Της Σώτιας Πεντεδήμου
Παρακολουθώ από χθες το νέο "εθνικό διχασμό" με αφορμή το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ την βραδιά των Όσκαρ. Το χαστούκι που εικάζουμε ότι ήταν αληθινό γιατί το μισό Twitter ήδη αποφάσισε ότι ήταν φτιαχτό. Αν ήταν, δεν υπάρχει λόγος να ξαναδούμε Όσκαρ, όσοι από εμάς περάσαμε τη νιότη μας (και) στα σινεμά και ξενυχτούσαμε βλέποντας live την τελετή απονομής.
Αν όμως ήταν αληθινό, ήταν ένα χαστούκι ηχηρό, από αυτά που σου μένουν οι δαχτυλιές στο μάγουλο μετά. Που σου φεύγει και κανένα δόντι. Που και να του έφυγε του Chris Rock δεν γινόταν να το δείξει γιατί ήταν live από το Kodak Theatre.
Και ξαφνικά κληθήκαμε, αφού διαλύθηκε βίαια η χρυσόσκονη, να απαντήσουμε στο μέγα ερώτημα. Με τον Γουίλ ή όχι; Και επειδή μας αρέσουν τα διλήμματα του καναπέ, πήραμε το κινητό ανά χείρας για να γίνουμε μέρος ενός γκρουπούσκουλου.
Πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια ενώ αρκούσε ένα "όχι με τον Γουίλ" στο μέσα μας. Αυτό που (και) σε αυτή τη χώρα νιώθουμε την ανάγκη ο,τιδήποτε πιστεύουμε/νιώθουμε να το δηλώνουμε στα social και μετά να τσακωνόμαστε χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης.
Και γιατί στο μέσα μας; Μα γιατί εκεί πρέπει πρωτίστως να καταδικάσουμε τη βία. Δεν υπάρχουν αλλά ούτε αστερίσκοι. Δεν υπάρχει δικαιολογία τύπου, όπως είπε ο Γουίλ, "η αγάπη σε κάνει να κάνεις τρελά πράγματα". Και εμείς αγαπήσαμε αλλά δεν ρίξαμε χαστούκια και ευτυχώς τουλάχιστον έως τώρα δεν έχουμε φάει κιόλας.
Άλλοι και άλλες πάλι δεν έχουν σταθεί τόσο τυχεροί. Και την επόμενη φορά που θα ακούσουμε συγγνώμη από κάποιον που έχει χρησιμοποιήσει βία ας ξανασκεφτούμε τα περί υπεράσπισης της τιμής, της αξιοπρέπειας και... της αγάπης. Στο όνομα αυτής της τιμής και "αγάπης" γίνονται καθημερινά ειδεχθή εγκλήματα.
Η αγάπη δεν μπορεί να συνυπάρξει με οποιαδήποτε μορφή βίας. Τέλεια και παύλα.
Υ. Γ. Και για να σας προλάβω, φυσικά στον Chris Rock ταιριάζει γάντι το απλό και διαχρονικό "καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς".
