Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Είναι σαν τον βλέπω. Κάνω εικόνα τον Ερντογάν να λέει στην Μέρκελ: «Αυτούς δεν θα τους καλέσεις στο Βερολίνο. Την τελευταία φορά που ήρθαν σε πάρτι μαζί μας ήταν σχεδόν χωρίς βρακί, ρακένδυτοι, άπλυτοι και χαμένοι. Παρόλα αυτά μας πήραν και τα λάφυρα και τα ασημικά»
Δεν μπορούν να ξεχάσουν οι γείτονες τη Λωζάνη. Μας είχαν ρίξει το ‘22 στη θάλασσα, δεν είχαμε κράτος, δεν είχαμε ηγεσία, στείλαμε τον Βενιζέλο πληρεξούσιο ο οποίος κατάφερε κρατώντας στο χέρι κάτι 7άρια να κερδίσει το φλος! Ενώ ήμασταν οι χαμένοι της υπόθεσης, αυτή η συνθήκη έσωσε την Ελλάδα, στοιχειώνει ακόμη την Τουρκία!
Οι απειλές του Ερντογάν έπιασαν τόπο στη διάσκεψη για τη Λιβύη, όπως κάθε φορά που η Τουρκία εκβιάζει . Οι Ευρωπαίοι και όχι μόνο έχουν μια τάση να τα κάνουν πάνω τους- παίζει το χαρτί της μεγάλης χώρας, μπλοφάρει ακόμη και με τους πρόσφυγες. Είναι περιφερειακή δύναμη -δεν λέω- αλλά έχουν και το στιλάκι αυτό που πάντα τους βγάζει στον αφρό. Είναι η σταθερή τους διπλωματία; Είναι η μπαμπεσιά και η πονηράδα; Κάτι από όλα αυτά και πετυχαίνουν να έχουν λόγο , να κάθονται στο τραπέζι των νικητών - ακόμη και το 1945 που ήταν «ουδέτεροι» άρα έπαιξαν το παιγνίδι του Χίτλερ κήρυξαν τον πόλεμο στο Γ΄Ράιχ όταν οι σύμμαχοι έμπαιναν στο Βερολίνο! Τέτοια μύτη δηλαδή…
Δεν εκπλήσσει κανέναν, προφανώς, η διπλωματική επιτυχία της γείτονος, όπως δεν είναι περίεργο το ότι εμείς εγκλωβιστήκαμε σε μια εσωστρεφή διάθεση ηττοπάθειας επειδή δεν μας κάλεσαν! Κι όμως ξέραμε από την αρχή πως όλα αυτά , η διάσκεψη ειρήνης, οι διαβουλεύσεις και τα παζάρια με τον δήθεν φιλειρηνιστή Τούρκο είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Εν προκειμένω ισχύει αυτό που έλεγε ο Στάλιν: «Αν ένας υπουργός εξωτερικών αρχίζει να υπερασπίζεται μέχρι θανάτου μια «συμφωνία ειρήνης, πρέπει να είστε βέβαιοι ότι η κυβέρνησή του έχει ήδη παραγγείλει νέα θωρηκτά και αεροπλάνα». Πετρέλαια και όπλα τους ενδιαφέρουν. Για την ειρήνη δεκάρα δεν δίνουν . Κι εμείς το γνωρίζουμε καλά. Το έχουμε ζήσει στο πετσί μας χρόνια, αιώνες ολόκληρους. Η μοίρα μας το έχει να τους έχουμε γείτονες.Ανοίγεις το παράθυρο και τους βλέπεις κάθε μέρα. «Εγραντίσαμε» για να το πω στην ...διπλωματική κρητική διάλεκτο!
Θα μου πεις και τι να κάναμε; Να πηγαίναμε ακάλεστοι; Να μην δίναμε σημασία; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Στη συγκεκριμένη…συνάντηση ναι, πολυδώσαμε σημασία. Έπρεπε εμείς να πάρουμε πρωτοβουλίες όπως το…μισοκάναμε με τον Χαφτάρ. Έπρεπε να βρούμε τρόπο να καλέσουμε και τον άλλο, να φέρουμε όλες τις φυλές της Λιβύης στο ίδιο τραπέζι- κάτι παραπάνω ήξερε ο Ανδρέας που κουβάλησε στην Ελούντα τους γίγαντες Μιτεράν και Καντάφι μπροστά στους οποίους οι Χαφτάρ- Σάρατζ μοιάζουν με ηγέτες που εξαντλούν την κριτική του στο ότι «μπλέξαμε τώρα με τον Χαφτάρ που δεν ήταν με μας» και άλλα ανόητα αγνοώντας τα αυτονότητα. Πως «τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς. Έχουν μόνο σταθερά συμφέροντα» .
* Η Γερμανία είναι μια χώρα που δεν θα ήθελα να είχα γείτονα, είχε πει ο...Γερμανός Καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ. Κάτι τέτοιο θα σκέφτεται και για την Τουρκία ο Ερντογάν.
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
