Του Δεκανέα Αλλαγής
Οι εκλογές είναι ante portas. Μπορεί να υποστηρίζει ο Πρωθυπουργός πως θα πάμε σε εκλογές στο τέλος της κυβερνητικής θητείας, αλλά ποιός δεν βλέπει πως διάγουμε μια προεκλογική περίοδο; Μια μάχη πολωτική, εξοντωτική και αποσταθεροποιητική για το σαθρό - έτσι κι αλλιώς - πολιτικό μας σύστημα που τρέφεται από την έντονη αντιπαράθεση, τη λογική "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας" και που η επικράτηση του ενός περνά μέσα από την εξόντωση του άλλου!
Σ’ αυτό το πολιτικό σκηνικό, σ’ αυτή την αχαρτογράφητη πολιτικοοικονομική συγκυρία, κατά την οποία μας προειδοποιούν άπαντες και δη οι Ευρωπαίοι πως ενεργειακά ο φετινός χειμώνας θα ξυπνά μνήμες του κατοχικού χειμώνα του ‘42, τα πολιτικά μας κόμματα ακονίζουν τα μαχαίρια τους για μια μάχη με ένα μόνο κερδισμένο και πολλούς (όλους τους υπόλοιπους δηλαδή) χαμένους.
Τα δυο κόμματα ισχυρίζονται πως θα'ναι, και τα δυο, πρώτα και κυρίαρχα. Πως ανεξαρτήτως δημοσκοπήσεων, τωρινών συσχετισμών και τάσεων της κοινής γνώμης, στο τέλος θα κόψουν πρώτοι το νήμα της αναμέτρησης. Και που κατά πως φαίνεται δε θα βρουν, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος πρόθυμους συνεταίρους στην επόμενη ημέρα της εκλογικής μάχης.
Αφού λοιπόν δεν υπάρχουν πρόθυμοι (το ΠΑΣΟΚ το'χει ξεκόψει πως δεν πάει ούτε με Μητσοτάκη, ούτε με Τσίπρα) άρα η αυτοδυναμία είναι η μόνη λύση. Ας συμφωνήσουν και οι δυο να ψηφίσουν ένα νέο εκλογικό νόμο, με τον οποίο ... ο νικητής θα τα παίρνει όλα! Τι τους φοβίζει για να μην τα βρουν στον εκλογικό νόμο; Αφού και οι δυο υποστηρίζουν πως θα κερδίσουν, άρα μόνον οφέλη θα έχουν από την αλλαγή του εκλογικού νόμου, γιατί δεν κάθονται στο ίδιο τραπέζι;
Και μάλιστα αν τον ψηφίσουν και οι δυο, μπορεί άμεσα να εφαρμοσθεί, χωρίς να υπάρχει η περιπέτεια της απλής αναλογικής καθώς δε θα υπάρχει το διαφαινόμενο ατέρμονο διάστημα των 40 ημερών, κατά τις οποίες η διερευνητική εντολή απλά θα κάνει "βόλτες".
Ειδικά τούτη τη συγκυρία με την Τουρκία να εποφθαλμιά σε ένα αβέβαιο πολιτικό περιβάλλον κι ένα κενό κυβερνησιμότητας 40 ημερών, ας αφήσουν τα νάζια και τα καπρίτσια κι ας προσφέρουν κάτι που και τους δυο ευνοεί (αφού λένε πως ... κερδάνε) και τον τόπο ωφελεί. Το’ χουνε… το θέλουνε;
