του Δημήτρη Καρατζάνη
-Δεν είδαμε κανένα σχόλιο σου τις τελευταίες μέρες ,αναφορικά με τη συμφωνία για το Μακεδονικό που από τριημέρου μονοπωλεί το πολιτικό ενδιαφέρον, μου είπε, σχεδόν με μια φωνή, η γνωστή παρέα που τα πρωινά του Σαββάτου αναλώνεται σε πολιτική ανάλυση της επικαιρότητας σε περιφερειακή καφετέρια. Έπαθε ...αφλογιστία μήπως η πέννα σου ή το θέμα κάνει...τζιζ και προτίμησες να το αφήσεις στο... ψυγείο;με πείραξαν.
-Όταν μετράς 30 χρόνια στο στρατό , 20 στο Δήμο σε θέσεις ευθύνης και 7 χρόνια στη διεύθυνση μιας ιστορικής καθημερινής εφημερίδας,.σου χει γίνει πια συνήθεια να λές ''τα σύκα, σύκα και τη σκάφη,σκάφη'' και να μην ιδρώνει τ αυτί σου από κανένα ''τζιζ'', απάντησα μένα χαμόγελο.
Άσε που τη γνώμη μου, τη διατύπωνα πάντα ''εγγράφως και ενυπογράφως'', ακόμα και σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από τις σημερινές, πρόσθεσα.
Ε, τότε ας την ακούσομε και για τη συμφωνία Τσίπρα -Ζάεφ ,με προκάλεσε ο φίλος ,συνταξιούχος δικηγόρος της παρέας.
Κοίτα ,είπα. Ανήκω στην κατηγορία εκείνη των Ελλήνων που πίστευαν από την εμφάνιση του προβλήματος-αρχές της δεκαετίας του 90-πως θά πρεπε να υπάρξει μια λύση στο θέμα ,γιατί είχα πάντα την στέρεα πεποίθηση ,πως η παράταση της εκκρεμότητας αυτής, προκαλεί στη χώρα μεγαλύτερη ζημιά ,από μια μετρίως ικανοποιητική λύση.
Είχα μάλιστα υποστηρίξει ''μαχητικά ''από τις στήλες της εφημερίδας ''Η Αλλαγή'' την αποδοχή της λύσης του πακέτου Πινέιρο ,την οποία -κατά τη γνώμη μου-αφήσαμε τότε να περάσει ανεκμετάλλευτη. Είχα μάλιστα τονίσει χαρακτηριστικά ,πως δεν πρέπει να κάνομε το λάθος του ταύρου στο γνωστό ισπανικό άθλημα .Το ότι δηλαδή αυτός ορμά πάνω στο κόκκινο πανί που κρατά ο ταυρομάχος, και αγνοεί το ξίφος που θα τον καρφώσει και θα του κόψει το νήμα της ζωής .
Κι αν για μας-έγραφα- τα Σκόπια αποτελούν ΄σήμερα το κόκκινο πανί ,ο αληθινός κίνδυνος ,το ξίφος του ταυρομάχου δηλαδή ,είναι από την άλλη πλευρά .Από την κατεύθυνση της Τουρκιας, πάνω στην οποία οφείλομε να συγκεντρώσομε όλο το Εθνικό μας δυναμικό.
Όσο για τη σημερινή συμφωνία -συνέχισα- αυτό που έχω να πω, είναι πως έχει αδυναμίες. Η παράλογη λόγου χάρη αναγνώριση της Μακεδονικής εθνότητας και της Μακεδονικής γλώσσας σε μια χώρα που θα ονομάζεται επίσημα ''Βόρεια Μακεδονία'' είναι μεγάλο λάθος .Όπως λάθος είναι και η μακριά αλυσσιδα των διαδικασιών που έχουν προβλεφθεί μέχρι την ολοκλήρωση της συμφωνίας και που, αν κάτι πάει ''στραβά ''ενδιαμέσως ,είναι αμφίβολο αν θα μπορούν να ανατραπούν τα ήδη δημιουργημένα τετελεσμένα.
Εστω όμως και με αυτές τις αδυναμίες και κάποιες άλλες που θα μπορούσα να αναφέρω ,η συμφωνία δεν είναι και προς...θάνατον.
Και το λέμε αυτό λαμβάνοντας υπόψη τις αντικειμενικές συνθήκες που υφίστανται ανάμεσα στα συμβαλλόμενα μέρη .Την τεράστια δηλαδή διαφορά ίσχύος- σε όλους τους τομείς- που υπάρχει ανάμεσα στους γείτονες και σε μας. Και ακόμη στο γεγονός ότι η προοδευτική ενσωμάτωση της χώρα αυτής στις δυτικές δομές , θα εξαλείφει βαθμιαία τις όποιες ακραίες φωνές του αλυτρωτισμού και της καπηλείας της ιστορίας, που μπορεί να ακούγονται σήμερα
Γιατί ,ας μην μας διαφεύγει το γεγονός ότι και μεις είχαμε κάποτε μια ''μεγάλη ιδέα'' που εδώ κι ένα αιώνα αναφέρεται πια μόνο ως παραμύθι.
Σ αυτό όμως που πιο πολύ θέλω να σταθώ ,δεν είναι η συμφωνία αυτή καθ εαυτή ,αλλά ο τρόπος που οδηγηθήκαμε σε αυτήν.
Συμπήξαμε μήπως ένα εσωτερικό μέτωπο για να υπάρχει μια ενιαία φωνή στη διαπραγμάτευση; Ενημερώσαμε την εθνική αντιπροσωπεία πριν από την τελική κατάληξη ; Υπήρξε, έστω,μια κυβερνητική απόφαση που να ενέκρινε το τελικό κείμενο της συμφωνίας ; Τίποτα απ όλα αυτά.
Την ενέκριναν απλώς ο πρωθυπουργός και ο Κοτζιάς .Με άλλα λόγια και για άλλη μια φορά, ο πρωθυπουργός ''εργαλειοποίησε ''ένα κορυφαίο εθνικό θέμα έχοντας κατά νούν όχι τη βέλτιστη λύση, αλλά την τριπλή στόχευση. Τη συσπείρωση του Συριζαίικου ''στρατεύματος'' ,τη φθορά (διαίρεση)της αντιπολίτευσης και την ευαρέσκεια του ξένου παράγοντα.
Έτσι όμως, όχι μόνο είναι αδύνατο να επιτευχθούν καλές εθνικές συμφωνίες ,αλλά και δεν μπορεί να πάει μπροστά η χώρα
Δυστυχώς, φαίνεται πως το μάθημα του 2015, που το πλήρωσε πανάκριβα ο Ελληνικός λαός ,δεν δίδαξε τίποτα τον πρωθυπουργό. Συνεχίζει την αλαζονική του πορεία πιστός στο διχαστικό δόγμα του ''εμείς ή αυτοί''
Βλέπεις για κείνον -και τον φαιδρό συνεταίρο του στη διακυβέρνηση- ''...απάντων τιμιότερον..'''δεν είναι η πατρίς ,αλλά η καρέκλα της εξουσίας.
Και αυτό, θεωρούμε, είναι το θλιβερότερο συμπέρασμα, από ολη την περιπέτεια της πρόσφατης συμφωνίας
