Ο Μιχάλης πήγε βόλτα στο αγαπημένο του γήπεδο. Δεν βγήκε από το σπίτι να πάει να πλακωθεί, δεν βγήκε από το σπίτι για να σκοτώσει άνθρωπο.
Το μαχαίρι του το έμπηξαν εκεί που ξέρουν ότι το αίμα θα τρέξει σαν ποτάμι, δεν θα σταματήσει η αιμορραγία και θα προστεθεί στη μακάβρια λίστα με τα «λάβαρα» των δολοφόνων οπαδών, των φασισταριών που μοναδικό τους κίνητρο είναι η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής, δήθεν στο βωμό της αγάπης για την ομάδα τους. Παπάρια μάντολες, ας δανειστώ την έκφραση του συγχωρεμένου του Γιώργου Γεωργίου και να με συγχωρείτε δηλαδή.
Οι περίφημες αδελφοποιήσεις οπαδών. Αυτό το δολοφονικό φρούτο. Κάποια στιγμή να ανοίξει αυτό το κεφάλαιο εισαγωγής και εξαγωγής βίας και δολοφόνων που ταλανίζει τον αθλητισμό. Από αυτό «γεννήθηκαν» τα χθεσινά επεισόδια και η δολοφονία του Μιχάλη. Από αυτό θα προκύψει και η επόμενη δολοφονία. Ανταλλαγή καθαρμάτων λέγεται αυτό. Τέτοιοι ήταν οι χθεσινοί που σκότωσαν εν ψυχρώ τον Μιχάλη.
Κι ας σταματήσουμε εδώ. Πλημμυρίσαμε από το πρωί με κροκοδείλια δάκρυα και γεμίσαμε με μαχαίρια που θα μπουν στο κόκκαλο. Οι πένθιμες φωτογραφίες στα social media και τα μαύρα φόντα είναι για τα likes. Λίγες μέρες μετά θα επιστρέψουμε στην καλοκαιρινή ραστώνη και τις καλλιτεχνικές φωτογραφίες στο instagram και ο Μιχάλης θα ξεχαστεί όπως ξεχάστηκε ο Άλκης όπως ξεχάστηκαν τόσοι και τόσοι.
Κουράγιο στους συγγενείς του Μιχάλη. Σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στον πόνο των δικών του ανθρώπων και βγάζουμε το σκασμό. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.
