της Μαρίας Λιονάκη
Όπως συστήνονται οι άνθρωποι με όνομα και πατρώνυμο έτσι συστήνονται και οι μήνες… Δεκέμβριος του Χειμώνα λοιπόν ο ηλικιωμένος μήνας, με τα άσπρα μαλλιά και την άσπρη γενειάδα που σαν Άγιος Βασίλης έχει με βαριά κάπα τυλιχτεί, κασκώλ, σκούφο και γάντια φορεί. Ετοιμάζεται να αναχωρήσει, γι’ αυτό και έχει έτσι ετοιμαστεί. Στο μητρώο του κόσμου έχει μαζί με άλλους συγγενείς δηλωθεί.
Βοριάς, ο κυρ βοριάς των παραμυθιών που άκουγες τις κρύες νύχτες του χειμώνα μπροστά από το τζάκι, που ψήνονταν τα κάστανα, από γιαγιά που έπλεκε, γιαγιά σοφή… Βρυχάται, βγάζει απειλητικούς ήχους. Μοιάζει με πεινασμένο λιοντάρι που τριγυρίζει στα βουνά αγριεμένο, περνά λαγκάδια και φαράγγια και δε σταματά, καθώς η πρωτόγονη πεθυμιά της πείνας το κινεί... Σφυρίζει σα στοιχειό ένα υπερκόσμιο σφύριγμα, μια δική του βουή, συνθέτει τη δική του επιβλητική μελωδία, το δικό του μεγαλόπρεπο κονσέρτο στη Λυρική σκηνή του κόσμου σοβαρός εκτελεί …
Βοριάς φοβερίζει, πλανιέται στον κόσμο αυτό σαν απειλή… Σαν την τρομοκρατία που σαρώνει ζωές, ανυποψίαστους ανθρώπους, βοριάς ανελέητος αυτής της γης. Σαν τη φτώχεια που όλο γίνονται προσπάθειες να αντιμετωπιστεί κι όλο αυτή τόσους ανθρώπους στην ανάγκη οδηγεί, ταλαιπωρεί. Σαν την αρρώστια που δεν έχει συναισθήματα, που είναι απρόσμενη, αδίστακτη, επίμονη, σκληρή και συχνά να την κάνει ζάφτι ο άνθρωπος, ο γιατρός δεν μπορεί. Σαν τη μοναξιά ηλικιωμένων, ξεχασμένων ανθρώπων, σαν το κλάμα παιδιού που μητρική αγκαλιά δεν το παρηγορεί…
Ουρανός σκεφτικός, σεκλετισμένος. Μπογιατισμένος από παιδικό χεράκι σε γκρι, μολυβί. Ουρανός φρεσκοβαμμένος από αδέξιο όμως μπογιατζή. Δεν είναι νοικοκυρεμένος, δεν έχει ομοιομορφία, έχει βιαστικές, ακανόνιστες μεγάλες πινελιές, τσαπατσουλιές. Κατοικείται από σύννεφα που νίκησαν τον ήλιο σε τυχερό παιχνίδι και γεμάτα εγωισμό επιδεικνύονται. Από σύννεφα που φτιάχνουν τις δικές τους γειτονιές, γωνιές, καμπύλες, σκιές, τα δικά τους περιγράμματα που δεν έχουν πάντα όρια σαφή. Μοιάζει ανάγλυφος, με σκαλίσματα, πιο έντονα λουστραρισμένα εδώ και κει , καθώς μια δική του τεχνοτροπία ακολουθεί. Βαρύς, τόσο που ο Άτλαντας δεν μπορεί άλλο να τον σηκώνει στους ώμους, θέλει να τον ξεφορτωθεί. Ρούχο σκουρόχρωμο, από βελούδο πάνω από τη γη. Συχνά με τη βροχή συγκατοικεί, του Δεκεμβρίου κι αυτή συγγενή.
Βροχή δυνατή, μη συγκαταβατική τώρα, σαν καταιγίδα, παγωμένη σα χιόνι, βροχή σφοδρή, ορμητική. Λασπωμένα δάκρυα, υγρή λύπη, παραπονεμένου κόσμου. Ο ουρανός κλαίει για λογαριασμό των ανθρώπων. Οι άνθρωποι δεν κλαίνε πια. Μια περήφανη αξιοπρεπής συννεφιά η λύπη του κόσμου. Καρτερική, μαθημένη να σιωπά, να κλείνεται. Οι άνθρωποι μοιράζονται τη χαρά, όχι τη λύπη, τα παράπονά τους. Αυτά τα κρατούν για τον εαυτό τους. Μα ο ουρανός επαγρυπνεί, εφημερεύει. Αφουγκράζεται αναστεναγμούς, χτύπους καρδιάς, βλέπει τα συννεφιασμένα βλέμματα των ανθρώπων, ακούει τα παράπονα που δε λέγονται. Και κλαίει για λογαριασμό των ανθρώπων. Η λύπη των ανθρώπων γίνεται βροχή. Βροχή που λυτρώνει, εξαγνίζει, καθαρίζει τις ψυχές των ανθρώπων, τις αλαφρώνει.
Γιορτινή ατμόσφαιρα παντού, καθώς το λαδάκι κι αυτού του χρόνου έχει σωθεί. Στην τηλεόραση, στα βιβλία, στις βιτρίνες, στου δρόμους, στα σπίτια, σε όλους τους χώρους, στην πόλη μας , που από τα κάλαντα των μικρών παιδιών σήμερα τρυφερά και όμορφα ηχεί… Με δέντρα και καράβια στολισμένα, φωτάκια, κρεμασμένους από τα μπαλκόνια Άι Βασίληδες, καμπανούλες, με φώτα γιρλάντες να αγκαλιάζουν σα γκέτες κορμούς δέντρων, με μαγεία, χρυσόσκονη, γούρια για να πάει καλά η νέα χρονιά, η νέα εποχή, με όμορφα περιτυλίγματα δώρων, ζωή αστραφτερή… Κι ας είναι δύσκολες οι συνθήκες, ο κόσμος, πολλών ανθρώπων η ζωή.
Γιορτινή ατμόσφαιρα θα ευχηθώ στη δική μας ψυχή, σε κάθε ψυχή, λίγο πριν το μεγάλο γεγονός της Χριστιανοσύνης, η γέννηση του Χριστού μας, για άλλη μια φορά γιορταστεί… Με στολίδια τη χαρά, την ελπίδα, την αγάπη, τη διάθεση για συνεργασία, προσφορά και αλληλοβοήθεια, τη διάθεση για ζωή, κάθε του χρόνου στιγμή! Με υγεία ως ανεκτίμητο αγαθό, με αγκαλιές, ζεστά βλέμματα, εγκάρδιες ευχές, της αγάπης το φιλί. Όλα αυτά που έχουν τη δύναμη να φέρουν άνοιξη μέσα στο χειμώνα, να παραμερίσουν τα σύννεφα, το κρύο του καιρού, της εποχής, της ψυχής. Όλα αυτά που ανατρέπουν τις κακοκαιρίες, που καρτερούν τον ήλιο που… έτσι κι αλλιώς θα ξαναφανεί!
Καλές γιορτές, Χρόνια πολλά!
