του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Τον βλέπουμε στον ξύπνιο μας. Τον βλέπουμε στον ύπνο μας. Να μας κουνά το δάκτυλο- "Δεν εφησυχάζουμε. Μένουμε σπίτι. Οι επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες. Όποιος δεν υπακούσει θα έρθω προσωπικά να τον…πείσω!" Σαν να κρατάει μαστίγιο ο Χαρδαλιάς, το καρότο το έχει ο Τσιόδρας.
«Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι» που θα έλεγε κι ο Ελύτης. Αλλά έτσι νιώθουμε. Θέλουμε και τον σκληρό και τον ονειροπόλο. Δεν τον αδικώ τον Χαρδαλιά. Αυτός είναι ο ρόλος του, αυτό έπρεπε να κάνει. Ίσως να μας χρειαζόταν κιόλας, εκεί που πάμε να…λυθούμε ξαναβάζει το τζένιο. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς για να έχουμε σήμερα αυτά τα καλά, τα ενθαρρυντικά αποτελέσματα στη χώρα μας.
Αλλά όλοι έχουμε κουραστεί. Θα συμπληρωθούν 40 μέρες από τα πρώτα μέτρα, πάμε για το δίμηνο, όλα επίπονα σε κάτι που φαινόταν εύκολο αρχικά. Να καθίσεις στον καναπέ και να μην κάνεις τίποτα, να μην κινείσαι, να μην αναπνέεις. Είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση, παραβαίνει τους φυσικούς νόμους, τώρα αντιληφθήκαμε και τι σημαίνει φυλακή για έναν άνθρωπο, τι σημαίνει κλουβί για ένα ζωντανό του Θεού.
Κι όλο αυτό γίνεται ακόμη πιο επώδυνο όταν σκεφτείς την επόμενη μέρα. Αυτό που έρχεται. Η αβεβαιότητα, η κρίση, τα πολύ δύσκολα για όλο τον κόσμο. Ο καθένας σκέφτεται το αύριο, τη δουλειά του, τα παιδιά του, την υγεία ,φυσικά, όλων.
Και μέσα σε αυτό το χάος των σκέψεων έρχονται να προστεθούν οι απορίες, τα γιατί, το εάν…όλα έγιναν γιατί έπρεπε, αρχίζουν οι αναλύσεις, οι υποψίες, παίρνει τον λόγο η συνωμοσιολογική προσέγγιση, καταργείται η λογική.
Αλλά τέτοια μέρα είναι για να λέμε αυτά τα πράγματα. Πάσχα έρχεται, ας κάνουμε ένα σκόντο. Ναι είναι διαφορετικό το Πάσχα, ναι δεν είναι όπως το ονειρευόμασταν, ότι σχεδιάζαμε. Αλλά στο χέρι μας είναι να το κάνουμε να μοιάζει και να είναι όμορφο. Να το θυμόμαστε- έτσι κι αλλιώς θα μείνει στη συλλογική μνήμη- ως κάτι ιδιαίτερο, το Πάσχα του 2020...
«Οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε τα όνειρά μας, επειδή ζούμε τους φόβους μας». Ε, λοιπόν είναι ευκαιρία να τους ξεπεράσουμε. Το βασικό είναι να πράττουμε σαν να ετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη γιορτή. Με κύριο πρόσωπο τον άρχοντα του σπιτιού , τη μάνα, τη σύντροφο, τη γυναίκα να τηρήσουμε την τελετουργία: Να κρατήσουμε τη νηστεία, να βάψουμε τα αυγά, να κάνουμε τσουρέκια και καλτσούνια, να ετοιμάσουμε τις λαμπάδες μας- Φως υπάρχει παντού μην φοβάστε ότι δεν θα βρεθεί. Μεταφερθείτε διαδικτυακά σε μια εκκλησία , ακόμη και σε ένα μοναστήρια (σας λέω ότι είναι πιο κατανυκτικά από το να ήσασταν στο θόρυβο και τους πάντες να υψώνουν τάμπλετ και κινητά!).
Και τη βραδιά της Ανάστασης να βάλουμε τα καλά μας, να είμαστε με τα κοντινά μας πρόσωπα να γευτούμε το παραδοσιακό φαγητό, να πιούμε ένα καλό κρασί και να μιλήσουμε (τηλέφωνο, skype…) για τα χρόνια πολλά με τους παππούδες και τις γιαγιάδες.
Και ναι να βγούμε στα μπαλκόνια μας, να ανάψουμε τα κεριά μας, να φωνάξουμε τους γείτονες να βγουν κι αυτοί, να τους πούμε χρόνια πολλά, να ψάλουμε το Χριστός Ανέστη! Όλοι μαζί, κάντε το εικόνα- όμορφη είναι, θα τη θυμόμαστε!
Χρόνια πολλά σε όλους, Καλή Ανάσταση και σύντομα λεύτεροι!
