του Γιώργου Α. Ζερβάκη *
Τι οδήγησε όμως ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας να ακούει μεταξύ άλλων, τον ακραίο λόγο ενός νεοφασιστικού μορφώματος, φέρνοντας ξανά στην ιστορική συλλογική μνήμη, τις πιο μαύρες ημέρες της ευρωπαϊκής ιστορίας ; Την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού στην Γερμανία μετά από την κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Τα δεινά του εθνικοσοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που γνώρισαν την κατοχή του χιτλερικού καθεστώτος. Γιατί η ελληνική κοινωνία έδωσε πολιτική κάλυψη και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στους εχθρούς του πολιτεύματος ; Γιατί ένα κρίσιμο κοινωνικό σώμα εφοδίασε με πολιτική νομιμοποίηση ένα μόρφωμα που διέθετε συγκροτημένα τάγματα εφόδου, δρώντας έτσι ακόμα και μέσα στο Κοινοβούλιο;
Το βέβαιο είναι ότι η ενίσχυση των θιασωτών του εθνικοσοσιαλισμού, δεν εμφανίσθηκε ξαφνικά το 2012, στην κορύφωση της κρίσης, της ραγδαίας ανόδου του λαϊκισμού. Είχαν προηγηθεί οι ακραίες οσμώσεις επι σειρά ετών, κυρίως από το καλοκαίρι του 2011, δίνοντας περιθώριο ανάπτυξης στην εγκληματική δράση πυρήνων της Χρυσής Αυγής. Και μπορεί ένα μέρος της Κοινωνίας να μην την ψήφιζε, όμως έδειχνε να αναγνωρίζει ή να παρακολουθεί τα εθνικιστικά πρόσημα και την συνθηματολογία της Χρυσής Αυγής.
Και ακολούθησαν τα όσα ανατριχιαστικά ακούστηκαν το βράδυ των εκλογών του 2012, παραγγέλματα ολοκληρωτισμού, διαγγέλματα διέγερσης βίας, οι συνεχείς αντιδημοκρατικές προκλήσεις εντός του Κοινοβουλίου. Αλλά και με μια περίεργη ανοχή της πολιτικής πρακτικής, που εκδηλωνόταν ακόμα και όταν η Ελληνική Δημοκρατική Πολιτεία, είχε πλέον περάσει χειροπέδες στον αρχηγό και στους πραιτωριανούς της νεοφασιστικής οργάνωσης.
Στις εκλογές του Ιουλίου του 2019, το ελληνικό εκλογικό σώμα έθεσε εκτός κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης την Χρυσή Αυγή και τις νεοναζιστικές της πρακτικές. Μέσα σε οκτώ χρόνια δεν αποτυπώθηκε ευδιάκριτα μόνον ο ρόλος της Χρυσής Αυγής, αλλά και κάθε ακραίας φωνής που εξέφρασε λαϊκιστικές και δημαγωγικές αντιλήψεις, εχθρικές απέναντι στην Δημοκρατία, στον δυτικό προσανατολισμό της χώρας.
Επτά χρόνια μετά την σύλληψη του ηγετικού πυρήνα της, με την δίκη να βρίσκεται στο τελικό της στάδιο, με την ετυμηγορία να πλησιάζει. Με την αναμονή της απόφασης της ελληνικής δικαιοσύνης για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και όλες τις απεχθείς πράξεις εθνικιστικής βίας, η Δημοκρατία, το πολιτικό θεσμικό σύστημα, η ίδια η κοινωνία, πρέπει να υψώσουν έναν συμπαγή και αποτελεσματικό πολιτικό προσδιορισμό, που θα θέσει οριστικά στο πολιτικό περιθώριο κάθε πτυχή ακροδεξιού προσανατολισμού.
Η εμφάνιση των νεοφασιστικών δυνάμεων, όπως και κάθε ακραίου μορφώματος, τραυματίζει βαρύτατα την Δημοκρατία, υπονομεύει τον πολιτικό διάλογο, θέτει απέναντι στον παγιωμένο ατλαντικό και ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, την λογική της εθνικής απομόνωσης, του μίσους, της τυφλής βίας, του αδιέξοδου ριζοσπαστισμού.
Η Δημοκρατίας μας με τα σύμβολα της, το κράτος δικαίου, οι θεσμοί μας, η κοινωνία, έχουν την υποχρέωση να εκφράσουν την δική τους απόφαση, την δική τους ετυμηγορία. Για να μην υπάρξει ποτέ ξανά δράση και εκπροσώπηση των νεοναζιστών εντός και εκτός του Κοινοβουλίου.
* Ο κ. Γιώργος Α. Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης. Το άρθρο έχει γραφεί για τον ιστότοπο Cretalive.gr
