του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Για να μπω στο κλίμα των ημερών έπρεπε να διαλέξω. Ή ένα από τα αγαπημένα ποτά του Ανδρέα Παπανδρέου- ένα μαλτ ουίσκυ με ένα πάγο- ή να βάλω να ακούσω Ρίτα Σακελαρίου. Η ώρα ήταν ακατάλληλη και για τα δύο. Γι αυτό προτίμησα να βρω μια παλιά ομιλία του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, την περίοδο του 1981, από εκείνες τις ξεσηκωτικές, από εκείνες που κι ένα μικρό παιδί όπως εγώ τότε, καταλάβαινε ότι έλεγε υπερβολές, πολλά «θα» και φώναζε απλώς συνθήματα! Ένας λαϊκιστής πολιτικός, που δεν ωρρωδούσε προ ουδενός, δεν φοβόταν να την πει μεγάλη, να κάνει τον άλλο να πιστέψει ότι αυτό που βλέπει δεν είναι μαύρο, τα μάτια του έχει κλειστά. Που όμως υπήρξε ένας πραγματικός ηγέτης, που δημιούργησε από το πουθενά ένα κόμμα, το είπε βερμπαλιστικά κίνημα , αλλά το μετέτρεψε σε μεγάλη παράταξη συνεχίζοντας την παράδοση που ήθελε ένα κεντρώο πόλο να αντιπαρατίθεται στην συντηρητική πτέρυγα του πολιτικού κόσμου. Υπήρξε η συνέχεια του βενιζελισμού και της Ένωσης Κέντρου και μόνο πια τα τελευταία χρόνια για όλο αυτό τον κόσμο δεν αποτελεί την πολιτική του στέγη.
Σαράντα χρόνια μετά την μεγάλη νίκη του 1981, και σχεδόν 50 μετά την ίδρυση του το ΠΑΣΟΚ- ή ΚΙΝΑΛ όπως ευφάνταστα το ονόμασαν στα χρόνια της κρίσης (κάτι σαν αυτούς που αλλάζουν ΑΦΜ όταν είναι χρεωμένοι στην Εφορία) ξαναβρίσκεται στην επικαιρότητα με τρόπο εντυπωσιακό, καταλυτικό για τις πολιτικές συζητήσεις. Κυριαρχεί στις κουβέντες και τις αναλύσεις. Για τις…εξελίξεις δεν είναι σίγουρο, θα δείξει πολύ σύντομα!
Η ξαφνική αποχώρηση της προέδρου του κόμματος , οι επίδοξοι διάδοχοι και η εμπλοκή του πρώην πρωθυπουργού στις εσωκομματικές διαδικασίες εκτόξευσαν το πολιτικό θερμόμετρο. Χτύπησε κόκκινο λόγω πράσινου. Σχεδόν μία εβδομάδα τώρα το ζήτημα της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ κυριαρχεί όχι μόνο στα μίντια και τα κοινωνικά δίκτυα, αλλά- παραδόξως- και στις παρέες που για να κάνεις πια πολιτική συζήτηση ήταν αδύνατον! Εκτός κι αν παρενέβαιναν ο κ.Γρηγόρης Πετράκος ή ο Κων.Αργυρός.
Θα έλεγα δε με μία δόση (παπανδρεϊκής) υπερβολής ότι εάν κάποιος ερχόταν στην Ελλάδα τώρα και δεν γνώριζε πρόσωπα και πράγματα θα νόμιζε ότι το κόμμα για το οποίο συζητάμε ή κυβερνάει ή ετοιμάζεται να πάριε την εξουσία! Κι όμως το ΚΙΝΑΛ βολοδέρνει τελευταία μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, είναι ένας πολιτικός οργανισμός που τα ποσοστά του είναι μονοψήφια σταθερά!
Γιατί λοιπόν τέτοιο ενδιαφέρον, τέτοια πολιτική πρεμούρα για ένα κόμμα του 6%; Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο και σύνθετη. Όπως είναι η ελληνική κοινωνία! Το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά υπήρξε ο γεννήτορας των σύγχρονων αντιλήψεων για την πολιτική στην χώρα, έχει εμποτίσει όλο το πολιτικό σκηνικό- δείτε τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ- όλο το σύστημα , έχει «δανείσει» στελέχη που παίζουν σημαίνοντα ρόλο στην σημερινή κυβέρνηση, αλλά και στην αντιπολίτευση. Είναι πασπαρτού, είναι ο κεντρώος χώρος που με ευκολία κινείται δεξιά και αριστερά χωρίς να αισθάνεται κόμπλεξ και δεν κάνει αποκλεισμούς. Δεν επηρεάζεται από τα άκρα, απεχθάνεται τους φανατισμούς και τις ταμπέλες. Ο πατριωτισμός έχει ονοματεπώνυμα ιστορικά, έχει αποδείξει ότι είναι η παράταξη που βάζει πάνω από όλα τον τόπο και το καλώς εννοούμενο γενικό συμφέρον. Έχει κάνει λάθη; Ασφαλώς και πολλά! Έστριψε πολλές φορές λάθος; Ναι! Δεν μπόρεσε πολλές φορές να ενσαρκώσει τα όνειρα και τα οράματα όσων την πίστεψαν. Διαψεύστηκαν οι ελπίδες του λαού; Κι αυτό συνέβη! Παρόλα αυτά ο κεντρώος χώρος παραμένει η μόνη βάση πάνω στην οποία μπορεί να ξεκινήσει και να στηριχθεί μια δημοκρατική μεταρρύθμιση και να στεγάσει τους εκατοντάδες των πολιτών που δεν μπορεί να εκφραστεί από το σημερινό δίπολο.
ΥΓ: Τώρα όσον αφορά την εμπλοκή του πρώην πρωθυπουργού που στα 70 του αποφάσισε να είναι ξανά υποψήφιος πρόεδρος δεν έχω παρά να θυμίσω παραφρασμένη μια φράση Βρετανού πολιτικού ότι «Στη δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα να εκπροσωπούνται…Ακόμη και ο Γιώργος Παπανδρέου».
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
