Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Μια απορία στριφογύριζε πάντα στο μυαλό των ανδρών: Γιατί οι γυναίκες δεν παίζουν ποδόσφαιρο και κυρίως δεν ασχολούνται με αυτό; Η σχεδόν απαξιωτική εξήγηση «σιγά μην βρεις 11 γυναίκες να φορούν τα ίδια ρούχα» δεν έπεισε ποτέ κανένα! Την πιο εύστοχη απάντηση έδωσε ο Όσκαρ Ουάιλντ: «Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι για ζωηρά κορίτσια, όχι για λεπτεπίλεπτα αγόρια»! Ακριβώς αυτό . Ξέραμε ότι αλλού ήταν το πρόβλημα. Σε πιο πρακτικά ζητήματα όπως ο φελλός στο μπουκάλι του κρασιού που παραδοσιακά, επίσης, έμοιαζε να είναι…ανδρική υπόθεση. Οι Αυστραλοί βρήκαν τη λύση κι έβαλαν βιδωτό καπάκι στα μπουκάλια- έσπασαν μεν την παράδοση, αλλά κέρδισαν σε πελατεία!
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μα προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι οι σημερινές σκέψεις μου δεν αφορούν το ήμισυ του πληθυσμού, αλλά είναι γενικότερου ενδιαφέροντος. Με αφορμή το πιο παράξενο μουντιάλ των τελευταίων ετών αναρωτιέμαι κι εγώ γιατί το ποδόσφαιρο είναι ένα σπορ που απασχολεί τόσο πολύ κόσμο, όλο τον κόσμο; Η απάντηση προφανώς είναι ναι, γιατί δεν είναι απλώς ένα λαϊκό άθλημα που παίζεται από τις αλάνες και τα αλώνια μέχρι τα σούπερ… σαλόνια των σύγχρονων γηπέδων. Δεν είναι το κλωτσοσκούφι που μας μεγάλωσε στις γειτονιές και μας κοινωνικοποίησε. Δεν είναι απλώς το «μπαλέτο των λαών», δεν είναι μόνο η κοινή- στα σπορ- γλώσσα λαών και πολιτισμών, αλλά πλέον έχει γίνει ένα παγκοσμιοποιημένο τηλεοπτικό προϊόν που πουλάει όσο τίποτε άλλο. Πάνω του λες και φτιάχτηκαν άλλα αγαθά . Από ρούχα, υποδήματα μέχρι τρόφιμα και ποτά. Μπορείς να υποθέσεις ότι η «Κόκα Κόλα» δεν θα ήταν αυτή που είναι σήμερα χωρίς το ποδόσφαιρο στην τηλεόραση. Μια ολόκληρη μπίζνα έχει στηθεί γύρω από αυτό, εξελίχθηκε το ίδιο το σπορ σε μια τεράστια επιχείρηση που δεν έχει όρια στους τζίρους της. Όσοι είδαν πρόσφατα και το ντοκιμαντέρ για τη FIFA, αντιλαμβάνονται τις διαφορές με το τότε. Τι ήταν το ποδόσφαιρο πριν μερικές δεκαετίες, τι είναι σήμερα…Βαριά βιομηχανία, life style, τρόπος ζωής…
Εάν δεν είχε μετατραπεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο σε τέτοια οικονομικό μέγεθος με κράτη και δυνάμεις να υποτάσσονται σε αυτό θα μιλούσαμε σήμερα για….μουντιάλ στο Κατάρ; Πώς; Με ποια λογική να γίνει διοργανώτρια μια τέτοια χώρα του …πουθενά στον αθλητισμό; Ποδοσφαιρική λογική; Αθλητική; Αστεία πράγματα! Γεωπολιτική και επιχειρηματική ναι. Στόχος το κέρδος, σκοπός το άνοιγμα των αγορών. Το είχαν δείξει από νωρίς άλλωστε και οι μεγάλες ομάδες που κάνουν- χωρίς…αθλητικό κίνητρο- περιοδεία στις αραβικές χώρες ή την Ασία. Οι ποδοσφαιριστές που παίζουν εκεί σε ανυπόληπτες ομάδες και πρωταθλήματα και κάνουν «ντιλ», το βάρος τους σε χρυσάφι.
Με όρους επιχειρηματικούς δεν υπήρχε καλύτερη κίνηση από το να δοθεί η οργάνωση στο Κατάρ. Πολύ χρήμα, χορηγοί, , πετρέλαια, χρυσάφια, ζωή Άρλεκιν και κάπως έτσι …ξεχνιούνται τα...ανθρώπινα δικαιώματα, οι εργάτες, τα δημοκρατικά ιδεώδη και άλλα που η δύση, θεωρητικά, τα θεωρεί θέσφατα.
Για να μην είμαστε πάντως άδικοι και σε επίπεδο οργανωτικό- ποδοσφαιρικό μια χαρά είναι το μουντιάλ. Μπορεί να μας ξένισε που έγινε Χειμώνα, χάσαμε τα μπιρόνια και τις πίτσες, αλλά έχει και τα καλά του. Οι ποδοσφαιριστές είναι στο…πικ της φόρμας τους και δεν είναι «καμένοι» στο τέλος της σεζόν, βλέπουμε «μικρές» ομάδες να διεκδικούν επί ίσοις όροις τα παιγνίδια, παρακολουθούμε γενικώς ματσάρες.
Ανεξάρτητα από τους Καταριανούς και την οργάνωσή τους πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Το «νέο» ποδόσφαιρο είναι εκείνο που επιβάλλει τους κανόνες, το που θα παιχτεί τι, ποιος και γιατί θα παίξει. Το «σταρ σύστεμ» καθορίζεται από τα κέρδη, όλοι παίζουν αυτό το παιγνίδι, αθλητές, προπονητές, πρόεδροι, ομοσπονδίες, μόνο οι θεατές…μάχονται στα σοβαρά! Όχι ότι οι άλλοι δεν είναι σοβαροί, αλλά εδώ μιλάμε για εκατομμύρια, δεν παίζουμε!
Ψήφο λοιπόν στο μουντιάλ το οποίο εκτός των άλλων μας δίνει και μια σοβαρή δικαιολογία όταν μας λένε ότι το Σαββατοκύριακο έχουμε να πάμε στις…ελιές (για να παραφράσω τον Ουμπέρτο Έκο που έλεγε ότι επανάσταση δεν παίζει την Κυριακή, έχει ματς)- «Τι ελιές μου λες; Παίζει το Μαρόκο με το Βέλγιο και η Κορέα με την Γκάνα! Χάνεται τέτοιο ματς;»
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
