Του Γιάννη Γ. Τσερεβελάκη
Κοινή μοίρα των ανθρώπων είναι ο θάνατος και η φυγή από αυτό τον κόσμο. Ωστόσο, όσο κι αν αυτή τη μοίρα την ξέρουμε, δεν συμβιβαζόμαστε μαζί της. Το μόνο που κάνουμε είναι να θρηνούμε και να θλιβόμαστε, όταν ένας δικός μας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή ετούτη για την άλλη, τη μέλλουσα.
Κι όταν ο άνθρωπος αυτός είναι πολύ αγαπητός και ξεχωριστός, η θλίψη μας είναι μεγαλύτερη. Ένα τέτοιον άνθρωπο κηδέψαμε σήμερα. Αναφέρομαι στον Μανόλη Πλατάκη, γνωστό στο Ηράκλειο, ως ένα από τους παλαιότερους δασκάλους της οδήγησης, ο οποίος «εξεμέτρησε το ζην» πλήρης ημερών, σε ηλικία 101 ετών.
Ο Μανολάκης, όπως τον λέγαμε, εκτός από εξαιρετικός δάσκαλος της οδήγησης, από τη Σχολή του οποίου πέρασαν και εκπαιδεύτηκαν εκατοντάδες σημερινοί οδηγοί, ήταν ένας άνθρωπος που όταν τον γνώριζες, δεν μπορούσες να μην τον αγαπήσεις. Και τούτο γιατί συγκέντρωνε πολλές αρετές.
Υπήρξε άνθρωπος κοινωνικός, με όλη τη σημασία της λέξης. Εξωστρεφής, ομιλητικός, με διάθεση για συναναστροφή και επικοινωνία, μπορούσε εύκολα να σε κερδίσει με την καλή του διάθεση και το επικοινωνιακό του χάρισμα. Η κοινωνική του νοημοσύνη τον έκανε καλό συνομιλητή, εύκολο στη σύναψη διαπροσωπικών σχέσεων, που γνώριζε να κάνει φίλους και να διατηρεί τη φιλία τους.
Απέφευγε την εύκολη κριτική για τους άλλους και με την ωριμότητα της πολύχρονης πείρας του αντιμετώπιζε τους συνομιλητές του με σεβασμό και υπομονή. Στο επικοινωνιακό του χάρισμα τον βοηθούσε και το έξυπνο χιούμορ του, που τον έκανε αγαπητό στην παρέα, σε μικρούς και μεγάλους, γιατί ήξερε την τέχνη της επικοινωνίας με όλες τις ηλικίες.
Ο Μανόλης Πλατάκης βίωσε έντονα τα δύσκολα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, του Εμφύλιου και των μεταπολεμικών χρόνων, κι όλα τα γεγονότα αυτά τον γέμισαν με εμπειρίες και με μια σοφία που δύσκολα την εύρισκες σε άνθρωπο. Γι’ αυτό και είχε τη δυνατότητα συμμετοχής σε συζητήσεις, διατυπώνοντας τεκμηριωμένα την άποψή του πάνω σε διάφορα θέματα, χωρίς να αυτοπροβάλλεται και χωρίς να θέλει να επιβληθεί στον συνομιλητή του. Ήταν ανθρωπιστής, φιλόξενος, του άρεσε να περιποιείται ο ίδιος τους φιλοξενουμένους του, παραθέτοντας με τη σύζυγό του, την κ. Ειρήνη, πλούσια τραπέζια, πάνω στα οποία οι συνδαιτυμόνες εύρισκαν όλα τα καλά του Θεού.
Ήταν όμως και εξαιρετικά γενναιόδωρος. Ποτέ η παρέα δεν έφευγε από το σπίτι του χωρίς ένα δώρο από το χέρι του, ύστερα από την αβραμιαία φιλοξενία. Όλα αυτά τον έκαναν πολύ αγαπητό. Μα πιο αγαπητό τον έκανε το γεγονός ότι και ο ίδιος ανταπέδιδε την αγάπη, σκορπούσε αφειδώλευτα την αγάπη στους ανθρώπους που βρίσκονταν γύρω του. Ήταν μια αγάπη γνήσια και αληθινή, πέρα από κάθε έννοια συμφέροντος και δίχως ίχνος υποκρισίας. Ο Μανόλης Πλατάκης, αν και δεν ήταν άνθρωπος της θρησκείας, ήταν χριστιανός με τη βαθύτερη έννοια της λέξης, γιατί αγαπούσε τους ανθρώπους και είχε το σπίτι του πάντα ανοιχτό.
Δεν μπορώ, όμως, να μην αναφερθώ σε δυο ακόμη στοιχεία της προσωπικότητάς του, την αισιοδοξία του και την αγάπη του προς το ευ ζην. Ήταν άνθρωπος που απολάμβανε τη ζωή, που απέφευγε τη μιζέρια, που αποζητούσε το ωραίο, την καλοζωία, την καλή παρέα, τη μουσική, το καλό και όχι το πολύ φαγητό, ένας αληθινός μπον βιβέρ (bon viveur). Ήταν, όμως, και άνθρωπος αισιόδοξος και καθόλου μοιρολάτρης.
Ποτέ δεν τον άκουγες να δυσανασχετεί, να μέμφεται τη μοίρα ή τον Θεό. Ωστόσο, η αισιοδοξία του ήταν ρεαλιστική, δεν τον έσπρωχνε στην αφέλεια ότι όλα, έτσι ή αλλιώς, θα πάνε καλά. Ήξερε τα όρια της αισιοδοξίας και τον ρόλο της ανθρώπινης εργασίας, πρωτοβουλίας και εξυπνάδας στην επιτέλεση ενός έργου.
Ακόμη και στα τελευταία δύσκολα χρόνια του, ποτέ δεν τον άκουγες να δυσανασχετεί για τα θέματα υγείας που αντιμετώπιζε. Όλα αυτά τα χαρίσματα του μακαριστού Μανόλη Πλατάκη τον έκαναν αληθινά ξεχωριστό, έναν άνθρωπο που θα μείνει στη μνήμη όλων όσοι τον γνωρίσαμε ως ένα παράδειγμα κοινωνικού, φιλόξενου, αγαπητού και αισιόδοξου ανθρώπου.
Φωτογραφία αρχείου από serezniy via vista.create
