Του Απόστολου Τζίφα
Δεν προξενεί εντύπωση ο τακτικισμός της αντιπολίτευσης να αναγάγουν τη δίκη της Χρυσής Αυγής ως πρωτεύον θέμα της πολιτικής επικαιρότητας. Η πρωτοφανής αφάνειά της εν μέσω μεγάλων προβλημάτων την αναγκάζει να ακολουθήσει τη γνωστή τακτική του «αντιφασιστικού μετώπου».
Το κυβερνών κόμμα και τα ΜΜΕ ακολουθούν αυτή τη «γραμμή», η οποία είναι και η μόνη ελπίδα της αντιπολίτευσης για να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους της.
Ο πολίτης , ωστόσο, δεν ξεχνά ότι η αντιναζιστική συμπεριφορά δεν ανήκει σε κανένα κόμμα. Η βία καταδικάζεται όπου και αν προέρχεται. Επιμελώς η Αριστερά δεν αναφέρει ότι θύματα της ιδεολογικής και κομματικής βίας υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Τα κομματικά στελέχη της Χρυσής Αυγής Καπελώνης και Φουντούλης έπεσαν θύματα της τυφλής βίας.
Στη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ η Χρυσή Αυγή είχε επιμελώς την ανοχή του για καθαρά πολιτικούς λόγους. Ο Νίκος Βούτσης σχετικά με την αλλαγή του εκλογικού νόμου δήλωνε : «Δεν υπάρχουν ευπρόσδεκτοι και μη ευπρόσδεκτοι ψήφοι». Προφανώς ήταν χρήσιμοι οι ψήφοι ενός ναζιστικού κόμματος. Ο ακροδεξιος Καμμένος στο Καστελόριζο είχε δίπλα και την εκπροσώπηση της Χρυσής Αυγής.
Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ άφησε σαφείς υπαινιγμούς στην αλλαγή του ποινικού κώδικα της κυβέρνησης Τσίπρα με αιχμές για παράθυρο μείωσης της ποινής των στελεχών της Χρυσής Αυγής.
Δεν είναι, επίσης, τυχαίο το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή δικάζεται και καταδικάζεται επί κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας.
Η παρούσα συγκυρία προσφέρεται για την αντιπολίτευση για την επικαιροποίηση σημαντικών γεγονότων της νεότερης πολιτικής ζωής. Οι καταλήψεις των μαθητών είχαν και αυτό το σύνθημα. Ωστόσο, το διακύβευμα σήμερα είναι : η βία έχει ιδεολογία;
Ας προβληματιστεί ο απλός πολίτης γιατί τα θύματα της 17 είναι σε μόνιμη αφάνεια , ενώ στην επιφάνεια είναι ο αμετανόητος της τυφλής βίας Κουφοντίνας. Γιατί άραγε σε πρόσφατη κινητοποίηση στο κέντρο της Αθήνας η βεβήλωση του μνημείου των νεκρών της τυφλής βίας της Μαρφίν δεν έτυχε του ανάλογου σχολιασμού από την αντιπολίτευση.
Προφανώς , η καταδίκη της πολιτικής βίας είναι αυτονόητη. Οι ποινές κάθε εγκληματικής δράσης θα πρέπει να είναι ανάλογες της βαρύτητας του γεγονότος. Ωστόσο, η δημοκρατία θέλει καταδίκη της βίας χωρίς πολιτικό και κομματικό πρόσημο. Μόνο τότε ο πολίτης θα πειστεί ότι τα κόμματα στη δημοκρατία επιδιώκουν ιδεολογική αντιπαράθεση χωρίς φανατισμό και βία.
