Της Σώτιας Πεντεδήμου
Εγώ τώρα με ποιους είμαι; Με τους πορτοκαλί, τους κίτρινους (υπάρχουν ακόμα αυτοί, αλήθεια;), τους κόκκινους ή τους βαθυκόκκινους;
Ποιος δε θυμάται τις φοβερές περιγραφές της Δέσποινας Μοιραράκη για τα μπουχάρα που είχε η ίδια ανακαλύψει στα βάθη της ανατολής; Με τη Δέσποινα απέκτησε ο μέσος Έλληνας τη μπουχάρα του και - κυρίως – από τη Δέσποινα μάθαμε χρώματα που έως τότε μας ήταν άγνωστα. Μπορντοροδοκόκκινο, κεραμιδοπορτοκαλί, ροδοφουξιοκόκκινο, γκριζοαρζάν και άλλα που ξεπερνούν την παραδοσιακή παλέτα χρωμάτων που ξέρουμε όλοι.
Ο χάρτης Υγειονομικής Ασφάλειας και Προστασίας για τη διασπορά του κορωνοϊού, αλλάζει συνεχώς χρώματα. Κάθε Παρασκευή σχεδόν, περιοχές μπαινοβγαίνουν στο κόκκινο, το κίτρινο και το πορτοκαλί. Βγαίνει ο Χαρδαλιάς, λέει τα δικά του και εμείς μένουμε με την απορία "κατάλαβες τί χρώμα είμαστε;". Και παθαίνουμε – αντανακλαστικά – αχρωματοψία. Δεν θέλω να ξέρω τί χρώμα έχω, θέλω να ξέρω αν τη Δευτέρα θα πάω την Άννα σχολείο ή αν θα βρω την πόρτα κλειστή. Αν θα ψωνίσω στη λαϊκή στις Πατέλες ή αν θα βρω το οικόπεδο άδειο. Αν θα μπορώ να πάω στο διπλανό δήμο - μην φανταστείτε και πουθενά μακριά, να μέχρι το Τσαλικάκι. Αλλά όχι! Το χρώμα πάνω απ΄όλα!
Βαρέθηκε ο κόσμος και τα χρώματα και τις μισές αποφάσεις. Και τις αποφάσεις που δεν στέκουν στη λογική. Και τα πίσω - μπρος. Και τα ακορντεόν. Κουράστηκε και βαρέθηκε. Από τα μισά ή πολλά λόγια. Μπούχτισε να ψάχνεται για το τί πρέπει να κάνει για να είναι συνεπής με τα μέτρα. Να περιμένει το ΦΕΚ για να μάθει αν και πώς θα μπορεί να μετακινηθεί από σήμερα. Και να μένει και με την απορία για το "χρώμα του".
Γι αυτό λέω. Βάλτε τη Δέσποινα μπροστά να αποκτήσει τουλάχιστον το όλο πράγμα ένα...χρωματικό ενδιαφέρον!
