Πήγαμε για το ντεμπούτο του Νταμπράουσκας. Πήγαμε στο Κλεάνθης Βικελίδης για να δούμε ένα σημάδι ζωής. Γιατί δεν αναζητούσαμε ένα φωτάκι στο τούνελ μα κι αυτό το ίδιο το τούνελ που το είχαμε χάσει από την αρχή της χρονιάς και μάταια το ψάχναμε από το πρώτο κιόλας παιγνίδι στο Περιστέρι. Και την Κυριακή τα είδαμε όλα!
Έναν ΟΦΗ - επιτέλους - με σχέδιο. Με αρχή κι ευχάριστο τέλος. Με πλάνο στην πίεση του Άρη. Με παίκτες που ίδρωσαν από το 1’ κι ως το 94’. Με μια ομάδα που βγήκε για να κερδίσει, ακόμα κι όταν η πίεση αυξανόταν από την πλευρά του Άρη. Μ’ έναν προπονητή που έδειξε πως δεν φοβάται να ρισκάρει ακόμα κι όταν το γήπεδο έγερνε προς την εστία του Μανδά. Έναν ΟΦΗ δηλαδή που έδειξε κανονική ομάδα!
Με έναν τερματοφύλακα που όταν χρειάστηκε ήταν εκεί. Με έναν Διαμαντή, ίσως στο καλύτερο παιγνίδι της καριέρας του στον ΟΦΗ...
Διαβάστε περισσότερα στο Capitano.gr
