Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Να το ξαναπούμε για να το εμπεδώσουμε: Ο καθένας στη Δημοκρατία μπορεί να εκφράσει την άποψή του. Ο καθένας μπορεί γίνει ακόμη και ειδήμων του καφενείου, να βγει σε μια πέτρα επάνω, σε μια χαρτόκουτα, σ ‘ένα σκαμνάκι, στο Facebook , ό,τι βρει τέλος πάντων και να βροντοφωνάξει την γνώμη του.
Ο καθένας μπορεί να ψηφίσει όταν έρθει η ώρα και -ω του θαύματος!- η ψήφος του είναι ισότιμη και ισοδύναμη με τη δική σας, τη δική μου, του γιατρού, του παπά, του νεκροθάφτη, όλων στο χωριό μας! Αυτή είναι η δύναμή της Δημοκρατίας, αυτή είναι ίσως και η αδυναμία της!
Να το ξεκαθαρίσουμε για να το κατανοήσουμε: Επειδή , λοιπόν, ο καθένας στη δημοκρατία μπορεί να εκφράσει την άποψή του δεν σημαίνει ότι μπορεί και να την επιβάλει σε όλους τους άλλους. Πολλώ δε μάλλον να καταστεί η γνώμη του ισχυρότερη της οργανωμένης πολιτείας που στηρίζεται πάνω σε κανόνες και κοινωνικές συμφωνίες. Που στηρίζεται στη γνώμη των πολλών οι οποίοι καταλήγουν σε μια κοινή συνισταμένη από τις εισηγήσεις των ειδικών, των επιστημόνων, που θα λέγαμε σήμερα.
Να το συμφωνήσουμε για να πάμε παρακάτω: Επειδή η ζωή μας είναι πλέον περίπλοκη, ο κόσμος μεγάλωσε, οι οργανωμένες κοινωνίες υπερέβησαν την Εκκλησία του Δήμου και δεν χωρούν στις τοπικές Πνύκες το σύστημα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας του δυτικού κόσμου επελέγη πια ως το ως το μη χείρον βέλτιστον… πολίτευμα. Βλέποντας δηλαδή πόσο χάλια είναι τα άλλα συστήματα καταλήγεις σε αυτό ή όπως το περιέγραψε καλύτερα ένας σπουδαίος φιλόσοφος «Όσο υπάρχουν δικτατορίες, δεν μου πάει η καρδιά να επικρίνω τη δημοκρατία.»
Ξέρω, ξέρω. Αυτά είναι τα πιο κοινότυπα που έχετε διαβάσει, τα πλέον αυτονόητα. Αλλά πιστέψτε με χρειάζεται να υπογραμμίσουμε το αυτονόητο για να συμφωνήσουμε! Να καταλήξουμε κάπου σε αυτό τον τόπο. Να δεχτούμε ότι ο κάθε Πετράκος, ο κάθε τραγουδιστής ή ταξιτζής, δημοσιογράφος ή παπατζής μπορεί να λέει την γνώμη του ανοιχτά και θαρραλέα. Χωρίς να φοβάται ότι θα βρεθεί ένας φασίστας να του βάλει ένα σταυρό (για εκτέλεση) ή μια ταμπέλα για να τον διαπομπεύσει.
Όμως δεν είναι δημοκρατία να θέλει ο κάθε Πετράκος να προπαγανδίσει ό,τι του υπαγόρευσαν σε «οτο κιου» με γραφήματα και άλλες παπαρδέλες, να τις επιβάλει στην κοινωνία που βιώνει το δικό της δράμα. Που ζει μέσα σε σύγχυση. Κι αυτός με ψεύτικες και απατηλές κορώνες, με μισές αλήθειες και ξεπερασμένα στερεότυπα να αυτόϋποδεικνύεται ως σύγχρονος Ρομπέν των Δασών, ενώ δεν είναι παρά ένας Τσακ Νόρις στην καρτουνίστικη εκδοχή του. Αλλά δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος.
Η ευθύνη είναι πιθανόν μεγαλύτερη όλων όσων «ακολουθούν» τους Πετράκους από τον ίδιο τον αοιδό. Ανάλογη κι ευθύνη όλων ημών που δίνουμε βήμα στον καθένα ψεκασμένο στο όνομα δήθεν της Δημοκρατίας . Το ίδιο κάναμε με τους δήθεν «αγανακτισμένους», τους Σώρρες, τους Καζάκηδες, τους αρνητές της πραγματικότητας. Αντί να τους πολεμάμε με κάθε (δημοκρατικό) μέσο νομίζουμε ότι είναι άλλοθι η δική τους παρουσία στον μικρόκοσμο της ανοησίας που φτιάχνουν τα τηλεοπτικά πάνελ.
Ναι, Δημοκρατία είναι Το θεσμικό δικαίωμα να λες ανοησίες, κατά τον Φρανσουά Μιτεράν. Αλλά η Δημοκρατία έχει δικαίωμα και υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της έναντι όσων την συκοφαντούν. Απαντά με τιμωρία και κάθαρση απέναντι στην Ύβρι.
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
