Μπορεί ένα κομματικό συνέδριο να μη σταθεί ικανό να δώσει απαντήσεις σε μια σειρά καίριων κοινωνικών και οικονομικών ζητημάτων; Όπως έδειξε το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όλα μπορούν να συμβούν.
Τι ακούσαμε από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα; Ακούσαμε να δηλώνει υπερήφανος για την περίοδο της διακυβέρνησής του, μια περίοδος που στιγματίστηκε από τη φορολογική αφαίμαξη των μεσαίων και των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων, χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια προστασίας τους από το οικονομικό αδιέξοδο που έφερνε το δικό του μνημόνιο μετά την «υπερήφανη διαπραγμάτευση» και τον «έντιμο συμβιβασμό».
Όμως, φρόντισε με επιμέλεια να παραλείψει να δώσει απαντήσεις στα σημερινά προβλήματα, με τα οποία είναι καθημερινά αντιμέτωποι οι πολίτες, όπως οι τιμές στην ενέργεια και τα καύσιμα, η ακρίβεια σε μια σειρά βασικών αγαθών, αλλά και το κρίσιμο ζήτημα της στέγασης.
Ο κ. Τσίπρας επέλεξε να μιλήσει γενικόλογα, μέσα από τσιτάτα «κατά του νεοφιλελευθερισμού και υπέρ της προόδου», για τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο μέσος πολίτης, χωρίς να προτείνει κάποια ουσιαστική πρόταση, αφήνοντας επί της ουσίας γκρίζες ζώνες ως προς τις θέσεις του.
Ενδεχομένως, ο κ. Τσίπρας να επέλεξε να προσπεράσει τον σκόπελο των προτάσεων και των λύσεων, γιατί πρώτο και ίσως και κύριο μέλημά του στο συνέδριο του κόμματός του ήταν να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, όχι σε μια «πλατιά κοινωνική συμμαχία προοδευτικών πολιτών», όπως συχνά αναφέρει, αλλά σε ένα κόμμα – ιδιοκτησία του.
Καλώς ή κακώς, αυτό ήταν το αποτέλεσμα του συνεδρίου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας πήγε σε συνέδριο προκειμένου να καταστήσει το κόμμα του, ένα κόμμα μοναρχοποιημένο, το οποίο στερείται πολιτικού αφηγήματος και κοινωνικών αναφορών.
Με τη μοναρχοποίηση λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσίπρας αποδεικνύει ότι δεν στοχεύει μόνο σε μια επαναφορά του στο πρωθυπουργικό αξίωμα, αλλά ζητούμενο για αυτόν είναι να παραμείνει επ’ αόριστον πρόεδρος του κόμματος. Πρόκειται, εν ολίγοις, για έναν αγώνα προσωπικής πολιτικής επιβίωσης.
Γνωρίζει πολύ καλά πως πλέον δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των πολιτών των μεσαίων και φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων, γι’ αυτό και οι κινήσεις του δείχνουν άγχος ή και απόγνωση.
Για να επανέλθουμε, όμως, και στο ζήτημα των θέσεων, τι είναι αυτό εν τέλει που τον διαφοροποιεί από τον κ. Μητσοτάκη; Είναι εντυπωσιακό πως στο μέγα θέμα της ακρίβειας στην ενέργεια, το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, υιοθετεί την πρόταση Μητσοτάκη για επιβολή πλαφόν στη ρήτρα αναπροσαρμογής στη χονδρική τιμή, πετώντας και οι δυο την μπάλα στην εξέδρα και όντας άτολμοι να επιβάλουν πλαφόν στη λιανική τιμή, ώστε άμεσα να δουν οικονομική ανακούφιση οι πολίτες.
Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι πολύ αργά ανακάλυψε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ την ενεργειακή κρίση, την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια και ακόμη πιο αργά φαίνεται πως θα μας γνωστοποιήσει τις θέσεις του. Οι πολίτες όμως περιμένουν απαντήσεις.
Εμείς στο ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής έχουμε τονίσει από τον Ιανουάριο την ανάγκη επιστροφής του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης σε αυτούς που παράγουν, ενώ έχουμε προτείνει την επιβολή πλαφόν στη λιανική τιμή της ενέργειας.
Παράλληλα, πρώτοι μιλήσαμε για την ανάγκη φορολόγησης των υπερκερδών των εταιρειών ενέργειας, με την επιβολή ειδικής εισφοράς στα κέρδη τους και βάζοντας προκαταβολή φόρου για να ενισχυθεί άμεσα η ρευστότητα.
Είναι απόλυτα προφανές σε ποιο κόμμα υπάρχουν γκρίζες ζώνες. Στο ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής δίνουμε έναν καθημερινό και διαρκή αγώνα προκειμένου να δώσουμε σοβαρές, ρεαλιστικές και κοστολογημένες προτάσεις στα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες, ενώ την ίδια ώρα ο κ. Τσίπρας αγωνίζεται για το πώς θα θέσει υπό τον πλήρη έλεγχο του το κόμμα του.
Δεν μοιραζόμαστε, όπως φαίνεται, όλοι τις ίδιες ανησυχίες…
*O Τάσος Παππάς είναι δημοσιογράφος και μέλος του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής
