Του Γεωργίου Χ. Κουμάκη
Στην παρούσα εισήγηση καταβάλλεται η προσπάθεια να διερευνηθούν οι προϋποθέσεις και ο τρόπος διδασκαλίας των Θρησκευτικών στη Μέση Εκπαίδευση. Το ζήτημα αυτό έχει προκαλέσει τριβές και αντεγκλήσεις στο παρελθόν και εξακολουθεί να ταλανίζει μέχρι σήμερα τη χώρα μας με τις διαμάχες που παρατηρούνται ανάμεσα στην Πολιτεία και την Εκκλησία. Η ένταση της αντιπαλότητας συναρτάται με τον βαθμό απόστασης της εκάστοτε Κυβέρνησης από ένα δεξιό ή αριστερό προσανατολισμό. Ενώ όμως η στάση της Εκκλησίας στο θέμα αυτό είναι ενιαία και αταλάντευτη, του κράτους δεν είναι σταθερή αλλά ποικίλλει ανάλογα με το πόσο δεξιά ή αριστερά είναι η εκάστοτε Κυβέρνηση. Οι αντίθετες αυτές τάσεις έχουν τις ρίζες τους στο κομμουνιστικό καθεστώς της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και κυρίως στη θεωρία του Μαρξ, που είπε ότι η θρησκεία είναι όπιο των λαών.
Μια ορθότερη τοποθέτηση μάλλον θα ήταν η μέση κατάσταση, ώστε να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να διδάσκεται κανονικά το μάθημα της Ορθοδοξίας όπως περίπου γινόταν μέχρι σήμερα με τα δόγματα και τις αρχές και το τυπικό της ορθοδόξου πίστεως.
Θα αναφέρονται επίσης τόσο η συμβολή της εκκλησίας στους παντοίους αγώνες που έδωσε το ελληνικό έθνος όπως είναι η απελευθέρωση όσο και η αναμφισβήτητη κοινωνική προσφορά του κλήρου σε χαλεπούς καιρούς για την Πατρίδα μας, όπως συνέβη με τους κινδύνους κατά την επάρατη Γερμανική κατοχή.
Παράλληλα όμως στο τέλος του βιβλίου πρέπει να προστεθεί ένα κεφάλαιο, στο οποίο θα παρατίθεται μια σύντομη ιστορία των θρησκειών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και θα τονίζεται ότι ο θεός που πιστεύομε σαν Χριστιανοί είναι ο αληθινός και μοναδικός, η θρησκεία μας όμως είναι μία ανάμεσα σε πολλές, στις οποίες επίσης πιστεύεται η μοναδικότητα και η πραγματικότητα του θεού αλλά κατ’ άλλον τρόπο.
Παρόλο που πιστεύομε στην ανωτερότητα της θρησκείας μας λόγω των αδιαμφισβήτητα αξιοθαύμαστων αξιών που περιέχονται σ’ αυτήν, αφού είναι όμοιες με εκείνες του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και κυρίως του Πλάτωνα, δεν επιτρέπεται να σατιρίζομε ή να τις υποτιμούμε( τουλάχιστο φανερά) τις άλλες υπαρκτές θρησκείες, διότι η πίστη προς τον θεό είναι απολύτως προσωπική υπόθεση και συνεπώς προσβάλλεται η προσωπικότητα των πιστών της. Η σάτιρα για ένα θεό, ως ειρωνική κριτική, δεν εμπίπτει στην ελευθερία της έκφρασης, διότι είναι βλασφημία των θείων, η οποία αντανακλά άμεσα στους πιστούς της.
Αντίθετα οφείλομε να επιδεικνύομε τον οφειλόμενο σεβασμό στην ιδιαιτερότητα και διαφορετικότητα των άλλων ατόμων ή λαών , επειδή είναι ανθρώπινο δικαίωμα να πιστεύει ο καθένας στο θεό της αρεσκείας του ή να είναι εντελώς άθεος . Αυτό που προέχει σε κάθε περίπτωση είναι το ανθρώπινο αγαθό, πράγμα που συνεπάγεται ότι ο προσηλυτισμός σε μια θρησκεία πρέπει να γίνεται ελεύθερα και χωρίς βία, καταναγκασμό ή ιδιοτέλεια.
