του Δημήτρη Μιμή
Μα είναι δυνατόν, τέτοια εποχή να ακούμε αυτά που εξέφρασε ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων, επ΄ ευκαιρία των πυρκαγιών που ξέσπασαν στην Αττική με τόσες καταστροφικές συνέπειες για τους πληγέντες ανθρώπους αλλά και όλο το έθνος μας; Ούτε στο Μεσαίωνα να βρισκόμαστε. Έφθασε στο σημείο να μιλά για άθεους πρωθυπουργούς που με την αθεΐα τους διεγείρουν την οργή του Θεού παίρνοντας την απάντηση από τον Ιερώνυμο ότι οι προσωπικές απόψεις έχουν ένα όριο και ότι ο Θεός είναι αγάπη και δεν εκδικείται.
Ο Αμβρόσιος με τα λόγια του υπονομεύει τα θεμέλια του κόσμου της εκκλησίας και καταστρέφει τη θρησκευτική κοινωνία. Μας επιστρέφει σε παλιές εποχές και μας θυμίζει τη “Θεία Κωμωδία” του Δάντη η οποία έρχεται σε δεύτερη θέση από την κόλαση που μας φέρνει ο Αμβρόσιος.
Στη Θεία Κωμωδία ο Δάντης μας ταξιδεύει λογοτεχνικά στην κόλαση και ως θεοσεβούμενος άνθρωπος στέλνει εκεί τον Ιούλιο Καίσαρα, τον Πάπα Νικόλαο Γ΄, τον Αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β΄, τον Πάπα Βελεστίνο Ε΄ κα. για να τιμωρηθούν ο καθένας για τις αμαρτίες που διέπραξε. Ο Αμβρόσιος μέσω του Θεού στέλνει φωτιά στον άθεο πρωθυπουργό και την πληρώνει ο κόσμος. Αυτές είναι πολιτικές της απελπισίας. Και εγώ αναρωτιέμαι πως μπορεί να επιβιώσει η κοινωνία χωρίς τη βοήθεια της θρησκείας;
