Του Γιώργου Χ. Κουμάκη
Μεγάλο πρόβλημα στις μέρες μας αποτελεί για τη Γαλλική Κυβέρνηση η εξέγερση των λεγόμενων «κίτρινων γιλέκων», δηλαδή της μεσαίας και κυρίως των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, λόγω της επιδείνωσης – πέραν από τα συνηθισμένα όρια – των συνθηκών διαβίωσής τους, που οφείλεται στην αύξηση των φόρων. Το κίνημα ξεκίνησε συγκεκριμένα από την άνοδο της τιμής της βενζίνης. Αυτό βέβαια δεν ήταν τυχαίο, διότι ειδικά στη βενζίνη οι φόροι είναι αντιστρόφως ανάλογοι προς την οικονομική κατάσταση κάθε ατόμου, πράγμα που σημαίνει ότι με το μέτρο αυτό πλήττονται κυρίως τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, επειδή οι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν τα οχήματά τους περισσότερο, για να πηγαίνουν στις εργασίες τους, ενώ για τους πλούσιους η δαπάνη αυτή είναι ελάχιστη ως μηδαμινή και επομένως αμελητέα ανάλογα με την περιουσία τους. Το κίνημα αυτό επεκτάθηκε με λιγότερη όμως ένταση στην Ιταλία και στο Βέλγιο.
Εδώ πρέπει να υπομνηστεί ότι η υπερβολική φορολόγηση και συνακόλουθα η οικονομική ασφυξία και ο περιορισμός της ελευθερίας, που αυτό συνεπάγεται, των φτωχότερων ομάδων προς όφελος των ολίγων πλουσίων, αποτέλεσαν την αιτία των περισσοτέρων επαναστάσεων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ας αναφέρομε μόνον την Αμερικανική επανάσταση το 1770, την Γαλλική (1789)και τη τη Ρωσική(1917). Έντονη πολιτική και κοινωνική αναταραχή προκλήθηκε επίσης και με την εξέγερση του Μάη το 1968 στην πόλη του φωτός, δηλαδή στο Παρίσι. Ως ιδεολογικό υπόβαθρο των εξεγερθέντων χρησίμευσαν τα συνθήματα: ελευθερία, ισότης, αδελφότης. Αυτά στηρίζονταν στις αναλύσεις των Γάλλων Διαφωτιστών, όπως των: Ρουσσώ, Βολταίρου και Μοντεσκιέ
Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκε και η επανάσταση των Κολίγων εργατών εναντίον των φεουδαρχών το 1910 στη Θεσσαλία., που αποτέλεσε και τον σημαντικότερο σταθμό των εργατικών κινητοποιήσεων. Η υπερφορολόγηση είναι η πιο στυγνή εκμετάλλευση των οικονομικά ασθενέστερων υπέρ των ολίγων πλουσίων. Αιτία είναι η ανισοκατανομή του πλούτου, δηλαδή η μεγάλη οικονομική απόσταση, που χωρίζει τους πλούσιους από τους φτωχούς. Όταν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι πολύ πλούσιος γίνεται κάποιος συνήθως με μη νόμιμα μέσα, τότε η αδικία γίνεται μεγαλύτερη. Οι πιο παράνομες πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι το εμπόριο όπλων, τα ναρκωτικά , η μαστρωπία, η διαφθορά και η φοροδιαφυγή. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που ανώτατοι πολιτειακοί παράγοντες έχουν καταδικαστεί για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος. Εντύπωση προκάλεσε επίσης το γεγονός ότι από πρόσφατους ελέγχους προέκυψε ότι η μεγαλύτερη κλοπή ηλεκτρικού ρεύματος γινόταν στα πλούσια προάστια των Αθηνών.
Οι μεγάλες οικονομικές ανισότητες των πολιτών μιας χώρας αποτέλεσε ανέκαθεν η κύρια αιτία της υπερφορολόγησης με αποτέλεσμα την εξαθλίωση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, Κατά κανόνα οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι είναι τα συνήθη υποζύγια των φορολογικών βαρών. Αν υπήρχε δικαιότερη κατανομή του πλούτου, η φορολογία δεν θα βάραινε τόσο πολύ. Η αναλογική φορολόγηση των πλουσίων μόνον από ένα κράτος δεν θα έφερνε τα επιθυμητά αποτελέσματα, διότι τότε αυτοί θα μετανάστευαν σε άλλο κράτος, για να τύχουν ευνοϊκότερης φορολόγησης, όπως συμβαίνει σήμερα σε πολλά μέρη του κόσμου μηδέ της Ελλάδας εξαιρουμένης. Επομένως το θέμα προσλαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις. Δεν είναι όμως ορθό ούτε δίκαιο να φθάσομε στο άλλο άκρο της απόλυτης ισότητας, όπως την οραματίστηκαν ο Μαρξ και ο Λένιν, διότι αυτό θα έφερνε καθολική φτώχεια και ανελευθερία. Το επιχείρημα του απεριόριστου και ανεξέλεγκτου πλουτισμού χάριν της αύξησης των εσόδων με την υπερπαραγωγή ,που υπαγορεύεται από τον αμείλικτο ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού, δεν ευσταθεί, διότι πάνω από όλα δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η αδιαπραγμάτευτη αξία του ανθρώπου και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η μεγάλη οικονομική ανισότητα εμποδίζει τη ομαλή και απρόσκοπτη λειτουργία της δημοκρατίας, διότι οι Κυβερνήσεις επηρεάζονται από τους μεγάλους οικονομικούς κολοσσούς.
Γι αυτό ο Κορνήλιος Καστοριάδης είπε ότι σήμερα δεν υπάρχει δημοκρατία αλλά ολιγαρχία. Η ασφάλεια και η ηρεμία του τόπου παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη και την ευημερία μιας χώρας. Άρα, πρέπει να χαμηλώσουν οι τόνοι από όλες τις πλευρές και να μην βλέπει το κάθε κόμμα ότι οι άλλοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί των επιθέσεων σε ΜΜΕ. Τέτοιες δηλώσεις όχι μόνον δεν συμβάλλουν στην ευημερία και την ομαλότητα, αλλά δημιουργούν οξύτητες, αντιπαλότητες και διχασμούς. Έτσι όμως δεν δημιουργούνται οι προϋποθέσεις μιας σύγχρονης ευνομούμενης πολιτείας. Αποτελεί ειρωνεία που στις προεκλογικές εμφανίσεις όλοι επισημαίνουν ότι προτίθενται να βοηθήσουν τους ασθενέστερους.
