του Μηνά Ρασούλη
Παρά τις περιφερειακές και σεκταριστικές διαμάχες, του αραβικού κόσμου στο έδαφος της Συρίας, Σινά, Λιβάνου, Λιβύης , και προσφάτως στην Υεμένη , ισχυροί πολιτιστικοί δεσμοί έλκουν τους Άραβες ώστε να παραμείνουν ενωμένοι . Η μείωση των εσόδων τα τελευταία χρόνια από το πετρέλαιο και η αποτελεσματική επιρροή της Δύσης για την επιστροφή των κρατών αυτών στην αραβική άνοιξη θα ενίσχυε ενδεχομένως τους δεσμούς των προς βελτίωση των δημοκρατικών θεσμών τους.
Αυτή την εβδομάδα ο ισχυρός πρίγκιπας της Σαουδικής Αραβίας (ΣΑ) , Mohammed , ο οποίος είναι επίσης και υπουργός Αμύνης κατηγόρησε ανοικτά το Ιράν για άμεση εμπλοκή και στρατιωτική επίθεση εναντίον του κράτους του , επιδεινώνοντας τις περιφερειακές εντάσεις στην περιοχή μας , θεωρώντας όπως και πολλοί αναλυτές τις επιθέσεις με ρουκέτες στο έδαφος του Ριάντ , ως πράξη πολέμου εκ μέρους της Υεμένης και του Ιράν. Τονίζεται δε και η παράλληλη εκστρατεία των διαρθρωτικών αλλαγών και το κυνήγι των διεφθαρμένων στο Ριάντ ακόμα και στα ανώτατα κλιμάκια της ιεραρχίας παραμένοντας η Σαουδική Αραβία μπλεγμένη στη μεγαλύτερη εκκαθάριση της ελίτ του βασιλείου στη σύγχρονη ιστορία της.
Η σουνιτική της κυβέρνηση κατηγορεί το σιιτικό Ιράν για την συμμετοχή του στην εσωτερική σύγκρουση στην Υεμένη στην οποία στηρίζουν τους αντάρτες Huthi. Ο κατεστραμμένος βαλλιστικός πύραυλος κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο του Ριάντ προκάλεσε την διπλωματική έκρηξη αντιπαραθέσεων και επιχειρημάτων κατηγορώντας το Ιράν ότι προμήθευσε στους αντάρτες τους πυραύλους .Το Ιράν μέχρι στιγμής αρνείται τις κατηγορίες και εξαπολύει κατηγορίες εναντίον του Ριάντ για εμπλοκή του και διάπραξη εγκλημάτων πολέμου στην Υεμένη .
Από το 2015 η ΣΑ οδηγεί μία στρατιωτική παρέμβαση υποστήριξης της διεθνούς αναγνωρισμένης κυβέρνησης της Υεμένης κατά τη διάρκεια της οποίας έχουν σκοτωθεί περισσότερα από 8650 άνθρωποι σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ.
Τα περισσότερα από αυτά τα κράτη όμως υποφέρουν και από μία μεγάλη διαρθρωτική και πληθυσμιακή αδυναμία . Η περιοχή έχει χώρες με διαφορετικούς πληθυσμούς, μελετώντας τα δεδομένα από τα σχεδόν 100 εκατομμύρια της Αιγύπτου έως το ένα εκατομμύριο του Μπαχρέιν. Η Σαουδική Αραβία και η Αλγερία έχουν άφθονους φυσικούς πόρους, ιδιαίτερα πετρέλαιο και φυσικό αέριο, ενώ η Τυνησία και η Ιορδανία δεν έχουν. Ορισμένοι έχουν δημιουργήσει τη γεωργία τους και την βασική τους εκπαίδευση και έχουν γίνει εξαγωγείς τροφίμων , άλλοι εξαρτώνται εξ ολοκλήρου από τις εισαγωγές για να επιβιώσουν.
Η κρίση όμως στην Υεμένη έχει δημιουργήσει δύο αραβικές τάσεις με βάση τις θρησκευτικές τους καταβολές , την στιγμή που η αραβική ενότητα σε μια εποχή άνευ προηγουμένου περιφερειακού κατακερματισμού και σύγκρουσης, είναι το ζητούμενο . Από τις αρχές του 20ου αιώνα έχουν καταβληθεί πολλές προσπάθειες για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης μεταξύ των αραβικών κρατών , αλλά το αποτέλεσμα μέχρι στιγμής στο όνειρο της δημιουργίας ενός παναραβικού κράτους έχει εξαφανιστεί. Η πρόκληση όμως της περιφερειακής αραβικής ολοκλήρωσης από οικονομική και πολιτική άποψη θα ωφελούσε σε μεγάλο βαθμό όλους τους λαούς της περιοχής, είτε είναι Άραβες είτε άλλες εθνότητες .
