα τετράγωνα για παράθυρα, ένα παραλληλόγραμμο για πόρτα και μια τριγωνική σκεπή. Συνήθως είναι διάφανο και κρέμεται ένας γλόμπος στη μέση, ένα τραπέζι και μια καρέκλα για τους πιο προχωρημένους «ζωγράφους». Η καμινάδα απαραίτητη και κάποιες φορές έχει και καπνό. Το σπίτι δείχνει τη ζωή, την ασφάλεια, την γεμάτη με αναμνήσεις, «χτισίματα» και συναισθήματα παιδική ηλικία λένε οι ειδικοί που ερμηνεύουν τα παιδικά σχέδια. Ένα τέτοιο βιβλίο παιδικό γεμάτο και πολύπλευρο έγραψε η Χριστίνα Φραγκεσκάκη. Για τη ζωή, για τα θέλω μας, για τα μπορώ και δεν μπορώ, για τις άλλες σκέψεις που γυρίζουν γύρω γύρω από ένα θέμα και σιγά σιγά το καλύπτουν ή το …βλέπουν από άλλη οπτική γωνία. Για χρόνια που χτίζονται σιγά σιγά και τις αναμνήσεις μας. Για τα πρώτα μπορώ ή δεν μπορώ που μαθαίνουμε, ανακαλύπτουμε και προσπαθούμε να κρατήσουμε μέσα στην ψυχή μας για πάντα. Όλοι γυρνάμε στα χρόνια τα παιδικά, στα δύσκολα που μας συμβαίνουν, σαν ασπίδα στο σήμερα και θυμόμαστε όλα όσα μπορούμε. Θυμόμαστε πως από τότε, σαν έπιανε μια δυνατή μπόρα κι όλα γκρεμίζονταν, τα ξαναφτιάχναμε αμέσως από την αρχή. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί μπορούσαμε αλλά δεν το ξέραμε. Μια μικρή ώθηση θέλαμε μόνο, μια κουβέντα ζεστή κι όλα γίνονταν ξανά.
Ένα ποίημα είναι το βιβλίο αυτό. Ένα ποίημα στα Θέλω, στα Μπορώ, στα χρόνια της πρώτης πρώτης νιότης, τα ανεξίτηλα που όλα είναι δυνατά να συμβούν γιατί κτίζεται ο κόσμος μας, η ίδια η ζωή, ο χαρακτήρας μας. Κι όταν έρθουν τα δύσκολα όλα γίνονται εύκολα, γρήγορα κι όλα από την αρχή. Τότε υπήρχε ο χρόνος που ήταν μπροστά, ώστε μεγαλώνοντας οι εμπειρίες που γευτήκαμε στο παρελθόν να γίνουν οι ομπρέλες που μας κράτησαν και μας κρατούν στα «δεν μπορώ». Αυτό είναι η ζωή, αυτή είναι η ιστορία της Χριστίνας. Τα χρόνια της πρώτης νιότης, της παιδικής, που τα θέλω και τα δεν μπορώ ήταν στην καθημερινότητα, αλλά δεν το έβαζε κάτω κανείς. Τα χρόνια που συμβαίνουν όλα αλλά δεν το καταλαβαίνουμε παρά σαν μεγαλώνουμε. Τα χρόνια που το παιχνίδι δεν σταματούσε ποτέ κι ήταν παντού γιατί αυτό ήταν η ίδια η ζωή που την μαθαίναμε με την φαντασία, το όνειρο με τα πράγματα ακουμπούσαμε και σχεδιάζαμε και που μας έμειναν πολύτιμες αναμνήσεις, σαν μεγαλώσαμε.
Ένα βιβλίο γεμάτο συμβολισμούς και αλήθειες γραμμένο με ένα τρόπο μαγικό. Μια ώθηση στο …ξανά, στο ..πάλι… στο μην τα παρατάς!
Και τώρα που ΟΛΟΙ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ με την κυριολεξία όμως της φράσης τούτο το βιβλίο μας προτρέπει ακόμα πιο πολύ να «χτίσουμε» αναμνήσεις, να βοηθήσουμε τα παιδιά αποκτήσουν «σωστή» μνήμη, εικόνες, εμπειρίες αφού ζούμε μεγάλες ιστορικές στιγμές που δύσκολα θα ξεχαστούν από τον καθένα μας.
Εικονογραφημένο από την Μάρια Μπαχά με εικόνες – σύμβολα σαν εκείνες που κατανοούν τα μικρά παιδιά. Που μοιάζουν σαν να τις σχεδίασαν τα ίδια και γι αυτό τις αγαπούν περισσότερο.
Θυμήθηκα ξαναδιαβάζοντας το όλο εκείνο που έζησα στην τάξη μου τότε που ακόαμ τα σχολεία ήταν ανοιχτά, σαν ένα κοριτσάκι φώναξε με περισσή χαρά: «Αυτό το τραπέζι μπορώ να το ζωγραφίσω κι εγώ. Μπορώ, κυρία, Μπορώ!» Και μόνο αυτό έφτασε για να νοιώσω πως το βιβλίο της Χριστίνας είχε βρει το στόχο του και οι εικόνες της Μάριας μια θέση στην ψυχή των «παιδιών» μου.
*Βρείτε εδώ το βιβλίο : Ζωγράφισέ μου ένα σπίτι, Χριστίνα Φραγκεσκάκη, εικ: Μάρια Μπαχά, εκδ. Καλειδοσκόπιο : https://kaleidoscope.gr/el/picturebooks/9789604711284-zografise-ena-spiti-481.html
**Ελένη Μπετεινάκη : https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/
