του Πέτρου Μηλιαράκη*
Η παρούσα ιστορική φάση θεωρείται από τις κρισιμότερες της μεταπολιτευτικής περιόδου, όσον αφορά στην επίλυση κρίσιμων εθνικών θεμάτων τόσο εκείνου που αφορά στην αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων την αμέσως χρονική περίοδο , όσο και εκείνων των προβλημάτων που αφορούν στην επίλυση του Κυπριακού –το οποίο διέρχεται εξαιρετικώς κρίσιμη ιστορική φάση σε συνάρτηση και με το «ζήτημα των υδρογοναθράκων», ζήτημα για οποίο η Έλλάδα , εαν υπερσπίζεται την εθνική οικονομία του τουρισμού και την προστασία του περιβάλλοντος ,θα πρέπει ευθέως να αντιτάξει τις ενστάσεις της σε ό,τι απο καθέδρας προπαρασκευάζεται.
Η κυρίως δε αναφορά των ημερών, επαναφέρει στο προσκήνιο το «οικονομικό ζήτημα», ως το κυρίως ζήτημα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Τα αντικείμενο δε που κυρίως απασχολεί στην παρούσα ιστορική φάση, αφορά στο πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% έως και το 2020.
• το πλεόνασμα αφαίμαξης της οικονομίας
Ένα τέτοιο όμως «πλεόνασμα» της τάξης του 3,5% που (θα)προκύπτει από τα «σπλάχνα της κοινωνίας» αλλά και από την «αφαίμαξη της οικονομίας», αποτελεί στόχο εξαιρετικώς δυσχερή. Περαιτέρω προς την κατεύθυνση αυτή, μια ολόκληρη κοινωνία και οικονομία καλούνται στο «αδύνατο». Το καθήκον δε της κυβέρνησης είναι να διαχειριστεί εξαιρετικώς περίπλοκα ζητήματα, ενώ το μέτωπο πέραν του «προσφυγικού- μεταναστευτικού» , εστιάζει και στο Κυπριακό –που όπως προελέχθη διέρχεται κρίσιμη καμπή.
Είναι προδήλως βέβαιον με βάση τα παραπάνω, ότι η οικονομία και η κοινωνία σε συλλογικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο, οι επιχειρήσεις δηλαδή, τα νοικοκυριά και οι πολίτες πιέζονται...
• η λιτότητα καλά κρατεί
Τα στοιχεία που προκύπτουν, καταγράφουν τη ζοφερή αλλά και επικίνδυνη για την κοινωνική συνοχή εικόνα, η οποία απεικονίζει την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Μια κοινωνία και μια οικονομία που κυριολεκτικώς ακροβατούν ανάμεσα στην επιβίωση και στη διαχείρηση της πτώχευσης
.
Σε αυτή τη ζοφερή εικόνα δεν μπορούν να παραβλεφθούν και οι ευρύτερες συνθήκες στον ευρωπαϊκό χώρο, καθόσον η πολιτική της λιτότητας των δογμάτων του νεοφιλελευθερισμού και της γερμανικής ελίτ, επεβλήθη στους λοιπούς Ευρωπαίους, οι οποίοι κατά το μάλλον και μάλλον προσχώρησαν στις πολιτικές του Βερολίνου.
Όλα όσα εκτίθενται στο παρόν κείμενο καταγράφουν μια διελκυστίνδα ανάμεσα στις «θετικές προσδοκίες» και τις «βάσιμες ανησυχίες» που μπορεί να προκύψουν, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά γενικότερα και για την Ευρώπη.
Για τη γενική όμως εικόνα, ο κάθε σώφρων παρατηρητής θα πρέπει να εστιάσει την «έλλειψη αντιβάρων» που χαρακτηρίζει τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον αχθοφόρο Έλληνα πολίτη.
• Η ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ
Είναι δεδομένο ότι επικυριαρχεί μια συγκεκριμένη οικονομική και πολιτική ελίτ. Ιδού τα αποτελέσματα:
Με στοιχεία της Eurostat στην Ελλάδα το ποσοστό φτώχειας ανέρχεται στο 35,7%, δηλαδή αφορά περίπου 3,8 εκ. ανθρώπους. Την ίδια όμως περίοδο σε χειρότερη κατάσταση από την Ελλάδα βρίσκονται και άλλες χώρες. Αναφέρομαι κυρίως στη Βουλγαρία με 41,3% και στη Ρουμανία με 37,3% που αφορούν ποσοστά ανθρώπων που τελούν σε καθεστώς φτώχειας και ανέχειας. Παραλλήλως όμως συνολικώς στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε καθεστώς φτώχειας τελεί το 22,2% του πληθυσμού. Ως εκ τούτου το επικρατούν δόγμα εγκυμονεί τον κίνδυνο κοινωνικής εξέγερσης.
Από τα προαναφερόμενα προκύπτουν διελκυστίνδες, οι οποίες οδηγούν από το «ένα άκρο» στο «άλλο άκρο» και από την «μια εκδοχή» στην «άλλη άκρως αντίθετη εκδοχή». Το κρίσιμο όμως είναι να μην επικρατήσει ο «λαϊκισμός» έναντι του «ορθού λόγου» , και ο «φασισμός» έναντι της «δημοκρατίας΅.
. Η κυρίως όμως διελκυστίνδα δεν μπορεί παρά σε κάποια ιστορική στιγμή να εκδηλωθεί ανάμεσα:
α) στην «άρνηση των κοινωνιών να υποκύψουν στη λιτότητα» και
β) «στον νεοφιλελευθερισμό».
Συνεπώς βέβαιη θα είναι η ανυπακοή των κοινωνιών στα δόγματα της φτωχοποίησης!
• η παρέμβαση του ΜέΡΑ 25
Αυτή η διελκυστίνδα θα καθορίσει το σύνολο των εξελίξεων. Προς τα «πού» δηλαδή θα κατευθυνθεί η κοινωνία που δέχεται αντιτιθέμενες απόψεις, αλλά που ταυτοχρόνως βιώνει και μια σκληρή λιτότητα.Η ροπή κατεύθυνσης αυτής της διελκυστίνδας δεν μπορεί παρά να αποβαίνει υπέρ της επικράτησης των κοινωνικών δυνάμεων και της τελικής άρνησης τους να υποταχθούν στη λιτότητα.
Αυτή τη διελκυστίνδα επεσήμανε το DiEM 25 και το ΜέΡΑ 25 και προσδιόρισε το ζήτημα επίλυσης της «δουλοπαροικίας», ως προτάγματος πολιτικής, ενώ προτείνει ριζοσπαστικές και δυνάμενες να υλοποιηθούν πολιτικές.
Κοντολογίς το ΜέΡΑ 25 και ο Γιάνης Βαρουφάκης αντιπολτεύονται σταθερά τη φτωχοποίηση της κοινωνίας και θέτουν «το ζήτημα επίλυσης του άχθους της δουλοπαροικίας». Το ΜέΡΑ 25 είναι για την Ελλάδα το αντίβαρο για τον αχθοφόρο Έλληνα πολίτη.
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).
