Της Ειρήνης Ζαχαριαδάκη*
Απογοήτευση, λύπη και απαισιοδοξία. Κυρίαρχα συναισθήματα των τελευταίων ημερών, απόρροια των απανωτών χτυπημάτων που δέχεται ολόκληρος ο πλανήτης μας και κατ` επέκταση εμείς οι άνθρωποι. Βέλη που μας κτυπάνε αλύπητα και δημιουργούν νέες πληγές, πριν προλάβουμε να επουλώσουμε τις προηγούμενες. Απειλές πολέμου, καταστροφικά και ακραία καιρικά φαινόμενα, σεισμοί και φυσικά ο πρωταγωνιστής όλων ο φονικός ιός προσπαθούν να μας λυγίσουν και να μας καταστρέψουν λίγο – λίγο, σιγά – σιγά μέχρι το τέλος.
Ο αγώνας άνισος και άδικος φυσικά. Η «συμφωνία αντρών» απαγορεύει τα χτυπήματα κάτω από τη μέση και πριν από κάθε χτύπημα θα περίμενε κανείς να υπάρχει έστω μία μικρή προειδοποίηση. Όμως όχι, το χτύπημα είναι ύπουλο, καίριο και δυστυχώς εύστοχο και πάντα ματώνει και πονά στο σημείο που στοχεύει.
Ολόκληρος ο πλανήτης ΓΗ παλεύει, αγωνίζεται και προσπαθεί να αποκρούσει τα χτυπήματα που δέχεται. Εμείς οι άνθρωποι αγέλαστοι, απογοητευμένοι και πολλές φορές εκνευρισμένοι περπατούμε αμήχανα και προσπαθούμε να ακολουθήσουμε το καθημερινό μας πρόγραμμα. Τα καταφέρνουμε εν μέρει αφού μόνο το σώμα μας υπακούει. Το μυαλό ταξιδεύει και είναι μόνιμα απασχολημένο με τον φονικό ιό, προσπαθώντας ως ύστατη λύση να μη σταματήσει να ελπίζει. Το γέλιο πλέον είναι στοιχείο προς εξαφάνιση και η αξία του είναι εφάμιλλη όσο το νερό για τη διατήρηση της ζωής.
Την Πέμπτη μας ανακοινώθηκαν νέα αυστηρά μέτρα προστασίας από τον ιό. Νέο lockdown και η αρχή ενός νέου αγώνα επιβίωσης. Ολόκληρος ο πλανήτης, η μία χώρα μετά την άλλη εφαρμόζουν γενικό lockdown. Θεωρώ ότι είναι το μοναδικό όπλο στη φαρέτρα μας μέχρι στιγμής κατά του φονικού ιού. Το «σφίξιμο» στο στήθος, το «μπλοκάρισμα των κτύπων» της καρδιάς και η έκδηλη αγωνία μας κυριεύουν πάλι. Φάνηκε ότι κερδίσαμε στο Α` ημίχρονο τον Covid, όμως οι επικίνδυνες ενέργειες κάποιων ατρόμητων και οι άστοχοι χειρισμοί κάποιων άλλων σε παγκόσμιο επίπεδο, ενδυνάμωσαν τον ιό, ο οποίος μπήκε στο Β` ημίχρονο ακόμα πιο ισχυρός και πιο αποφασισμένος να νικήσει και να επιβιώσει.
Μας λείπει η ρουτίνα μας και η καθημερινότητα μας, που άλλοτε βαριόμασταν και θέλαμε να την αλλάξουμε. Για πρώτη φορά οι ευχές που δίνουμε δεν λέγονται μόνο ως λέξεις από συνήθεια και από υποχρέωση, αλλά βγαίνουν με πόνο από τις λαβωμένες καρδιές μας. Ευχές όπως το «χρόνια πολλά με αγάπη και υγεία» τις εννοούμε πλέον και προσευχόμαστε να βγουν αληθινές για όλους τους ανθρώπους σε κάθε μεριά του πλανήτη.
Σίγουρα μας περιμένει ένας δύσκολος δρόμος και αγώνας μέχρι την επικράτηση μας και την εξαφάνιση του ιού από τη ζωή μας. Το μόνο σίγουρο είναι η νίκη μας. Ο αγώνας θα λήξει στο Β` ημίχρονο και δεν θα κριθεί στις παρατάσεις. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Το lockdown είναι δύσκολο και άσχημο για τη ζωή μας και τη ψυχολογική μας κατάσταση όμως είναι το μοναδικό μέτρο που μας απέμεινε για να εξαλείψουμε τον ιό από τις ζωές και τις ψυχές μας. Μένει μόνο να ευχηθούμε να κρατήσει ένα μικρό χρονικό διάστημα και να κυκλοφορήσει το εμβόλιο μέχρι το τέλος του έτους. Ας είναι αυτό το Χριστουγεννιάτικο δώρο μας.
Δε θα επιτρέψουμε αυτό που μας πλήγωσε να μας μετατρέψει σε άτομα που δεν είμαστε. Εμείς θα μετατρέψουμε τις πληγές μας σε σοφία.
Κουράγιο Γη, κουράγιο κόσμε. Λίγο έμεινε ακόμα………..
*Αρχιτέκτονας Μηχανικός, MSc, MBA, Προϊσταμένη τμήματος κτιριακών έργων Δήμου Μαλεβιζίου.
