Της Κατερίνας Μυλωνά
Ένα μάθημα αξιοπρέπειας και αγάπης μέσα σε 850 λέξεις. Τόσες μέτρησα… Μία ανάρτηση, ένα «αντίο», ένας λόγος για να σηκωθούμε όλοι μας λίγο πιο ψηλά, όπως τότε που πανηγυρίζαμε για τα μετάλλιά του.
Ο ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαϊδης ήταν ένας άντρας κοντά στη δική μου ηλικία, γονιός κι εκείνος, η αγωνία του ήταν περισσότερο για το αύριο της οικογένειάς του μετά από τον χαμό του.
Στις 850 λέξεις αγάπησα ακόμα και τα κόμματα… Όμως, ως μάνα, αυτό που με συγκλόνισε (όχι... η λέξη δεν είναι «βαριά», αποτυπώνει ακριβώς ό,τι αισθάνθηκα) ήταν το εξής απόσπασμα:
«…μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα…»
Είναι μια σκέψη που περνά από το μυαλό των γονιών όταν τα παιδιά τους είναι μικρά. «Αν τώρα «φύγω» τι θα θυμάται από μένα; Θα με θυμάται και καθόλου;»
Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως όταν τα παιδιά του μιλούν για τον πατέρα τους θα μπορούν να είναι περήφανα για εκείνον. Αυτό είναι και το ζητούμενο.
Είναι από εκείνα τα κλισέ που, όμως, είναι πέρα για πέρα αληθινά. «Σημασία είναι όταν φεύγεις, τι λένε οι άλλοι για σένα, όχι τα πλούτη ή η ομορφιά σου» ή στη συγκεκριμένη περίπτωση τα μετάλλια. Όχι πως οι επιτυχίες του στον αθλητισμό ήταν κάτι «λίγο», όμως, μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής του δεν πιάνουν μία όλα τα μετάλλια του κόσμου…
Δείτε επίσης:
Πέθανε ο Ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαΐδης, στα 42 του χρόνια
