Της Μαρίας Λιονάκη
Ανέκαθεν τα είχαμε τα θεματάκια μας, τα ψυχολογικά εννοώ, τις ξαφνικές εκρήξεις θυμού για ασήμαντα (τίναξε η από πάνω το χαλί πάνω στην μπουγάδα μου, ο καθένας παρκάρει όπου βρει και μου φράζει την είσοδο) , θα πάρω τα βουνά, δεν τη βγάζω καθαρή. Ανέκαθεν τις είχαμε τις απρόσμενες ευαισθησίες και τα κλάματα άνευ λόγου, το στυλ Μάρθα Βούρτση για ασήμαντη αφορμή ( μου μαράθηκε η λεμονιά, πώς ξεχάστηκα εγώ και δεν την πότισα, το καημένο το μυρμηγκάκι, μα να μην το δω και να το πατήσω; ) Ανέκαθεν τον είχαμε τον μη μου άπτου χαρακτήρα. Τα κανείς δε με αγαπάει εμένα, κανείς δε με κάνει παρέα (σαν το κανείς δε με παίζει εμένα , όταν ήμασταν μικροί), όλοι με στοχοποιούν, μόνο όταν με χρειάζονται μου τηλεφωνούν. Ανέκαθεν είχαμε φόβους και φοβίες κάθε λογής.
Κλειστοφοβίες, κρίσεις πανικού κι όλα τα συναφή. Ανέκαθεν επίσης ήμασταν στραβόξυλα. Δεν πιστεύαμε χωρίς έρευνα (ούτε με έρευνα δεν πιστεύαμε καμιά φορά ), υποστηρίζαμε την άποψη μας μέχρι τελικής πτώσεως, δε λέγαμε «ναι» σε όλες τις προτάσεις, ήμασταν δύσκολοι και δύσκολες, πλέναμε με essex. Παίρναμε ύφος εκατό καρδιναλίων, είχαμε τη μύτη ψηλά και τις λέγαμε τις ατάκες μας. (Δεν έχω χρόνο, πνίγομαι αυτόν τον καιρό, από σύσκεψη σε σύσκεψη πάω, έχω και το σεμινάριο , είναι που έχω θέση ευθύνης, εσύ καλά; μετακομίζω κιόλας, πάω σε μεγαλύτερο σπίτι, σε καλύτερη γειτονιά, σου πάει αυτό το κούρεμα (χάλια είσαι) να βρεθούμε βρε , πάρε κανένα τηλέφωνο!) (σιγά μη βρεθούμε και σιγά μη στο σηκώσω…Να μην τον δω νωρίτερα, να αλλάξω πεζοδρόμιο; ) Ανέκαθεν είχαμε τα θεματάκια μας, άλλος λίγο, άλλος πολύ. Τώρα όμως με τον ιό που μας κλείνει για δεύτερη φορά η κατάσταση μας η ψυχολογική έχει χειροτερέψει, ενταθεί. Με αποτέλεσμα να δυσκολευόμαστε περισσότερο να πειθαρχήσουμε, ενώ επιβάλλεται να το κάνουμε. Για να μη βρεθούμε με περισσότερα προβλήματα απ’ όσα αντέχουμε.
Στην πρώτη καραντίνα βέβαια ήμασταν όλοι υπόδειγμα, συνεργάσιμοι και υπομονετικοί. Είχαμε όρεξη σα νεοσύλλεκτοι, διάθεση σαν πρώτη μέρα στο σχολείο, νιώθαμε πως γράφαμε ιστορία, πως θα μας θυμόντουσαν οι μελλούμενες γενιές με δόξα και τιμή. Βλέπαμε τα τηλεοπτικά μηνύματα της πολιτικής προστασίας και νιώθαμε ρίγη συγκίνησης, εθνική υπερηφάνεια, σύμπνοια, ομοψυχία. Νιώθαμε κρίκοι μιας αλυσίδας που μας έδενε όλους μαζί, όλους με τη ζωή. Το δε θέμα με τα μηνύματα σαν παιχνίδι το είχαμε δει. (Δες πως τις κατέχω τις νέες τεχνολογίες, με τι ευχέρεια χειρίζομαι τα πολυμέσα, δες πως μου απάντησε αμέσως, θα κατάλαβε ποια είμαι! δεν μπορεί.) Έτσι αριστεύσαμε στην πρώτη καραντίνα. Νοικοκυρέψαμε τα σπίτια μας, διαβάσαμε τα βιβλία μας, είδαμε εκπομπές τέχνης και πολιτισμού, ποστάραμε παιδικές φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα, αναγάγαμε σε επιστήμη την ικανότητα τη μαγειρική.
Τώρα όμως τη δεύτερη φορά είμαστε όλοι πιο κουρασμένοι. Πολλοί είναι οι παράγοντες οι επιβαρυντικοί. Διανύουμε ένα έτος που έχουν συμβεί όλες οι συμφορές, ο ιός, οι πλημμύρες, σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί. Υπάρχει αβεβαιότητα για το μέλλον, στην υγεία, στην οικονομία, στο θέμα της εργασίας, στην εκπαίδευση, στη λειτουργία των σχολείων. Κυρίως όμως υπάρχει άγχος μην αρρωστήσουμε, εμείς κι οι δικοί μας άνθρωποι, απ’ αυτόν το φονικό ιό. Και ποια θα είναι της υγείας μας η τροπή. Αν θα τα καταφέρουμε, αν θα αντέξει το εθνικό σύστημα υγείας, πότε θα είναι διαθέσιμο το εμβόλιο, αν θα είναι ασφαλές. Αν θα ανανήψει η οικονομία, αν θα συνέλθει η αγορά, αν θα επιβιώσει το εμπόριο, η εστίαση, αν θα αντέξει ο χώρος της τέχνης μετά από τόσα αλλεπάλληλα χτυπήματα. Επιπρόσθετα η επιβεβλημένη αστυνόμευση που σίγουρα χρειάζεται μας κάνει να νιώθουμε ακόμη πιο δυσάρεστα. Όσοι δεν έχουμε πάρει καν κλήση τροχαίας ως τώρα αγχωνόμαστε για του ελέγχου τη στιγμή…
Νιώθουμε άβολα στη σκέψη ότι θα βρεθούμε τετ α τετ με το όργανο της τάξης. Σαν εγκληματίες στυγνοί. Ακόμη κι αν είμαστε στα μέτρα τυπικοί. Γι’ αυτό φίλοι αστυνομικοί, ήρεμα τον έλεγχο, αν ανταμώσουν οι δρόμοι μας. Δεν μπαινοβγαίνουμε στο τμήμα. Μη μας μείνουν και ψυχικά τραύματα… Με ευγενικό τρόπο, με ύφος σύστασης, με βλέμμα ζεστό, με ανθρώπινο ενδιαφέρον. Και γιατί όχι με μια φράση ανθρώπινου ενδιαφέροντος στην αρχή: «Στο σπίτι όλοι καλά;» Κουράγιο παιδιά οι πρώτες δυο- τρεις καραντίνες είναι οι δύσκολες!
