Της Μαρίας Μαστοράκη*
Μπήκε ο χρόνος και δειλά δειλά όλοι προσπαθούμε να φτιάξουμε νοερώς ή γραπτώς λίστες με διάφορους στόχους, άλλοι φτιάχνουν μικρές , άλλοι μεγάλες. Να αδυνατίσω, να ξεκινήσω γυμναστήριο, να γίνω καλύτερος στη δουλειά μου, να διαβάσω αυτά τα ξεχασμένα βιβλία στο συρτάρι, να παντρευτώ, να κάνω παιδί, να βγαίνω έξω πιο συχνά, να πετάξω το άγχος από πάνω μου, να ξεχάσω ότι μεγαλώνω…και κάπου εκεί…σε αυτό το σημείο μπουκώνουμε από τα τόσα "να" της Υποτακτικής που όλο θέλει, θέλει, θέλει και ξεχνάμε να ζήσουμε , να απολαύσουμε την ολάκερη οντότητά μας , την Ύπαρξη μας στο εδώ και Τώρα, χωρίς παρελθόν, χωρίς μέλλον!
Εμείς σπαταλάμε τον περισσότερο χρόνο μας να αναμοχλεύουμε στιγμές του παρελθόντος και ιδιαιτέρως λάθη του παρελθόντος, σκεπτόμενοι εμμονικά πολλές φορές, τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει για να αποφύγουμε τα λάθη αυτά και τις άστοχες στιγμές. Όμως το παρελθόν είναι παρελθόν και όλα είναι καλώς καμωμένα. Αν δεν ήταν έτσι καμωμένα, πώς θα μπορούσαν να μας εξελίξουν;
Αντίστοιχα και το μέλλον είναι μέλλον, άγνωστο , που θρέφει ελπίδες και πολύ καλά κάνει , αλλά κάποιες φορές φρούδες, αφήνοντας ψήγματα απογοήτευσης και την αίσθηση του ανικανοποίητου. Τα όνειρα είναι σαφώς υπέροχα, ρομαντικά, αλλά είναι υπέροχα αν τα αντιμετωπίζαμε άχρονα! Σαν να γίνονται πραγματοποιήσιμα από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα! Πόσο όμορφο και ανακουφιστικό φαντάζει αυτό!
Έτσι λοιπόν αν αφήναμε τους μεγαλεπήβολους στόχους , αν αφήναμε το παρελθόν και το μέλλον , μας μένει το Τώρα μονάχα και οι στιγμές αποκτούν ένα διαφορετικό νόημα. Στιγμές που σε πάνε μετά από μόνες τους σε μονοπάτια ευτυχίας, αισιοδοξίας και πολλές φορές χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Ο Eckhart Tolle στο γνωστό βιβλίο του , μιλώντας για τη δύναμη του Τώρα αναφέρει χαρακτηριστικά : « Όσο περισσότερο μπορείς να τιμήσεις και να αποδεχτείς το Τώρα, τόσο πιο απαλλαγμένος είσαι από τον πόνο, από τα βάσανα – και απαλλαγμένος από τον εγωικό νου.», συνεχίζοντας πιο κάτω λέγοντας : « Τι θα μπορούσε να είναι πιο μάταιο, πιο τρελό, από το να δημιουργείς εσωτερική αντίσταση σε κάτι που ήδη υπάρχει;».
Κλείνοντας το άρθρο αυτό, θα αναφέρω τα λόγια μιας πολύ αξιόλογης ηθοποιού , που έτυχε να τα διαβάσω σε ένα περιοδικό του αεροπλάνου, ταξιδεύοντας για κάπου. Τη ρωτάει λοιπόν η δημοσιογράφος : « Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της ψυχανάλυσης που κάνετε όλα αυτά τα χρόνια;» και εκείνη απαντά, σχεδόν αφοπλιστικά : «Η απόλαυση της στιγμής».
Εύχομαι λοιπόν σε όλους σας, είτε κάνετε ψυχανάλυση είτε όχι , να απολαμβάνετε τη στιγμή, ακόμη και την πιο μικρή!
*Η κ. Μαρία Μαστοράκη είναι Εκπαιδευτικός Γενικής Αγωγής
Φωτογραφία αρχείου από AndrewLozovyi via vista.create
