της Ιωάννας Τοπούζη
«Τον γιόρτασαν στις 14 Φλεβάρη και μούδιασε το είναι μας…»
Έρωτας το ανώτερο συναίσθημα εκείνο που επιμένουν να το γιορτάζουν μια μέρα του Φλεβάρη. Το συναίσθημα εκείνο που το χαρακτηρίζουν δεκάδες επίθετα, που παρουσιάζεται σε δεκάδες μορφές. Άλλες φορές αμοιβαίος κι άλλες χωρίς ανταπόκριση να σου καίει τα σωθικά. Πολλές φορές συντροφικός, άλλες φλογερός.. Κάποιες ανυπεράσπιστος, άλλες κεραυνοβόλος, πάντα μα πάντα όμως μοναδικός!
Ένα υπέρτατο συναίσθημα που σε παρασύρει, σε μεταμορφώνει, σε συγκινεί, σε αποπροσανατολίζει… Μια έκσταση και ένα μαρτύριο μαζί… Μια διαρκής αναζήτηση του προσώπου που ερωτεύτηκες, ένα ρίγος που σε διαπερνά σε κάθε σκέψη, ένας πόνος στο κορμί όταν μετράει την απουσία. Το συναίσθημα εκείνο που σε επαναπροσδιορίζει, σε καθηλώνει, σε αιχμαλωτίζει στον ιστό του χωρίς να μπορείς να ξεμπλέξεις… Η μόνη κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι απόλυτα ελεύθερος και σκλαβωμένος συνάμα…
Δεν υπάρχουν λόγια να γράψω για τον ερώτα, λόγια ανείπωτα. Δεν μπορεί κάποιος να πει πράγματα που δεν έχουν ήδη ειπωθεί από κάποιο φιλόσοφο, λογοτέχνη, ποιητή, ψυχαναλυτή... Έρωτας είναι η έλξη, το πάθος, η ανάγκη για αγάπη… Ίσως και κάποιες φορές είναι η τάση για αυτοκαταστροφή, μια επιθυμητή καταστροφή, θες να αφεθείς και ας νιώθεις εξ αρχής πως θα σε κάψει…
Πολλές φορές ερωτευόμαστε χωρίς καν να γνωρίζουμε τον άλλο. Η εικόνα πια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο τρόπος που εισπράττουμε τα μηνύματα για το ποιό είναι το πρόσωπο που μας εξιτάρει, λειτουργεί σαν γνωριμία… Ωρών εξομολογήσεων μας φέρνουν κοντά σε ανθρώπους. Έρευνες λένε πως τέτοιες γνωριμίες, που υπάρχει εξομολόγηση της ζωής του άλλου, αρκούν τέσσερα λεπτά για να γεννηθεί ένας έρωτας… τέσσερα λεπτά στα μάτια…
Ο έρωτας, συνειδητά ή ασυνείδητα είναι μια αίσθηση η οποία γεννιέται όταν εμφανιστεί το «τέλειο», έστω και αν αυτό το «τέλειο» απέχει τόσο από την τελειότητα… Είναι η στιγμή μας, αυτό που φαντάζει τέλειο στα μάτια μας, η ανάγκη που μας καίει… Σε αντίθεση με την αγάπη, ο έρωτας δεν μπορεί να έχει ανιδιοτέλεια, αφού θες τον άλλο ολοκληρωτικά για σένα… Μια καθαρά εγωιστική κατάσταση που ζει μέσα στη ζήλια, στο φόβο μήπως χάσεις το αντικείμενο του έρωτα σου, σε μια διαρκή ανησυχία μη χαθεί αυτό που νιώθεις, αυτό που απολαμβάνεις…
Σε ερωτεύτηκα, σε αγάπησα με όλη μου την καρδιά μωρό μου και σε μίσησα μέσα σε κάθε μονοπάτι του μυαλού μου… Εκείνη τη στιγμή που ήθελα να αφεθώ, τότε που ίσως επιθυμούσα να καταστραφώ από έναν έρωτα, να νιώσει το κορμί μου ζωντανό, να πάρει η καρδιά μου φτερά. Ήρθες όπως σε περίμενα… Έρωτας αληθινός, χαοτικός… Με ταίριασες με Αγγέλους και μια στιγμή γίνανε όλοι Δαίμονες…
Σε ερωτεύτηκα και σε μίσησα… Ένωσες μέσα μου τα δυο άκρα, αγάπη και μίσος. Πέρασα μια λεπτή γραμμή, που ενώνοντας τα δυο άκρα φέρνει την ολοκλήρωση.
«Γιατί τόσο μίσος;»
Αυτή ήταν μάλλον η απορία σου… Θέλω να σε ρωτήσω, τι δεν κατάλαβες;
Στον έρωτα ξεκινάμε με τόσες προσδοκίες… Η μόνη ίσως κατάσταση στην οποία γεννιούνται στην αρχή της τόσες προσδοκίες που σχεδόν πάντα είναι σίγουρο ότι θα βουλιάξουν…
Ξέρεις ποιοι μισούν; Μισούν όσοι δεν μπορούν να προσφέρουν την αγάπη εκεί που θέλουν. Μισούν όσοι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς…
Για πες, που νόμιζες θα πήγαινε όλο αυτό το συναίσθημα; Στην προδοσία κάτι πρέπει να το κάνεις όλο αυτό που νιώθεις. Στην προδοσία αποχαιρετάς και λες «Καλή συνέχεια, καλά να περνάς…». Να που έρχονται φορές, που αυτή η ανωτερότητα σε προσπερνά. Θέλω, δεν είναι πως δε θέλω… δε μου βγαίνει όμως το ανώτερο, σε έναν ιδανικό κόσμο ναι… αυτό θα έκανα! Τώρα όμως επιστρατεύω το μυαλό μου, το βάζω μπροστά να σώσει την καρδιά μου…
Όποιος αγαπά, είναι καταδικασμένος να μισήσει… Ο έρωτας είναι απόλυτος, είναι κτητικός… Σε θέλω για μένα, τι δεν κατάλαβες; Δεν σε μισεί η καρδιά μου, το μυαλό μου σε μισεί, προσπαθεί να εξαφανίσει όσα έζησε, προσπαθεί να εξαφανίσει αυτά που δεν μπορεί να αγαπάει πια…
Ο Πλάτωνας αναφέρει…
«Ο έρωτας είναι μίγμα από μέλι και χολή . Μερικές φορές είναι γλυκός αλλά τις πιο πολλές φορές φαρμάκι…»
Έρωτας και μίσος συνυπάρχουν …θα έλεγα ότι πολλές φορές το μίσος είναι ένα αναστραμμένο είδος αγάπης. Μιας αγάπης που ξαφνικά έχασε τον αποδέκτη της. Η μετάλλαξη της αγάπης σε μίσος είναι το στάδιο της προσδοκίας. Είναι το σημείο εκείνο που περιμένεις την επιστροφή, που όσο και αν τα δεδομένα είναι αρνητικά εσύ ελπίζεις ότι όλα θα αλλάξουν…
Μην αισθάνεσαι άσχημα που μίσησες… Μίσησε όποιος αγάπησε πολύ. Όποιος ξαφνικά έχασε αυτό που ονειρεύτηκε και παλεύει να επιβιώσει στη «γη». Έπρεπε να βρει κάποιον να φταίει για τόσο πόνο, για όλη αυτή τη χολή που πλημμύρισε τα σωθικά του. Σε πλημμύρισε και ξεχειλίζει, βγαίνει προς τα έξω. Μισείς… Μισείς όμως με το μυαλό, όχι με την καρδιά κι αυτό θα είναι για λίγο. Μια τεχνική του μυαλού σου είναι, για να σε προστατέψει. Ο χρόνος θα κυλήσει και η καρδιά σου θα ζεσταθεί και πάλι..
Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι ο έρωτας θα έρθει ξανά. Σίγουρα όχι αυτός… «ο απόλυτος»… Άλλωστε πόσες φορές μπορεί να είναι τόσο εκλεκτός κάποιος, για να ζήσει το καθοριστικό; Θα σου πω όμως, ότι μετά το μίσος θα έρθει η αδιαφορία και είναι εκείνη η στιγμή που θα λαμβάνεις μηνύματα έρωτα γύρω σου. Να αφεθείς… δεν σε πρόδωσε ο έρωτας! Κάθε φορά που σκέπτεσαι τη χολή και τον πόνο που πήρες , να κλείνεις τα μάτια και να θυμάσαι τις ονειρεμένες στιγμές που γέννησαν την πίκρα στο τέλος.
Αυτός είναι ο πολυτραγουδισμένος έρωτας… Η μαγική αίσθηση να νιώσεις κάθε κύτταρο σου ζωντανό… Να νιώσεις ,ότι στα χέρια σου κρατάς τη δύναμη του κόσμου όλου. Μια δύναμη που σε οδηγεί στα άκρα… Μια πεποίθηση ότι μπορείς να κινήσεις βουνά… Ένα πέρασμα στην ηδονή που μάλλον έχει προκαθορισμένη πορεία… Να σε περάσει στην ηδονή για να σε κατεβάσει μετά στην οδύνη… Μη φοβηθείς και μη δειλιάσεις… ζήσε!
Ξέρεις; θα σε ερωτευόμουν ξανά… κανένας πόνος δεν είναι αρκετός να σβήσει τη γλύκα από τα μάτια σου όταν με κοιτούσες…
