Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Όταν τον Σεπτέμβριο του 2001 έγινε η επίθεση στους δίδυμους πύργους ο κόσμος άλλαξε. Μαζί του έπρεπε να αλλάξουν και πολλά. Να αλλάξουμε κι εμείς. Ο τρόπος που ζούσε ο πολίτης στον δυτικό κόσμο, ο τρόπος και οι διαδικασίες που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να μετακινηθούμε από τόπο σε τόπο , από χώρα σε χώρα. Θυμάμαι πως οι πρώτες σκληρές αποφάσεις για αυστηρούς ελέγχους πχ στα αεροδρόμια, που δεν σε άφηναν ούτε το…νερό σου να κουβαλάς, να πάρεις μαζί σου μια μεγάλη οδοντόκρεμα ή αφρό ξυρίσματος έμοιαζε με κάτι τόσο παράξενο και ακατανόητα γραφειοκρατικό που νόμιζες ότι…τέλειωσαν τα ταξίδια!
Και όμως πολύ γρήγορα συνηθίσαμε την λογική αυτή των περιορισμών, των ελέγχων στο πήγαινε- έλα, που λίγο μετά μας φαινόταν απολύτως φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Θες να ταξιδέψεις με ασφάλεια, να αποκλειστεί κάθε επιβουλή ή έκνομη ενέργεια πρέπει κι εσύ να υποστείς το «μαρτύριο» , τη βάσανο τύπου «βγάλτε και τα παπούτσια σας» στις πύλες εξόδου και εσόδου.
Κάπως έτσι διαμορφώνεται και η κατάσταση τώρα που μπαίνουμε στη λογική ελέγχου της πανδημίας. Περισσότερες διαδικασίες, σημεία ελέγχου παντού με πιστοποιητικά εμβολιασμού, τεστ ακόμη και χαρτιά…νόσησης.
«Μα είναι κατάσταση αυτή;» θα πει ο κάθε ταξιδιώτης που μετακινείται για δουλειές και ψυχαγωγία, για λόγους υγείας ή αναψυχής. «Πρέπει ανά πάσα στιγμή να έχουμε ένα χαρτί να το δείχνουμε, να ξέρουν τι έχουμε κάνει και τι έχουμε περάσει» θα πει ένας…αντιρρησίας που δεν θέλει κανένας να τον παρακολουθεί τι κάνει και πως ζει. Είναι κι ο άλλος που…δεν θέλει κανένα έλεγχο στη ζωή του- αλλά εδώ που τα λέμε ποιος θέλει; Κι όμως…τα πράγματα είναι απλά: Μπαίνοντας εμείς στη λογική του «ψηφιακού πιστοποιητικού» …προστατευόμαστε οι ίδιοι έναντι των υπολοίπων, ξέρουμε ότι ο καθένας είναι υγιής για να μην ρισκάρουμε την υγεία μας σε μια μετακίνηση.
Άσε που σύμφωνα και με τους…αντιεμβολιαστές- συνωμοσιολόγους-ψεκασμένους να…αναβαθμίζεται και…αυτόματα το τσιπάκι μας οπότε να μην χρειάζεται το «πιστοποιητικό»!
Αλλά πέρα από το όποιο χιούμορ εδώ υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά». Σε κανένα δεν αρέσει προφανώς η λογική των δημοκρατικών εκπτώσεων στο όνομα οποιασδήποτε ασφάλειας ή ενός υγειονομικού πρωτοκόλλου. Κι αυτό είναι το ζητούμενο, εκεί θέλει απόλυτη προσοχή, γι αυτό δημοκρατικές χώρες,, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο δυτικός κόσμος συζήτησε εξαντλητικά το πως μπορεί να ληφθούν μέτρα και να τηρηθούν πρωτόκολλα χωρίς να γινόμαστε έρμαιο του καθενός φορέα, εταιρείας ή και κρατών ακόμη. Και είχαμε τέτοιες περιπτώσεις: Στη Ρωσία η κυβέρνηση προσέφυγε στη χρήση καμερών αναγνώρισης προσώπου για την επιβολή μέτρων καραντίνας . Στο Αζερμπαϊτζάν οι πολίτες υποχρεώνονται να αναφέρουν τις μετακινήσεις τους σε ένα ηλεκτρονικό σύστημα μέσω SMS παρέχοντας τη δυνατότητα στην Αστυνομία να τους παρακολουθεί. Στο Μαυροβούνιο η κυβέρνηση ανάρτησε στον διαδικτυακό της τόπο κατάλογο των ονομάτων και των διευθύνσεων των ατόμων που ήταν σε καραντίνα. Στην Πολωνία το κράτος με εφαρμογή κινητού τηλεφώνου και υποχρεώνει όσους βρίσκονται σε καραντίνα να τη χρησιμοποιούν και να βγάζουν selfies με ένδειξη του χρόνου λήψης και συντεταγμένες GPS, ώστε να αποδεικνύεται ότι τηρούν την εντολή της καραντίνας. Στην Ισπανία τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα των ατόμων που χρησιμοποιούσαν μια εφαρμογή κινητού τηλεφώνου της κυβέρνησης της Αυτόνομης Κοινότητας της Μαδρίτης αρχικά έπρεπε να κοινοποιηθούν στις ιδιωτικές εταιρείες και πάει λέγοντας...
Εγρήγορση και θεσμικός έλεγχος απαιτείται για τη νέα πραγματικότητα: Όσο πιο μικρός ο κόσμος τόσο πιο περίπλοκος και ενίοτε επικίνδυνος για να νομίζουμε ότι μπορούμε πλέον να ζούμε όπως πριν. Αλλά η δημοκρατία δεν μπορεί να γίνει θυσία για τίποτα και για κανένα λόγο.
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
