Του Δημήτρη Μιμή
M΄ όλα αυτά που συμβαίνουν στην εποχή μας, μπορούμε να πούμε ότι η σημερινή γενιά, δηλαδή τα παιδιά μας είναι μια χαμένη γενιά;
Λόγω της πανδημίας αλλά και εγκλεισμού μας, οι ανησυχίες για την ψυχική υγεία των παιδιών μας διαρκώς αυξάνονται. Τα παιδιά μας λόγω των στερήσεων που έχουν επιβληθεί θυσιάζονται όλο και περισσότερο στον αγώνα ενάντια στην πανδημία. Παράλληλα η οικονομική κρίση που δημιουργείται από την πανδημία θα επιδεινώσει πιο έντονα την επισφάλεια των νέων κάτω των 30 ετών.
Ίσως και εσείς να έχετε ένα μαθητικό δωμάτιο στο σπίτι σας. Ένα μαθητή μπροστά από μια οθόνη και να παρακολουθεί τα σχολικά του μαθήματα εξ αποστάσεως. Σίγουρα θα σας περνούν σκέψεις από το μυαλό σας αναφορικά με το παιδί σας, ίσως σκοτεινές σκέψεις. Και αυτό γιατί γνωρίζετε πολύ καλά ότι το παιδί σας θα αναπτύξει ψυχολογική δυσφορία που σίγουρα θα αυξάνεται διαρκώς αν συνεχιστεί αυτή η δυσάρεστη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από τον περιορισμό μας.
Να ανησυχούμε λοιπόν για τη νεολαία μας ή όχι; Και βέβαια πρέπει να ανησυχούμε, γιατί ο ιός με τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργεί στους νέους, μακροπρόθεσμα θα σκοτώσει αρκετούς απ΄ αυτούς.
Τα μέτρα που λαμβάνονται σήμερα από την πολιτεία για την προστασία των νέων είναι μηδαμινά. Αρκετοί νέοι αρχίζουν να σκέφτονται και να ανησυχούν για την πιθανή κατάθλιψη τους και σίγουρα αρκετοί, οι περισσότερο ευάλωτοι απ΄ αυτούς θα έχουν αυτοκτονικές σκέψεις.
Εμείς, με τη σειρά μας, πώς να είμαστε εφησυχασμένοι όταν δεν βλέπουμε τους νέους να είναι μαχητικοί, κλειδωμένοι στα σπίτια τους χωρίς δουλειά, γιατί σίγουρα είναι οι μόνοι που είναι πραγματικά περιορισμένοι σήμερα. Απαιτούνται πολιτικές για την ηλικία αυτή. Πολιτικές γι΄ αυτούς που αύριο θα είναι οι εργαζόμενοι και η κινητήρια δύναμη της κοινωνίας μας.
Σήμερα εν μέσω πανδημίας πρέπει να συνεκτιμήσουμε τις ανάγκες των νέων. Πέρα από την κάλυψη των αναγκών τους σε ψυχολογική στήριξη, που απαιτείται λόγω της απομόνωσης τους, οφείλουμε να οδηγήσουμε τους νέους σ΄ όλες τις διαβουλεύσεις για την ανάπτυξη των δημοσίων πολιτικών, γιατί απουσιάζουν απ΄ αυτές. Υπάρχει ένα πρόβλημα της αντιπροσωπευτικότητας των νέων στην προώθηση πολιτικών που τους αφορούν. Οι νέοι εκπροσωπούνται ελάχιστα στους δημόσιους φορείς. Απ΄ εναντίας η μέση ηλικία εκπροσώπησης στους φορείς είναι πάνω από τα 42-51 χρόνια.
Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να επενδύσουμε σ΄ αυτούς. Προσωπικά δεν βλέπω και δεν είμαι ικανοποιημένος από τις κυβερνητικές προτάσεις. Φυσικά καλωσορίζω τις έκτακτες ενισχύσεις που εφαρμόζονται για τους άνεργους νέους επιστήμονες, αλλά αυτό δεν φτάνει. Πρέπει να εγγυηθούμε το ελάχιστο εισόδημα για τους νέους ώστε να μην εξαρτώνται από την οικογένεια τους. Οι νέοι όταν εξαρτώνται από την οικογένεια η τους συγγενείς, αυτό τους πηγαίνει πίσω, σε μεγάλες ανισότητες κυρίως στην επαγγελματική ζωή και έτσι δεν μπορούν να αποκτήσουν καμία μορφή αυτονομίας.
Πέρα από τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργεί στους νέους ο περιορισμό τους, ας φροντίσει η πολιτεία μας να μην καταντήσει την σημερινή γενιά μια χαμένη γενιά. Απαιτούνται να εφαρμοστούν γρήγορες και στοχευόμενες πρωτοβουλίες μήπως κα προλάβουμε κάτι.
