Του Δημήτρη Καρυωτάκη
Το γήπεδο είναι χαρά. Είναι γιορτή. Είναι πανηγύρι. Πιθανότατα δεν μπορούν να το καταλάβουν όσοι θεωρούν πως είναι δυνατόν να στοιβάζονται σ’ ένα γήπεδο χιλιάδες κόσμου ή να περιμένουν καρτερικά μπροστά από μια τηλεόραση για να δουν 22 μαντραχαλαίους να κυνηγούν μια μπάλα.
Όσοι μεγαλώσαμε παίζοντας μπάλα μ’ ένα κουκουνάρι στην αυλή του σχολείου μας, όσοι θυμόμαστε ακόμα την πρώτη φορά που περάσαμε την πόρτα ενός γηπέδου κρατώντας σφικτά τον πατέρα μας από το χέρι, αυτοί που έχουν συνδυάσει μέρος ή το σύνολο της προσωπικής και οικογενειακής τους ιστορίας με ποδοσφαιρικές πινελιές μπορούν ίσως να κατανοήσουν γιατί το ποδόσφαιρο είναι ο Βασιλιάς των σπορ.
Αυτό που δεν μπορούμε όμως να κατανοήσουμε είναι πως μια γιορτή και μια χαρά μπορούν να μετατραπούν σε πολεμική σύρραξη, σε ραντεβού θανάτου, σε απώλειες ανθρωπίνων ζωών, σε αίμα, δάκρυ και πένθος. Όσο κι αν αγαπάς το ποδόσφαιρο, δεν μπορείς να κατανοήσεις πως για κάποιους είναι το μοναδικό πράγμα στη ζωή τους που τους δίνει ενδιαφέρον, πως αποτελεί το Α και το Ω της καθημερινότητας τους, πως ζουν και αναπνέουν για όσα γίνονται πριν και μετά ( και πιθανότατα ελάχιστα στη διάρκεια ) ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Ναι το ποδόσφαιρο είναι ωραίο αλλά θα είναι πάντα το… ωραιότερο δεύτερο πράγμα στη ζωή μας, δεν μπορεί να μπαίνει πάνω και πιο ψηλά από την ίδια τη ζωή!
Στην Κρήτη και το Ηράκλειο έχουμε τα δικά μας θύματα και τις δικές μας μαύρες σελίδες στην οπαδική βία. Ήταν Σεπτέμβρης του 2011 όταν ο Γιάννης Ρουσσάκης λίγο πριν φύγει για φαντάρος, που θα έπαιρνε το δρόμο για το ταξίδι δίχως γυρισμό, όταν οι οπαδοί του ΟΦΗ και του Παναθηναϊκού έδιναν φονικό ραντεβού στην παραλιακή λεωφόρο, για ένα λόγο που κανείς δεν κατάλαβε.
Κι ήταν 3 χρόνια μετά που ο Κωστας Κατσούλης έχανε τη ζωή του όταν πήγε να δει την αγαπημένη του ομάδα, τον Εθνικό Πειραιά στο γήπεδο της Νέας Αλικαρνασσού, μόνο και μόνο επειδή ήταν φίλος της αντίπαλης ομάδας. Νεκρούς είχαμε αλλά μυαλό δεν βάλαμε! Πρόσφατα κιόλας, πριν μερικές εβδομάδες οπαδοί του ΟΦΗ και του Ολυμπιακού συγκρούστηκαν στην οδό Ισαύρων στα Καμίνια λες και δεν προηγήθηκαν όσα συνέβησαν στο Ηράκλειο! Μέχρι τον επόμενο Άλκη, το μεθεπόμενο Μιχάλη…
Ποδοσφαιρολάτρης από τα γεννοφάσκια μου, εραστής του γηπέδου και της ατμόσφαιρας που σου προσφέρει ένα δίωρο στο γήπεδο, νιώθω ανακούφιση και ασφάλεια που κανένα από τα δυο παιδιά μου δεν το αγάπησαν ποτέ.
Και μόνο για μια στιγμή να μπω στα παπούτσια του πατέρα του Άλκη και της χαροκαμένης μάνας του Μιχάλη, αγαλλιάζω που τα παιδιά μου ακούνε γήπεδο και μπάλα και απού… φύγει φύγει !
