Του Δημήτρη Μιμή
Bernardo Bertolucci (16 Μαρτίου 1941- 26 Νοεμβρίου 2018) Πέθανε στη Ρώμη σε ηλικία 77 ετών. Το τελευταίο έργο του έργο ήταν το “ moi et toi “ (Εγώ και Εσύ) . To 2011 έλαβε το χρυσό φοίνικα των Καννών. Ήταν ένας παραγωγικός σκηνοθέτης και μάλιστα της υπέρβασης. Θα παραμείνει ένας από τους μεγάλους δασκάλους όχι μόνο του ιταλικού κινηματογράφου αλλά και όλου του κόσμου. Ποιος δεν θυμάται τα έργα του όπως “ο τελευταίος αυτοκράτορας” (1987) ένα φιλμ όπου έλαβε 9 oskars, από τα οποία τα δύο ήταν για τον εαυτό του, το “1900” ( nove cento ) που κυκλοφόρησε το 1976, “το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι” το 1972, “ο Κομφορμίστας” το 1968 κ.α.
Από μικρός ασχολήθηκε με την έβδομη τέχνη. Ο πατέρας του ήταν ποιητής και κριτικός κινηματογράφου και τον βύθισε από μικρό σ΄ αυτό τον κόσμο. Ο Bertolucci με την κάμερα ασχολήθηκε από 16 χρόνων και σύχναζε σε μουσεία και κινηματογραφικές λέσχες. Πίστευε περισσότερο στον εμπειρισμό παρά στις κινηματογραφικές σχολές. Είχε ως έμπνευση τη λογοτεχνία, την κοινωνιολογία, την ποίηση και την ψυχανάλυση, όπου το 2001, ο Bertolucci ήταν ο πρώτος πρόεδρος του πρώτου ευρωπαϊκού φεστιβάλ κινηματογράφου και ψυχανάλυσης.
Ο ίδιος είχε εκμυστηρευτεί ότι το έργο του “το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι” ήταν ένα ψυχόδραμα, έργο στο οποίο ο πρωταγωνιστής λειτουργεί βάσει των “ενστίκτων της ζωής” και όλο αυτό μέσα σε μια φρενήρη σεξουαλική ζωή. Αλλά και στο “1900” εισάγει δύο παράλληλες ζωές (μοίρες) δύο αγοριών που γεννήθηκαν την ίδια μέρα σε μια μεγάλη ιδιοκτησία γης, το 1901, όπου τροφοδοτεί στο έργο στοιχεία από τη ζωή του. Και τα δύο αυτά έργα είναι επηρεασμένα από την ψυχανάλυση.
Όμως στο “το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι” καταστρέφεται η σταδιοδρομία της ηθοποιού Maria Schneider . Μια σκηνή στην οποία υπήρχε μίμηση βιασμού με πραγματικά δάκρια και φόβο, στην οποία φυσικά κανένας δεν είχε αγγίξει την ηθοποιό, έφερε την δυσαρέσκεια προς τον σκηνοθέτη. Υπήρξε θα λέγαμε μια εξομοίωση σεξ, ένας συμβολικός βιασμός ώστε να φαίνονται δάκρυα και φόβος ως αυθεντικά στην κάμερα και αργότερα στην οθόνη.
