Του Θοδωρή Δουλουμπέκη*
Η ανάπτυξη ενός τόπου μπορεί να είναι δίκαιη, διαπεριφερειακά και διαγενεακά αλληλέγγυα, πραγματική με όρους αγοραστικής κι εργασιακής αξιοπρέπειας μόνο όταν σ΄αυτήν μπορούν να συμμετέχουν όλες και όλοι τόσο για την επίτευξή της όσο όμως και για την απόλαυση των προϊόντων της. Μόνο όταν είναι συμπεριληπτική , όταν δεν αποκλείει, όταν αφορά τους καθημερινούς ανθρώπους κι επιχειρηματίες, όταν αφορά συνεργατικά και κοινωνικά σχήματα μπορεί να είναι μια ανάπτυξη για όλους κι όχι μόνο τις ελίτ. Τα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία η αντίληψη αυτή, αποτυπώθηκε και σε ένα από τα πιο κρίσιμα αναπτυξιακά εργαλεία της Πολιτείας. Τον Αναπτυξιακό Νόμο. Το 42% των υπαχθέντων φορέων με το Νόμο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ήταν πολύ μικρές επιχειρήσεις ενώ συνολικά πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις ήταν το 89% όσων εντάχθηκαν!
Δυστυχώς όμως η κυβέρνηση Μητσοτάκη και φίλων, πιστή στην πίστη της ότι ανάπτυξη σημαίνει ενίσχυση των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων με ιδιαίτερη έμφαση σε όσες βρίσκονται στο κομματικό οπτικό της πεδίο, αντί να προωθήσει προσαρμογές, στα νέα δεδομένα, του Αναπτυξιακού νόμου διατηρώντας τη φιλοσοφίας της διευρυμένης συμμετοχής σε αυτόν, τον καταργεί και τον μετατρέπει σε ένα ακόμη εργαλείο του σχεδίου της. Ο νέος αναπτυξιακός νόμος, που συζητήθηκε στη Διαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου και μπαίνει στη Βουλή για ψήφιση, δημιουργεί ένα απροσπέλαστο για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις πλέγμα ένταξης. Αυξάνει το ελάχιστο επιλέξιμο ύψος επένδυσης (πχ στις 250.000 από 150.000 για τις μικρές επιχειρήσεις και από 500.000 σε 1 εκατομμύριο για τις μεσαίες), ενισχύει το ρόλο της τραπεζικής επιλεξιμότητας μιας επιχείρησης την ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία των ΜμΕ δεν έχει πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό, περιορίζει τους δικαιούχους αποκλείοντας για παράδειγμα ατομικές επιχειρήσεις, ξενοδοχεία 1 και 2 αστέρων, τα μικρά μη κύρια ξενοδοχειακά καταλύματα κλπ πολλές επιχειρήσεις, βάζει στην ίδια «αρένα» κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις και συνεργατικά σχήματα της κοινωνίας των πολιτών με τις μεγάλες απρόσωπες επιχειρήσεις για να διεκδικήσουν ενίσχυση από το ίδιο προκηρυσσόμενο καθεστώς ενίσχυσης, αυξάνει θεαματικά το κόστος της διαδικασίας ένταξης - ορκωτών, εγκρίσεων δανείων πριν την αίτηση, εκθέσεων πιστοποίησης, ελέγχων πληρότητας και νομιμότητας, κλπ. και «πριμοδοτεί» τις εκ των έσω πληροφορίες που προφανώς δεν έχουν οι απομακρυσμένες από το σύστημα μικρές επιχειρήσεις.
Στόχος του νέου αναπτυξιακού είναι η ενίσχυση των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων και δι αυτών της κυβέρνησης. Τίποτα άλλο δεν περιλαμβάνεται δυστυχώς σε αυτόν. Ούτε οι στόχοι της βιώσιμης ανάπτυξης του ΟΗΕ, ούτε η εμπλοκή των περιφερειών και των τοπικών κοινωνιών καθώς όλες οι υπερεξουσίες μεταφέρονται στο Υπουργείο , ούτε καν ο δημόσιος έλεγχος καθώς ένα μεγάλο μέρος των ελέγχων ιδιωτικοποιείται.
Ο νέος αναπτυξιακός νόμος είναι ένας νόμος από και για τις ελίτ.
Είναι η συνέχεια της σειράς «Το τέλος της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας» που εκτυλίσσεται τα τελευταία δύο χρόνια , σε σενάριο Πισσαρίδη, σκηνοθεσία Άδωνι Γεωργιάδη και παραγωγή της Μητσοτάκης Α.Ε..
* Συντονιστής ΝΕ Ρεθύμνου ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ - Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ
