Διαβάζουμε δημοσιεύματα που επικροτούν τη στάση του Υπουργού Παιδείας να «αποσύρει» τα Λατινικά από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Να υποθέσουμε ότι πρόκειται για νεόκοπους τεχνοκράτες που δε διδάχτηκαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και δε γνωρίζουν την διαχρονική αξία των αρχαίων γλωσσών του πολιτισμού μας;
Το βασικό επιχείρημα των «κοινωνιολόγων» είναι ότι η κοινωνιολογία είναι «επιστήμη προοδευτική» με άμεση «κοινωνική και χρηστική πραγματικότητα» και ότι τα Λατινικά απευθύνονται στην « ηθική και αγωγή του πολίτη».
Μάλιστα διατυπώνεται η άποψη ότι «η Κοινωνιολογία παίζει κρίσιμο ρόλο από ότι τα Λατινικά στη διαμόρφωση του επιστημονικού πνεύματος των μαθητών»
Είναι , ωστόσο, θετικό το γεγονός ότι η Διανόηση και οι επιστημονικοί φορείς αντέδρασαν. Θεωρούν απαράδεκτη την κατάργηση της διδασκαλίας του μαθήματος των Λατινικών, μέτρο που αποκόπτει το ελληνικό σχολείο από τις ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού και που επιχειρείται στο όνομα μιας καινοφανούς ,έξω από κάθε επιστημονική τεκμηρίωση, άποψης ότι στο μάθημα αυτό αρίστευαν σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι(!).
Είναι σαφές ότι η εκπαιδευτική (:αριστερή) πολιτική του Υπουργείου βάλλει κατά πάντων . Σε κάθε μορφή του πολιτισμού μας που βλέπει «ιδεολογική» φόρτιση σε μία προσπάθεια αποδόμησης του ιδεολογικού πυρήνα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος; Η σκόπιμη ιδεολογική κατακερμάτιση των μαθημάτων με «επιχείρημα το ατελέσφορο διδακτικό αποτέλεσμα και τη χρησιμότητα άλλων μαθημάτων , όπως η κοινωνιολογία» δεν πείθουν το σύνολο όσων ακόμη – και δεν είναι λίγοι- πιστεύουν ότι η βάση της παιδείας μας είναι τα κλασσικά γράμματα. Ι
Ειδικότερα, το Υπουργείο επικεντρώνεται στη «μεταρρύθμιση» του μαθήματος της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας, η οποία συνίσταται στην κατάργηση της μετάφρασης του διδαγμένου κειμένου και στην υπομοριοδότηση (με 10 μόλις μόρια αντί των 20 που ισχύουν) του αδίδακτου από το οποίο ο υποψήφιος θα καλείται πλέον να μεταφράσει τέσσερις (4) έως έξι (6) μόνον σειρές (!).
Η ενοχοποίηση της μετάφρασης του αρχαιοελληνικού κειμένου, με το έωλο επιχείρημα ότι οι μαθητές την αποστηθίζουν μηχανικά, στρέφεται εναντίον μιας κορυφαίας πνευματικής άσκησης, η οποία οξύνει την κρίση των μαθητών και αναδεικνύει τις ικανότητές τους τόσο στον αρχαιοελληνικό όσο και στον νεοελληνικό λόγο.
Ενδεχόμενη υιοθέτηση των μέτρων αυτών θα αποκόψει την ελληνική εκπαίδευση από ιστορικούς δεσμούς με τον ανεκτίμητο γλωσσικό πλούτο των κλασικών γραμμάτων, γεγονός που θα έχει συνέπειες για το μέλλον και της Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας.
‘Ισως οι « ινστρούκτορες» των νέων μαθημάτων εθελημένα ή αθέλητα αγνοούν τις αξίες της ανθρωπιστικής παιδείας για τις οποίες είναι αυτονόητο ότι τα παγκόσμια εκπαιδευτικά συστήματα έχουν συμπεριλάβει τις κλασσικές γλώσσες σε μία προσπάθεια να τα καταστήσουν σύγχρονα και αποτελεσματικά.
