Γράφει ο Δεκανέας Αλλαγής
Τους βλέπω αλλά δεν τους λυπάμαι. Τους παρακολουθώ, αλλά δεν σκέφτομαι ούτε στιγμή πως αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Προσπαθώ να τους ψυχαναλύσω, αλλά αλήθεια, σηκώνω τα χέρια ψηλά από τη δειλία τους, την κουτοπονηριά τους, την απέλπιδα προσπάθεια να κινητοποιήσουν μαμάδες, μπαμπάδες και... πεϊνιρλί για να πετύχουν ψίχουλα ελαφρυντικών!
Καλά που πήγαν όλα εκείνα που τους έκαναν ένα περιπλανώμενο θίασο τεράτων; Τα ποδοβολητά, τα τάγματα εφόδου και οι πυρηνάρχες με τους πυρήνες; Τα τατουάζ με τις σβάστικες, οι ναζιστικοί χαιρετισμοί με το τσακίρικο βλέμμα, οι λαμπαδηδρόμοι με τις μαύρες μπλούζες, τα "εγέρθητο" που προκαλούσαν τρόμο και πανικό στο πέρασμα τους; Σκόρπισαν σαν στάχτη που την παρέσυρε μια δικαστική απόφαση!
Δεν γαλουχήθηκαν από τους πατέρες του ναζισμού, που έστω και την ύστατη ώρα, στη δίκη της Νυρεμβέργης, ανέλαβαν την ευθύνη των πράξεων τους, όσοι τέλος πάντων απέμειναν να βρεθούν ενώπιον του δικαστηρίου; Ούτε μιξοκλάματα, ούτε φιλανθρωπίες, μα ούτε και άνεργοι φουρνάρηδες προφασίστηκαν οι παππουναζήδες πως ήτανε! Δεν καμώνονται τα πρωτοπαλίκαρα του Μιχαλολιάκου πως διώκονται για τις Εθνικιστικές ιδέες τους;
Ε, ας μιλήσουν καθαρά για αυτές, για το μίσος για κάθε ξένο, για τη βία που ήταν στο dna τους, το « αίμα και τιμή» το σύνθημα της νεολαίας του Χίτλερ που υπερφίαλα φώναζαν σαν τραγουδάκι με το συνοδευτικό της Χρυσής Αυγής κι ας φανούν έστω και μια στιγμή... παλικάρια, και όχι της φακής, όπως προέκυψαν!
Τι ήταν τελικά όλο αυτό; Μια τζάμπα «μαγκιά» από μπρατσωμένους παλικαράδες που έψαχναν για ιδεολογία στο άδειο και γεμάτο αναβολικά κεφάλι τους; Ένα περιτύλιγμα για να κάνουν δουλειές και μπίζνες στο οικογενειακό μαγαζάκι Μιχαλολιάκος- Ζαρούλια και Ουρανία- εδώδιμα φαιοχίτωνα αποικιακά; Μια καρικατούρα ναζιστικού μορφώματος που κάτω από τις μαύρες μπότες, προσεκτικά κρύβονταν ένα διχτυωτό καλτσόν και που όταν έφτασε η ώρα της κρίσης... ξέφτισε το κραγιόν κι έσκασε σαν φούσκα;
Και αν δεν μπορούν να παραδειγματιστούν από αγωνιστές άλλων πολιτικών χώρων που δεν δείλιασαν μπροστά στο απόσπασμα ή στη φυλακή όταν ήλθε η ώρα της κρίσης, ας αναλογιστούν τον πάλε ποτέ σύντροφο τους τον Αντώνη Ανδρουτσόπουλο, τον περίφημο Περίανδρο της πρωτόλειας Χρυσής Αυγής, που ούτε κλαψούρισε, ούτε και κουβάλησε μπαμπά και μαμά, όταν ήλθε η ώρα για να πληρώσει για την εγκληματική του δράση, ως αρχηγός της φάλαγγας, στα τέλη της δεκαετίας του ‘90!
