Της Ειρήνης Καραμπίνη
Πρωινό καφεδάκι στη γαλήνη του σπιτιού, δεύτερη μέρα που δεν αντηχούν νυσταγμένες διαδικτυακές φωνούλες από τα δωμάτια των παιδιών, το λες και επιστροφή στην κανονικότητα!
Καφές και καφενείο πάνε μαζί και στο καφενείο θυμάμαι απ τις ιστορίες του πατέρα πάντα φιγουράρουν τα νέα της ημέρας και ξεδιπλώνονται προσωπικότητες, ιδεολογίες και ιδεοληψίες…
Απ' την παραμονή της επιστροφής των μαθητών στη δια ζώσης εκπαίδευση διαβάζω στο διαδίκτυο «τέρατα» και κάπως μου
δημιουργείται η ανάγκη να μην αφήσω ορισμένα ασχολίαστα…
Από που ν' αρχίσω;;; Από αυτούς που πειραματίζονται καταστρέφοντας τα self tests που δίνουν δωρεάν στα παιδιά για να πάνε με ασφάλεια στο σχολείο; Για να αποδείξουν ότι και αυτό είναι μέρος μιας παγκόσμιας συνομωσίας και όλοι εμείς είμαστε τα μεγάλα κορόιδα;
Ότι μετέπειτα -γιατί είναι αναγκασμένοι- δηλώνουν ψευδή αποτελέσματα;
Ότι έχουμε γυρίσει στην εποχή της χούντας ή που η δήλωση που καλούνται να δείξουν τα παιδιά για την αρνητικότητα του τεστ παρομοιάζεται με το αστέρι στο μπράτσο των Εβραίων;
Ναι, στον πόλεμο κατά της βλακείας ηττηθήκαμε στο μεγαλύτερο ποσοστό. Αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο, η φρικτή αυτή πανδημία κατάφερε να επαληθεύσει άλλη μια φορά την ιστορία. Αντί να βγούμε ζωντανοί, ενωμένοι και αλληλέγγυοι απ τον ζόφο καταφέρνουμε να μοιραστούμε, να διχαστούμε και να έχουμε παντιέρα τον παραλογισμό.
Η πρόληψη αποδεδειγμένα σώζει ζωές, χωρίς τα εμβόλια, η περασιά μας στον κόσμο, θα διαρκούσε πολύ λιγότερο, πολλά παιδιά δεν θα γεννιόντουσαν καν ή δεν θα μεγάλωναν φυσιολογικά χωρίς τη βοήθεια της επιστήμης και πόσα άλλα θετικά μπορεί να σκεφτεί ένας κοινός νους;
Ας δείξουμε εμπιστοσύνη, σε πολλές περιπτώσεις της οφείλουμε την συνέχειά τη δική μας και των αγαπημένων μας ανθρώπων, απλή μα ισχυρή απόδειξη.
