Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Σε αυτή την αναπάντεχη πολεμική θύελλα που σαρώνει την ανθρωπότητα, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα εμείνουν, ειδικά για τη χώρα μας αρκετά παραπάνω. Θα σταθούν στην πλέον οξύμωρη και αντιφατική στάση του ύψιστου μετά την Πολιτεία θεσμού, απέναντι στην προστασία της δημόσιας υγείας. Την επιεικώς προκλητική στάση της ελλαδικής και κρητικής Εκκλησίας δια μέσου πολλών ιεραρχών της αλλά και της ίδιας της ανοχής της ηγεσίας της, με μισόλογα και κλεφτοπόλεμο αντιφατικών μυστικιστικών δηλώσεων, που πολλές φορές δεν απείχαν από μια ξεκάθαρη εναντιότητα στις υγειονομικές κατευθύνσεις της χώρας και της ιατρικής. Δεν υπάρχει κανένα ακαταλόγιστο, όταν είσαι στην «κεφαλή» ενός ιστορικού εθνικού θεσμού αιώνων. Του πλέον κορυφαίου.
Δεν έχει περάσει καθόλου αρκετός καιρός, από τούτο το καλοκαίρι, και όμως σαν να έχουν παρέλθει αιώνες. Δεν είναι ότι, μόνον η συμπύκνωση και η συστολή του χρόνου, είναι γνώρισμα κάθε μεγάλου πολέμου. Είναι τότε που οι ώρες και οι μέρες περνούν αφόρητες και ατέλειωτες. Τόσο μακρινά μοιάζουν όλα εκείνα τα ευτράπελα στα οποία πρωταγωνίστησαν αρκετοί επίσκοποι, (...) που έγιναν με τα κηρύγματά τους φορείς μιας ιδιότυπης και πολύ χειρότερης πανδημίας: Εκείνης του θρησκοληπτικού φανατισμού και της θρησκευτικής μοιρολατρίας που δεν διαφέρουν, τηρουμένων των αναλογιών, από τον ισλαμικό φανατισμό εναντίον της Δύσης. Ασφαλώς θυμόσαστε - όλοι θυμόμαστε - τις μέρες εκείνες, που η ελληνική κοινωνία - μια κοινωνία με παραδοσιακούς δεσμούς και εξάρτηση από ιερά θέσμια όπως η Εκκλησία - περίμενε εναγώνια τις ιεραρχίες της ελλαδικής και κρητικής Εκκλησίας, για το πως θα «καθορίσουν» (sic) τη «στάση» τους απέναντι στα μέτρα πρόληψης της πολιτείας για τη διασπορά της πανδημίας! Για το πώς θα αντιμετώπιζαν την απόφαση κυρίως για το κλείσιμο των εκκλησιών. Λες και η χώρα παρέμενε ακόμη απομεινάρι του θεοκρατικού Βυζαντίου, και η πνευματική εξουσία, είχε λόγο και στην κοσμική. Εκείνη δηλαδή που είχε την αποκλειστική ευθύνη για τη σωτηρία του υψίστου αγαθού της ζωής. Ντόρος πολύς, ζωντανές συνδέσεις των καναλιών στα βραδινά δελτία ειδήσεων, για το ποια «γραμμή» θα δώσουν οι πληρεξούσιοι των ουρανών στο ποίμνιό τους. Πως αυτό θα εφαρμόσει τα επιβεβλημένα έκτακτα μέτρα της ιατρικής κοινότητας και της Πολιτείας. Οι μονίμως συνδιαλεγόμενοι με τον Τριαδικό Θεό ρασοφόροι, ως καθ’ ύλην ιατροί των ψυχών, διεκδίκησαν δίκην μονίμου επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος, και το χρίσμα της ίασης των σωμάτων από τη φονική πανδημία, μέσα από την κεκαλυμμένη με χριστιανισμό και ορθοδοξία μεταφυσική.
Ασφαλώς και θα θυμόσαστε τον κ. Ιερώνυμο που συμμετείχε σε συσκέψεις των επιδημιολόγων υπό τον Σωτήρη Τσιόρδα!
Ασφαλώς και όλοι θυμόμαστε τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Κρήτης. Ασφαλώς και θα θυμόσαστε κηρύγματα και δηλώσεις άλλων κορυφαίων ιεραρχών, εμμέσου ή αμέσου υπονόμευσης και αμφισβήτησης των μέτρων, πολλοί εξ αυτών υπονοώντας ότι η Εκκλησία υφίσταται νέους διωγμούς. Έφτασαν στο παρά πέντε να αποκαλέσουν τον Μητσοτάκη, νέο Διοκλητιανό. Όλοι θυμόμαστε με αποστροφή, το αναδυόμενο κίνημα του ράσου και του ιερατείου του ψεκασμένου μυστικισμού. Με ιδεολογικούς καθοδηγητές πολλούς ιεράρχες, που απευθύνονταν στο τμήμα του μονίμως ντοπαρισμένου και θρησκόληπτου στρατού τους, αλλά και στην εκ παραδόσεως εμπιστοσύνη των Ελλήνων στο θεσμό που εκπροσωπούν, αφού η Εκκλησία είναι το τελευταίο αξιακό βάθρο της εμπειρικής ελληνικότητας και αισθαντικότητας.
Υπήρξαν πολλοί ιεράρχες που αντιστάθηκαν ωμά και με φαρισαϊκό κυνισμό. Εκείνοι που όρθωσαν μπαϊράκι και τάχθηκαν με τη στάση τους φυσικοί σύμμαχοι και πολλαπλασιαστές της πανδημίας. Υπήρξαν πάλι, άλλοι, δεν θα έλεγα οι πιο σοφοί, που προτίμησαν το χρυσό κανόνα της σιωπής, αντί να κηρύξουν τον επιβεβλημένο Λόγο της Πολιτείας και της Ιατρικής ως όφειλαν, και ως θα έκανε πάλι σήμερα ο Ιησούς. «Στον οίκο του Θεού δεν κολλάει ο κορωνοϊός», ή «…για τη θεία κοινωνία δεν το συζητάμε», ή «διώκεται ξανά η Πίστη» ήταν μερικά από τα πολλά μεσαιωνικά τσιτάτα και επιχειρήματα αρκετών, που κόντευαν να τα ιδεολογικοποιήσουν κάτω από τα πετραχήλια τους, ως κακόγουστοι αντίκλητοι του Ναζωραίου, και που δυστυχώς η ηγεσία τους σεκόνταρε και τους ανεχόταν ανοικτά, κάνοντάς τα «γαργάρα». Τα φανατισμένα από τους πνευματικούς καθοδηγητές τους πλήθη, κυρίως οι περισσότεροι στις ομάδες υψηλού κινδύνου, εν πολλοίς υιοθέτησαν ως άλλοι σταυροφόροι του Θεού τους, (που ασφαλώς δεν διέφεραν σε τίποτα από εκείνους που επί αυτοκράτορος Θεοδοσίου πυρπόλησαν τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας), τη «γραμμή» των ψεκασμένων ράσων και έγιναν ακούσιες βόμβες διασποράς και διάδοσης του θανάτου. Οι (ανο)ορθόδοξοι χριστιανοί αγιατολλάχ έγιναν φορείς ενός ιδιότυπου αντάρτικου του ράσου, κατά της δημόσιας υγείας και ασφάλειας. Χρειάστηκε, ατυχώς και δυστυχώς, να νοσήσουν οι επικεφαλής του θεσμού, αλλά και αρκετοί άλλοι ιεράρχες που θέλανε να ιάσουν την πανδημία με το μεσαιωνικό, σκοταδιστικό-θρησκόληπτο φανατισμό τους. Χρειάστηκε να νοσηλευτούν τρεις Αρχιεπίσκοποι επικεφαλείς Εκκλησιών, και να νοσήσουν αρκετοί άλλοι. Χρειάστηκε να αποβιώσει και ένας άλλος. Όχι, δεν θέλω να υπονοήσω ότι όλα αυτά ήταν «σημεία» των ουρανών. Αλλά αυτές όμως οι περιπέτειες υγείας, ήταν για όλους τους ιεράρχες κάτι σαν το όραμα του Παύλου στο δρόμο του προς τη Δαμασκό: Ο πρώην διώκτης του Χριστού, μεταστράφηκε σε Απόστολό Του. Οι πρώην υπονομευτές και πολέμιοι των υγειονομικών μέτρων της Πολιτείας, έγιναν σφοδροί υποστηρικτές τους. Η νόσησή τους ήταν η αιτία της μεταστροφής τους, από τις σκοταδιστικές ερμηνείες τους, απέναντι στον επελαύνοντα θάνατο. Σημάδι ίσως Θεού, που θα ‘λεγε και κάποιος εξ αυτών. Δακρύβρεχτες δηλώσεις, κηρύγματα και οδηγίες στον ελληνικό λαό που δεν έγιναν στην ώρα τους και μελό ευχαριστήρια προς τους γιατρούς τους. (Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα). Τους ήρωες πίσω απ’ τις μάσκες που έδειξαν το τρόπαιο και την υπεροχή της επιστήμης απέναντι στη σκοταδιστική θρησκοληψία τους και στην προσβολή της αληθινής Πίστης. Απέναντι στην άλλη χειρότερη πανδημία, που σάρωσε παράλληλα με τον κορωνοϊό τη χώρα.
Και επειδή σε τούτη τη στήλη προτάσσονται οι υπαινιγμοί της προφητικής ποίησης, που είναι γραμμένοι με τα φτερά των αγγέλων, θα θυμίσουμε τα λόγια του ποιητή:
«…έτσι κάπως μες στην εκκλησιά όταν ο Θεός δεν Είναι/ Ειρηνικά γίνονται και τα χείριστα». Και σε τούτο τον πόλεμο που δεν λέει να σιγάσει ακόμη, πολλά «χείριστα» σερβιρίστηκαν με ειρηνική ρομφαία και κεκαλυμμένο από ρασοφόρους Χριστό από Άμβωνος και από την Ωραία Πύλη.
Θυμήθηκα όμως και τον Γκάντι, που στα σημαδιακά λόγια του για το Χριστιανισμό, έλεγε: «μου αρέσει ο Χριστός σας. Δεν μου αρέσουν οι εκπρόσωποί Του. Αυτοί είναι τόσο διαφορετικοί από τον Χριστό».
Από τα κάγκελα και το αντάρτικο, στη μετάνοια και τον ορθολογισμό λοιπόν. Ένα τσιγάρο δρόμος από την Ταρσό έως τη Δαμασκό. Ο Απόστολος των Εθνών εξακολουθεί να διδάσκει με τη βιωτή του. Και έτσι όμως, κερδισμένοι είμαστε Άγιοι Πατέρες. Άλλωστε η «Αγάπη ουδέποτε εκπίπτει». Ο μεγαλόψυχος ελληνικός λαός έχει μάθει να συγχωρεί.