Του Κώστα Μπογδανίδη
Πρέπει να ήμουν έξι χρόνων. Δεν είχε ξημερώσει εύκολα εκείνη η παραμονή των Χριστουγέννων. Το θυμάμαι. Δεν είχα κλείσει μάτι. Κουκουλωμένος στα βαριά σκεπάσματα της εποχής περίμενα πως και πως να δω από τις γρύλιες το φως της μέρας. Πώς αργούσε να φέξει εκείνη την Παραμονή! Τι λαχτάρα είχα για κείνα τα Χριστούγεννα!
Το πρωινό απόι, το κρύο εκείνου του Δεκεμβρίου δεν το θυμάμαι καθόλου. Με θυμάμαι όμως να στέκομαι στην άκρη της ταράτσας, να κοιτάζω ώρες μήπως και φανεί το λεωφορείο, ένα αυτοκίνητο. Τους είχα (κρυφ)ακούσει να λένε πως θα μου το έφερναν…
Πόσες ώρες έμεινα στο κρύο; Δεν ξυπνάει αυτή η μνήμη. Θυμάμαι τη μάνα μου να μην μπορεί να με κάνει καλά. Θυμάμαι τις αδερφές μου να με τραβάνε στο σπίτι. Αλλά κανένα κύτταρο δεν αντιδρούσε. Είχα καρφώσει τα μάτια μου εκεί που χανόταν τα χτυπημένα ,από το παγετό, αμπέλια. Αυτό έχει μείνει πολύ ζωντανό. Ο ομιχλώδης ορίζοντας σαν πέπλο μού έκρυβε την αποκάλυψη που ανέμενα. Και τρυπούσε προφανώς τα κόκαλα. Αλλά όχι τα δικά μου! Δεν είχα κόκαλα, μόνο μια βαριά ανάσα, της προσμονής, της ανυπόμονης παιδικής ψυχής μου.
Στα παιδικά μου μάτια ένα πράγμα έμεινε ζωντανό. Όταν τον είδα να ανεβαίνει την ανηφόρα, στο δεξί του χέρι είχε το τιμόνι. Ο πατέρας μου το ‘πε και το έκανε! Θα μου χάριζε το πρώτο ποδήλατο! Μου φάνηκε τεράστιο. Και ήταν! Δεν μπορούσα να φτάσω τα πετάλια , ήταν ένα «Βέλαμος», μπλε, με σημαιάκια ερυθρόλευκα- τότε ήμουν λάθος ομάδα.
Το θυμάμαι. Δύσκολα ανάσαινα. Έκαιγαν τα μάγουλά μου, νομίζω ότι είχα γίνει κατακόκκινος, σαν τα σημαιάκια του «Βέλαμος». Πρέπει να ήταν και υγρά τα μάτια μου, γελούσαν και οι λοβοί των αυτιών μου. Νομίζω ότι και ο κυρ Αντώνης χαιρόταν με την χαρά μου, σαν να τον είδα να δακρύζει- δεν τον είχα ξαναδεί τόσο συγκινημένο. Είχα το πρώτο μου ποδήλατο, δεν υπήρχε κάτι άλλο να θελήσω στον κόσμο.
Δεν θυμάμαι πότε κατέβηκα από το ποδήλατό μου. Έκανα άπειρες φορές το πάνω κάτω στο μικρό μας χωριό- στο μεγάλο μου κόσμο. Ένιωθα τα ζηλιάρικα μάτια των άλλων παιδιών πάνω μου. Μόνο όταν χτύπησα και με σήκωσαν από το δρόμο μέσα στα αίματα. Δεν θυμάμαι πόνο. Δεν γκρίνιαξα. Μόνο χαρά είχα. Αυτό ήταν ήταν η ευτυχία λοιπόν. Ήταν τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής μου. Γιατί ήμουν παιδί. Γιατί τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά!
