Του Βασίλη Σπυριδάκη
Τις περισσότερες φορές, όταν παρακολουθώ κάποια ενημερωτική εκπομπή, παρατηρώ τις αντιδράσεις και τα σχόλια ορισμένων ανθρώπων σχετικά με την ύπαρξη ή μη πολιτικής στάσης των νέων. Συνήθως, θεωρούν πως την συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα την διακατέχει μια <<απολιτικοποίηση>> και μια απάθεια για τα πολιτικά τεκταινόμενα. Προσωπικά, θεωρώ πως ναι μεν οι συνομήλικοι μου δεν δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτά και τους δικαιολογώ εν μέρει γιατί μπορεί να καταντά κουραστικό και βαρετό να παρακολουθείς τα γεγονότα συνέχεια. Ωστόσο, διακρίνω μια <<αντίδραση>> όταν υπάρχει κάποιο γεγονός που μας θίγει, ωθώντας μας να υιοθετήσουμε μια άποψη και να εκφέρουμε την στάση μας, η οποία μπορεί να μας φέρει κιόλας σε ρήξη με την οικογένεια μας
Πολλοί θα αναρωτηθείτε γιατί υιοθετώ αυτήν την αντίληψη. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας εξηγήσω ώστε να αποφευχθεί η όποια παρεξήγηση. Αρχικά, πρέπει να δούμε τα πράγματα από μια σκοπιά. Είναι γνωστό το γεγονός πως πολλοί από εμάς παραμένουμε αμέτοχοι σε ό,τι συμβαίνει και μας διακρίνει μια πολιτική απάθεια, είτε επειδή δεν έχουμε τον χρόνο να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας σε αυτά, είτε επειδή προτιμούμε να παρακολουθήσουμε κάποιο από τα ριάλιτι που προβάλλει η ελληνική τηλεόραση. Δύσκολα μπορώ να πιστέψω κάποιον που να δείχνει ενδιαφέρον για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας ή για την αμυντική της θωράκιση με την απόκτηση των γαλλικών Rafale. Αλλά τι συμβαίνει όμως όταν ένα πολιτικό ή κοινωνικό γεγονός μπορεί να επηρεάσει την ζωή των νέων και να τους ωθήσει να αντλήσουν ενημέρωση από αυτό; Για παράδειγμα, οι μεταρρυθμίσεις που γίνονται στην Παιδεία ή τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων, ώθησαν πολλά παιδιά της ηλικίας μας να αφήσουν στην άκρη το κινητό τους και να πάρουν θέση
Οι ειρηνικές συγκεντρώσεις, οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι συζητήσεις με τον οικογενειακό μας περίγυρο, δείχνουν με ξεκάθαρο τρόπο το πως αρχίζουμε σιγά-σιγά να γινόμαστε ολοένα και πιο πολιτικά ενεργοί. Αρχίζουμε να αγωνιζόμαστε και να πιέζουμε για μια αλλαγή στο κατεστημένο. Συζητάμε και ανταλλάσουμε τις απόψεις μας με τους γονείς μας. Ωστόσο παρατηρούνται κάποια προβλήματα σ’ αυτή την κατάσταση. Υπάρχει αυτή η <<σύγχυση>> που κυριαρχεί μέσα μας και κάποιες φορές δεν αναζητάμε σωστά την πληροφορία, με αποτέλεσμα να αποπροσανατολιζόμαστε. Επιπρόσθετα, υπάρχει η περίπτωση να εμπεριέχεται στα λόγια μας κάποια κομματική σκοπιμότητα και να γινόμαστε έρμαιο της φιλοδοξίας ορισμένων οργανώσεων ή κομμάτων, κάτι που μπορεί να προκαλέσει μια πολιτική διαμάχη μέσα στο σπίτι και πρέπει να το αποφύγουμε.
Κλείνοντας, θα επιμείνω στην αρχική μου στάση αλλά θα τονίσω το εξής: Είναι χρέος μας να συμμετάσχουμε με ενεργό τρόπο στα όσα επηρεάζουν τις ζωές μας. Μία τέτοια συμπεριφορά θα μας δώσει το προνόμιο να γίνουμε ιδανικοί πολίτες και να μας δημιουργείται ο ανάλογος προβληματισμός και η ανάλογη ευαισθητοποίηση.
