Γράφει ο Δεκανέας Αλλαγής
Ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά αυτές τις μέρες για τα όσα συνέβησαν στα Ανώγεια. Γενικεύσεις, στερεότυπα και ευχολόγια που μαζί με τη συνήθη εικόνα που αναπαράγεται εκτός Κρήτης, πολλές φορές μας κάνει να χάνουμε το δάσος αναπαράγοντας το δέντρο που έχουμε στο μυαλό μας.
Δεν ξέρω αν πράγματι μπορώ να προσφέρω κάτι περισσότερο, μα βρισκόμενος αυτές τις μέρες για τις ανάγκες του δημοσιογραφικού ρεπορτάζ στην περιοχή και μιλώντας με απλούς Ανωγειανούς αλλά και με επώνυμους κατοίκους, είτε εντός του χωριού είτε με εκείνους που ζουν από μακριά (αλλά έχοντας πάντα μέσα τους το χωριό τους) νιώθω την ανάγκη να προσθέσω την προσωπική μου εμπειρία.
Όλοι το ψελλίζουν κι όλοι, όσοι μπορούν να σπάσουν την ένοχη σιωπή που συνήθως χαρακτηρίζει τέτοιου τύπου κλειστές κοινωνίες, το συνειδητοποιούν πως η ψευτομαγκιά, το νταηλίκι, αλλά και οι περίεργες συμπεριφορές που έχουν πυκνώσει τα τελευταία χρόνια στα Ανώγεια και που για ψύλλου πήδημα, κυρίως από νέους του χωριού, αποτελούν τη μαγιά για να λύσουν εύκολα το ζωνάρι και να φέρουν το απόλυτα μη διαχειρίσιμο χάος, σε μια κατά τ’ άλλα φιλήσυχη και ενωμένη κοινωνία.
Ειδικά αν στο κομοδίνο σου ή στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου σου κρύβεται το σιδερικό που αποτελεί σήμα κατατεθέν της ατομικής σου ανέλιξης, του ίσκιου σου που συνήθως είναι πιο μεγάλος από το μπόι σου και της ανάγκης για αυτοεπιβεβαίωση που έρχεται από πρότυπα που δεν έχουν καμία σχέση με το ένδοξο παρελθόν του τόπου σου.
Το δεύτερο κι ίσως το πιο σημαντικό έχει να κάνει με το εξωφρενικό σύστημα των αγροτικών-κτηνοτροφικών επιδοτήσεων και των ευρωπαϊκών χρημάτων που, από το πουθενά δημιούργησαν συνθήκες ενός στρεβλού πλουτισμού από άτομα που δεν έχουν δουλέψει (και δεν νιώθουν την ανάγκη να το κάνουν) ποτέ στη ζωή τους και που τους κάνουν να εμφανίζονται ισχυροί, ανεξάρτητοι και χωρίς έγνοια για το πως θα παλέψουν για το δύσκολο αύριο.
Την ίδια ώρα, που στην ίδια κοινωνία άτομα που με μόχθο, ιδρώτα και στέρηση των γονιών τους, επέλεξαν να σπουδάσουν και βλέπουν τα όνειρα τους να θρυμματίζονται στις δαγκάνες της μεταμνημονιακής, άθλιας για τους νέους μας, οικονομικής συγκυρίας. Όσο το πρώτο στερεότυπο θα συνεχίζει ανέμελα να ψάχνει τρόπους για να ξοδέψει τα άκοπα χρήματα που σαν προικιά απέκτησε κι όσο τα σπουδαγμένα παιδιά της ίδιας κοινωνίας θα τρώνε... φάπες για να ορθοποδήσουν, τόσο η εξίσωση να δημιουργήσουμε άλλα πρότυπα που θα οδηγούν στην ανηφόρα την εικόνα της Κρήτης που μας κάνει περήφανους θα είναι μια άλυτη εξίσωση για τους απλούς κατοίκους μα και τις κεφαλές της κοινωνίας!
Γιατί το μοτίβο αυτό μπορεί να το ξαναζήσουμε, πιθανόν όχι στα Ανώγεια, αλλά κάπου αλλού κι τότε δεν θα πέσουμε ξανά από τα ανέφελα σύννεφα μας!
